Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 36

Ήταν ο Πάνος, με μία μελανιά στη γωνιά του μετώπου του και άλλες στα χέρια του. Φαινόταν αρκετά νευριασμένος.

"Έψαχνα εσένα." προσπαθώ να το παίξω χαλαρή

"Τι με θες?" Στενεύει τα μάτια του

"Ήθελα να δω αν είσαι καλά" τον πλησιάζω αλλά απομακρύνεται. 

"Από πότε σε νοιάζει αν είμαι καλά?!" πλύση εγκεφάλου του έκαναν?

"Τι λες? Ενδιαφέρομαι για σένα!" προσπαθώ να τον πλησιάσω ξανά

"Τότε γιατί έστειλες την αστυνομία στο σπίτι μου? Εγώ έβαλα τη κάμερα?"

"Δεν είπα εγώ να έρθουν σε εσένα! Η μητέρα μου!"

"Πως ξέρει για μένα η μητέρα σου?" Υψώνει τη φωνή του

"Όταν είχες φύγει από το σπίτι μου, τελευταία φορά, σε είχε δει. Και για κάποιο λόγο νομίζει ότι εσύ έβαλες τη κάμερα" του εξηγώ ήρεμη

Δεν λέει κάτι, απλά κουνάει το κεφάλι του και αναστενάζει. Τον πλησιάζω περισσότερο και δεν απομακρύνεται.

"Μπορείς να μου πεις τι έγινε?" Λέω πιο χαμηλόφωνα

"Απλά μου έψαξαν το σπίτι, με ρώταγαν διάφορα. Με αφήσανε προς το παρόν ελεύθερο.."

"Προς το παρόν?" Λέω στενεύοντας τα φρύδια απορημένη

"Μέχρι να ψάξουν για δαχτυλικά αποτυπώματα.."

"Δεν το έκανες εσύ σωστά?"

"Γιατί να βάλω κάμερα στο σπίτι σου? Μπορώ να σε κατασκοπεύω ελεύθερα" σηκώνει το φρύδι και ταυτόχρονα τον ένα του ώμο.  

"Οι μελανιές? Που έγιναν?" Τον χαιδεύω πάνω στη μελανιά. Κάνει έκφραση πόνου αλλά δεν βγάζει το χέρι μου

"Χτύπησα." αλλάζει το βλέμμα του

"Που?" Στενεύω τα μάτια μου

"Στη γωνιά του κρεβατιού" όλο ψέματα λέει τελευταία!

"Έλα μέσα" με διακόπτει αφού πήγαινα να μιλήσω. Ανοίγει τη πόρτα
"Υποπτεύεσαι ποιος το έκανε?"

"Δεν μπορώ να σκεφτώ..." 

Περνάει από το μυαλό μου μια σκηνή όταν είχαν έρθει στο σπίτι μου κάτι άντρες και έψαχναν τον Βασίλη. Μπα αν θα το έκαναν, θα το έβαζαν στο δωμάτιο μου.

"Θα ψάξω" με παίρνει στην αγκαλιά του
"Αύριο παραλία?" Λέει χουφτώνοντας με. Φεύγει από πάνω μου βιαστικά διότι ήμουν έτοιμη να του δώσω μπουνιά και καλά.