Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 7

Δεν ήταν απολύτως κανένας εκεί. Ευκαιρία να καθίσω. Προτιμώ να είμαι ολομόναχη παρά με όλο το σχολείο εκεί.

Έχει ακόμα ήλιο μιας και η ώρα ήταν 5:45 το απόγευμα.

Πηγαίνω βιαστικά στο δωμάτιο μου, βάζω το μπορντό μπικίνι μου και παίρνω τα γυαλιά ηλίου μου.

Κατευθύνομαι προς τη πισίνα, ξαπλώνω σε μια ξαπλώστρα και απολαμβάνω τον απογευματινό ήλιο.

Είναι τόσο ήσυχα και ειρηνικά χωρίς όλους τους σπαστικούς μαθητές του σχολείου μου. Ναι δεν τους πολύ πάω γενικότερα.

Σηκώνομαι μετά από λίγα λεπτά αφού ζεσταθώ αρκετά και βουτάω στη πισίνα.

Ήτανε αρκετά ζεστή αφού την "χτύπαγε" ο ήλιος.

Κολυμπάω και μπαίνω μέσα στο νερό και κάθομαι ακίνητη μέσα για μερικά δευτερόλεπτα.

Μου αρέσει περισσότερο να κάθομαι έτσι στη θάλασσα, παρά στη πισίνα. Με χαλαρώνει αρκετά.

Όταν βγάζω έξω από το νερό το κεφάλι μου, παρατηρώ εκείνον να είναι ξαπλωμένος στη ξαπλώστρα μου.

Αυτό μου έλειπε. Ακόμα δεν με έχει παρατηρήσει αφού δεν πιστεύω να πολύ φαίνομαι.

Βγαίνω από την πισίνα από την απέναντι πλευρά, διακριτικά.

Του ρίχνω μια κλεφτή ματιά πριν φτάσω εντελώς κοντά του. Ακόμα δεν με έχει δει

"Κάθεσαι στη ξαπλώστρα μου" δείχνω τα πράγματα μου

Βγάζει τα χέρια του, όπου τα είχε λυγισμένα πάνω από το μέτωπο του και με καρφώνει με εκείνο το βλέμμα του

"Και τι θες να κάνω εγώ?" Σηκώνει το ένα του φρύδι

"Να φύγεις ίσως?!" στενεύω τα φρύδια μου

"Τόσες άλλες υπάρχουν" με αγνοεί ενώ ξανά σταυρώνει τα χέρια του βάζοντας τα πάνω από το μέτωπο του

"Αρχικά μου έκλεψες τα ακουστικά μου, τώρα θα κλέψεις και την ξαπλώστρα μου?" του σηκώνω το φρύδι.

Ναι θα το συνεχίσω για όσο πάρει γιατί μου τη δίνει τόσο πολύ!

"Γιατί όχι?!" Το σηκώνει κι αυτός. Αναστενάζω

"Αα έτσι εε?!" τον πλησιάζω βιαστικά και αρπάζω τα ακουστικά μου από το κινητό του.

Τα πετάω στη πισίνα, δίπλα μου. Λες και τα ήθελα?! Χαλασμένα ήταν ούτως ή άλλως.

"Πας καλά ρε?" σηκώνεται και με πλησιάζει εκνευρισμένος

"Όλα καλά εσύ?" λέω ειρωνικά.