Αμαρτωλό Πάθος (Sinful Passion)

7. Σε θέλω

Ελένης POV

Καινούρια μέρα. Τις τελευταίες μέρες που εγκαταστάθηκε ο Αλέξης στο σπίτι μου και ύστερα από έναν χρόνο είδα ξανά τον Μιχάλη, πρώην καθηγητή μου, η ζωή μου έχει αλλάξει. Ο τελευταίος μου εξομολογήθηκε ότι του αρέσω. Βέβαια άλλο να αρέσεις σε κάποιον και άλλο να είναι ερωτευμένος μαζί σου ή να σε αγαπάει. Τώρα με πιο καθαρό μυαλό, σκέφτομαι πως δεν πρέπει να το εννοούσε αυτό που είπε. Ίσως με είδε με το μαγιό και του βγήκε ασυνείδητα να το είπε. Ίσως να το μετάνιωσε που μου το είπε. Άλλωστε δεν γνωριζόμαστε καλά. Δηλαδή σχεδόν καθόλου. Η μόνη κουβέντα που ανταλλάζαμε στην τάξη, ήταν σχετική με το μάθημα. Προσωπικά δε γνωριζόμαστε καθόλου. Βέβαια εκείνος μου έχει δώσει το προβάδισμα να γνωριστούμε, καθώς μου έδωσε αυτό το αναθεματισμένο τηλέφωνό του και δεν τον έχω καλέσει ούτε μία φορά. Αλλά τι να του πω; Ντρέπομαι. Και αν με παρεξηγήσει; Τι λέω μωρέ! Αφού εκείνος μου έδωσε τον αριθμό του! Δεν έχουμε τι να πούμε. Βρε μήπως με δοκιμάζει; Να δει αν πέσω στην παγίδα του; Τέλος πάντων, πάλι απορροφήθηκα από τις σκέψεις μου. Πηγαίνω στο μπάνιο να πλυθώ και κατεβαίνω κάτω και δεν ήταν κανένας. Ίσως είχαν πάει στη δουλειά. Ο Αλέξης είναι γιατρός, αλλά από τότε που μένει μαζί μας, δεν τον έχω δει να πηγαίνει στη δουλειά. Μάλλον σήμερα πήγε. Τη μητέρα μου δεν τη θυμάμαι καν  να δουλεύει. Τις περισσότερες φορές έβγαινε διάφορα ραντεβού. Έτσι μου έλεγε η θεία μου, η αδερφή του συχωρεμένου πατέρα μου. Δεν τη χώνευε καθόλου, και ακόμη που ο πατέρας μου ζούσε, εκείνη πίστευε ότι η μητέρα μου τον απατούσε και του έλεγε να τη χωρίσει. Ο πατέρας μου σίγουρα ήθελε να χωρίσει τη μητέρα μου, και πίστευε την αδερφή του, αλλά για να είναι κοντά μας δεν τη χώρισε. Για εμένα αυτό ήταν θυσία. Πιστεύω πως η μητέρα μου τον απατούσε, ήταν πολλά βράδια, στα οποία έμενα μόνη μου σπίτι και έπαιρνα τηλέφωνο τη θεία μου να μου κάνει παρέα όσο έλειπε η μητέρα μου. Με τον καιρό, όσο μεγάλωνα, όλο λιγότερα τηλέφωνα έκανα, γιατί μπορούσα να συντηρήσω τον εαυτό μου. Εγώ ήμουν εκείνη που καθάριζε το σπίτι, που μαγείρευε, που έκανε τα ψώνια. Για τρία χρόνια έκανα και καλοκαιρινή δουλειά, πανεύκολη μιας και ήμουν δεκατρία ετών. Τα λεφτά ήταν καλά, το μόνο που χρειάζονταν ήταν να μαθαίνω σε επτάχρονα και οκτάχρονα παιδιά την αγγλική γλώσσα, μιας και από μικρή την ήξερα πολύ καλά. Έβγαζα εξαιρετικά καλό 'μισθό', τον οποίο και αποταμίευα. Και ακόμη έχω τα λεφτά. Για ώρα ανάγκης. Θα δούλευα και φέτος, αλλά η μητέρα μου είπε ότι ο Αλέξης θα βοηθάει, οπότε εσύ δε χρειάζεται να δουλεύεις. Δε μου άρεσε που σταμάτησα. Θέλω να είμαι ανεξάρτητη, και αγαπούσα που μοίραζα τη γνώση μου στα παιδάκια. Περιμένω να πάω τώρα το Σεπτέμβρη τρίτη Λυκείου, να τελειώσει και αυτή η χρονιά και να δουλέψω όσο θέλω, ενώ σπουδάζω. Να νοικιάσω ένα δωμάτιο, στο οποίο να μπορέσω να αντεπεξέλθω οικονομικά, και να μένω μόνη μου. Χωρίς τη μητέρα μου. Καλύτερα και για εκείνη. Εδώ και πολλά χρόνια έχω καταλάβει πως της έχω γίνει βάρος. Ότι σκέφτεται μόνο τους γκόμενούς της και τον εαυτούλη της. Άμα το σκάσω από το σπίτι, ούτε που θα το καταλάβει. Ίσως το καταλάβει όταν θα διαπιστώσει ότι το σπίτι δεν είναι καθαρό και ότι δεν έχει φαγητό στο σπίτι. Και αυτό παίζεται, καθώς όλη τη μέρα είναι έξω. Οι μόνες μέρες που ήταν στο σπίτι ήταν για τον Αλέξη. Φυσικά.