Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 47

Πάει τέλος. Έφυγε. Για πάντα! Με άφησε. 

Κλαίω ακόμα πιο πολύ. Αφήνω τα χέρια μου από τα μάτια για να καθαριστώ. Τα γόνατα μου ήταν βρώμικα και κόκκινα, το φόρεμα επίσης βρώμικο από τα χώματα.

Κοιτάω μπροστά. Αμέσως τρέχω καταπάνω του. Είναι ζωντανός! Τρέχω με όση δύναμη μου 'χει μείνει. Τον αγκαλιάζω και με πιάνει από τη μέση.

"Νόμιζα.."

"Μη!" Λέει μόνο. Η φωνή του ήταν αρκετά βραχνιασμένη.

Είχε παντού μελανιές και το κάτω χείλος του είχε σκιστεί. Τον κοιτάζω για λίγο στα μάτια. Κατακόκκινα και ταλαιπωρημένα. Πια φαίνονται σαν μαύρα αντί σαν αυτά τα μέλι, "χρυσαφί" που έχει.

"Τι σου έκαναν?" Με ρωτάει εκείνος.

"Καλά είμαι, δεν με άγγιξαν. Εσύ. Εσύ τι έπαθες?" Τον ρωτάω κομπιάζοντας διότι ακόμα έκλαιγα

"Άσε εμένα" ρουφάει τη μύτη του. Δεν κλαίει. Δεν τον έχω δει ποτέ να κλαίει και τώρα που ξέρω ότι πονάει πολύ, δεν κλαίει.

"Το πόδι σου?" παρατηρώ το πόδι του το οποίο έτρεχε ακόμα αίμα και ήταν μελανιασμένο σαν να έχει ανοίξει.

"Είναι εντάξει.." Με χαϊδεύει στα μαλλιά. Μοιάζει λες και τον έκαιγαν με κάτι. Ξύλο ή σύρμα. Έχει μία γραμμή στο πόδι του που μοιάζει έτσι..

"Πάμε σπίτι μου" αλλάζω θέμα

"Δεν μπορώ.." Λέει απογοητευμένος

"Αφού σε γνώρισε η μητέρα μου γιατί δεν.."

"Πρέπει να φύγω Ελισάβετ!" Με διακόπτει

"Πού θα πας?" τον κοιτάζω στενεύοντας τα μάτια λυπημένη

"Ξέρεις πως ο πατέρας σου ακόμα είναι εκεί έξω, μαζί με μερικούς από την ομάδα.." αλλάζει βλέμμα
"Θα με ψάξουν και φυσικά θα με σκοτώσουν ή θα με βασανίσουν κάτι τέτοιο.."

"Θα αλλάξεις χώρα θες να μου πεις?" Τον κοιτάζω ξανά λυπημένη

Γνέφει καταφατικά. Όλα για τη επιβίωση. Δεν έχει και άδικο αλλά δεν μπορώ!

"Δεν μπορώ. Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως δεν θα σε ξαναδώ. Απλά δεν.."

"Κάν' το για εμένα. Θα 'σαι χαρούμενη και χωρίς εμένα, θα περάσει."

"Όχι. Κανείς λάθος. Σε παρακαλώ. Μεί. Μείνε!" λέω ξανά κομπιάζοντας και τον πλησιάζω περισσότερο.

Έρχεται κοντά μου και πιάνει το πρόσωπο μου, με τα δάχτυλα του καθάριζε τα δάκρυα από τα μάγουλά μου.

"Δεν μπορώ. Δεν φαντάζεσαι πόσο δύσκολο είναι και για εμένα." Με κοιτάζει στα μάτια. Τον παίρνω στην αγκαλιά μου. Τον αγκαλιάζω τόσο σφιχτά!

Σηκώνω το κεφάλι μου και τον φιλάω στα ματωμένα του χείλη. Ανταποδίδει κι αυτός.

"Θέλω μόνο να φοράς αυτά τα σέξι σου φορέματα σου και να χαμογελάς" χαμογελάει στραβά και με κοιτάζει μισοκλείνοντας τα μάτια του.

"Θα μου λείψεις τόσο γαμημένα πολύ!" λέω ρουφώντας τη μύτη μου.

"Σ'αγαπώ!" Ένα σ'αγαπώ=το τελευταίο αντίο. Για πάντα.

Όχι. Όχι δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω ακόμα. Αλλά μόλις πάω σπίτι ξέρω τι ακριβώς θα ακολουθήσει.

Γυρνάει τη πλάτη και απομακρύνεται.
"Έλα να σε πάμε σπίτι σου" με πιάνει από τον ώμο μου ένας μπάτσος.

Δεν αλλάζω βλέμμα, εκεί καρφωμένο σε αυτόν...

Φεύγει αργά κουτσένοντας, με αίματα στα ρούχα και με αυτά τα μαλλιά του που ακόμα έλαμπαν από τον  ήλιο. Τον κοιτάζω έως και τη τελευταία στιγμή, γεμάτο δάκρυα στα μάτια. 
⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫

😥😥
Αυτό το κεφάλαιο πολύ Drama Queen έγινε..😢

Θα θέλατε να μείνει μαζί με την Έλι? (Φυσικά και θα θέλατε)

Πώς φαντάζεστε την ζωή της Έλις χωρίς αυτόν?