Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 35

"Ως δώρο θέλω να 'ρθεις μαζί μου στην Ιταλία" 

"Αλήθεια?" Λέω με ενθουσιασμένη
"Θέλω πολύ αλλά τι θα πω στη μητέρα μου?"

"Πες της ότι θα πας με μία φίλη σου στην Ιταλία" σηκώνει τους ώμους του

"Θα το σκεφτώ.." την ίδια στιγμή χτύπαγε το τηλέφωνο μου. Το πλησιάσω και βλέπω στην οθόνη να αναγράφεται ο αριθμός της μητέρας μου. Αναστενάζω πριν απαντήσω

"Ναι?" αλλάζω το βλέμμα μου

"Έλα τώρα στο σπίτι!" ακούω να λέει αυστηρά

"Τι.." δεν προλαβαίνω να πω αφού μου το έκλεισε στα μούτρα

"Ποιος ήταν?" Λέει ο Πάνος περίεργος

"Ή μάνα μου και πρέπει να φύγω τώρα.." σηκώνομαι από τη καρέκλα μαζεύοντας τα πράγματα μου

"Τι έγινε?" στενεύει τα φρύδια του

"Απλά μου είπε να γυρίσω γρήγορα στο σπίτι." τον κοιτάω στα μάτια

"Οκ θα σε πάω εγώ!" Σηκώνεται κι αυτός

"Όχι! Μπορώ να πάω μόνη μου." πλησιάζω τη πόρτα.

"Δεν υπάρχει περίπτωση! Είδες τι είχε γίνει την προηγούμενη φορά που ήσουν έξω!" με ακολουθεί

"Θα πάω μόνη μου και θα σε πάρω τηλέφωνο μόλις φτάσω!" γυρνάω για να τον κοιτάξω σοβαρή πριν ανοίξω τη πόρτα

"Μου το υπόσχεσαι?" σηκώνει τα φρύδια του

"Το υπόσχομαι!" Τον φιλάω πεταχτά στα ζουμερά του χείλη, ανοίγω τη πόρτα και φεύγω αφού του χαρίσω ένα χαμόγελο εμπιστοσύνης 

Μόλις έχω απομακρυνθεί αρκετά από το σπίτι του, αρχίζω να περπατάω ακόμα πιο γρήγορα. Ψάχνω στάση λεωφορείου.

Την ίδια στιγμή παρατηρώ λίγο πιο μακριά και απέναντι μου να φεύγει το λεωφορείο.

Όχι ρε γαμώτο!! Αναστενάζω και τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να το φτάσω. Θα αργήσει αρκετά το επόμενο!

Φτάνω τρέχοντας έξω από τη πόρτα όπου βρισκόταν ο οδηγός. Χτυπάω πάνω στο τζάμι με το χέρι μου.

Μόλις με βλέπει σταματάει απότομα. Αναγκαστικά κι εγώ. Πιάνω με τα χέρια μου τα γόνατα μου και προσπαθώ να βρω την αναπνοή μου.

"Θα περάσετε?" Λέει ο οδηγός περιμένοντας να μπω αφού είχε ήδη ανοίξει τη πόρτα

Δεν απαντάω, μπαίνω μέσα και στηρίζομαι από μια κίτρινη κολόνα του λεωφορείου.