Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 4

Πάλι αυτή η μαλακισμένη μπροστά μου. Μίλαγε με εκείνον. Δεν το πιστεύω και με αυτόν!

Τους πλησιάζω αργά χωρίς να με δουν και παρατηρώ εκείνην να αγκαλιάζει αυτόν.

"Δώσ' μου τα ακουστικά μου τώρα" τους διακόπτω απότομα και γυρνάει για να με κοιτάξει περίεργος.

 Τα μαλλιά του γυάλιζαν τόσο πολύ από τον ήλιο όπου τα "χτύπαγε" τα οποία πια φαινόντουσαν χρυσά. Πω ξεκόλλα Ελισάβετ!

Όταν με βλέπει καλύτερα, αρχίζει να τρέχει αγνοώντας αυτήν, μπροστά της. Τι στο διάολο?!

 Αρχίζω να τρέχω κι 'γω από πίσω του σαν να τον κυνηγάω. Βασικά χωρίς το σαν.

Δεν θα τα παρατήσω τόσο εύκολα. Τρέχει πιο γρήγορα από εμένα, στρίβει σε μια στροφή και εκεί τον χάνω.

Σταματάω λαχανιασμένη, προσπαθώντας να βρω την αναπνοή μου. Αναστενάζω. Τον έχασα εντελώς!

Κατευθύνομαι προς το ξενοδοχείο, αφού τον ψάξω για αρκετή ώρα. 

Μπαίνω μέσα και ευτυχώς που δεν ήταν αυτή, η στρίγγλα. Δεν έχω όρεξη να ακούσω ξανά τις τσιρίδες της.

Κατευθύνσεις προς το δωμάτιο και με παρατηρούν όλες περίεργες λες και είμαι κανένα τέρας.

Λογικά θα ήμουν ξεμαλλιασμένη από το τρέξιμο και είμαι ακόμα λαχανιασμένη. Δεν τρέχω έτσι και κάθε μέρα.

Μπαίνω στο μπάνιο για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου

"Που ήσουνα? Τι έπαθες?" Με ακολουθεί η Χρυσά από πίσω μου και με βοηθάει με τα μαλλιά μου, για να μην τα βρέξω.

"Κυνήγαγα αυτόν που μου έκλεψε τα ακουστικά." Προσπαθώ να της εξηγήσω ήρεμη

"Τα πήρες?" μου λέει με ενθουσιασμό και καθαρίζω το πρόσωπο μου με μια άσπρη πετσέτα

"Όχι δεν τον έχασα" αναστενάζω
"Τον είδα αγκαλιά με τη Μαρία" προσθέτω

"Εμ" της ρίχνω μια ματιά

"Τι?" την ρωτάω όλο απορία 

"Είναι μαζί"

"Ορίστε?" την κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια, άναυδη

Πηγαίνω στο τραπέζι και κάθομαι σε μια καρέκλα μη μπορώντας να το πιστέψω.

"Ξέχασα να σου το πω.."

"Με όλους έχει πάει η τσούλα!" λέω αηδιασμένη

"Κλαις?" έρχεται κοντά μουκαι ανασηκώνει τα μαλλιά μου για να δει το πρόσωπο μου.