Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

The End?!

"Αγάπη μουυ! Είσαι καλά?" Λέει πανικοβλημένη η μητέρα μου.

Οι μπάτσοι με πήγαν στο σπίτι μου όπου βρισκόντουσαν η μητέρα μου, ο Μιχάλης, η Χρύσα και κάποιοι καλεσμένοι  έξω.

"Καλά είμαι μαμά" λέω κουρασμένη και λυπημένη.

Δεν έχω όρεξη για τίποτα απλά να πάω στο κρεβάτι μου και να αρχίσω να κλαίω, που αυτό έχει γίνει συνήθειο πια.

Έρχεται η Χρύσα και με αγκαλιάζει. Είχε αρχίσει να κλαίει όπως και η μητέρα μου.

"Πίστευα ότι δεν θα σε ξανά έβλεπα!" Λέει στη αγκαλιά μου

"Τι σου έκαναν? Σε πείραξαν καθόλου?" Ρωτάει η μητέρα μου, αγχωμένη που ήταν μπροστά μου. Ακόμα με το νυφικό της.

"Καλά είμαι" βγαίνει από την αγκαλιά μου η Χρύσα και με κοιτάζει στα μάτια

"Το ήξερα. Είχα ακούσει ότι θα ερχόντουσαν να σε πάρουν στο γάμο της μητέρας σου και τότε θα σας σκότωναν" Μου λέει χαμηλόφωνα και γρήγορα κοντά στο αυτί μου.  Απομακρύνεται και την κοιτάζω σοκαρισμένη. Είχα δίκιο.

Μπαίνω μέσα στο σπίτι το ίδιο και η μάνα μου με τους υπόλοιπους.

Κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου όπου με ακολουθούσε και η Χρύσα.

"Έφυγε!" Ξεσπάω σε κλάματα και σε λυγμούς. Την αγκαλιάζω.

"Που πήγε?" Λέει πανικοβλημένη

"Δεν ξέρω. Μου είπε ότι θα αλλάξει χώρα." Κομπιάζω
"Τα πάντα!" μου ξεφεύγει ένα λυγμός ξανά
Αναστενάζει

"Δεν σου είπε μήπως ξαναγυρίσει?" προσπαθεί να με καθησυχάσει

"Όχι! Τίποτα. Τίποτα δεν μου είπε!" Βγαίνω από την αγκαλιά της και σπρώχνει τις τρίχες από τα μαλλιά μου πίσω, όπου είχαν κολλήσει στο πρόσωπο μου από τα δάκρυα.

"Αχ βρε Ελισάβετ" με κοιτάει κι αυτή απογοητευμένη
"Πιστεύω πως θα γυρίσει.."

"Όχι δεν θα γυρίσει και είμαι σίγουρη!" Πετάγομαι και κάθομαι στο κρεβάτι αρχίζοντας ξανά να κλαίω σαν μικρό κοριτσάκι

-------------

"Έλα πάμε να βγούμε έξω!" Με τραβάει από το χέρι η Χρύσα.

Ήταν η επόμενη μέρα και ήταν μαζί μου μιας και κοιμήθηκε σπίτι μου.  Την είχα ανάγκη. Είχα ανάγκη να έχω κάποιον δίπλα μου!

"Όχι Χρύσα δεν θέλω. Δεν είμαι.."

"Θα νιώσεις καλύτερα! Να ξεχαστείς λιγάκι!" Με διακόπτει