Αμαρτωλό Πάθος (Sinful Passion)

18. Η χημεία είναι για τους χημικούς

Ελένης POV

Πήγα στην κουζίνα για να ετοιμάσω τα τυρόπιτα ή οτιδήποτε άλλο βρω και μετά από λίγο βλέπω τον Αλέξη να μπαίνει στην κουζίνα. Ήρθε να πιει και καλά νερό. Άνοιξε το ψυγειο, έβγαλε το μπουκάλι και έπινε από εκεί νερό. Ένιωθα τα μάτια του να με καρφώνουν και το κεφάλι μου να πάει να εκραγεί από το θέαμα.

"Ολόκληρα ποτήρια έχουμε και εσύ πίνεις από το μπουκάλι;" τον ρωτάω θυμωμένη.

"Αυτό είναι το μπουκάλι μου." Είπε αδιαφορώντας. Ή μάλλον αυτό το μήνυμα ήθελε να μου περάσει.

"Δεν κατάλαβα; το όνομα σου γράφει επάνω;"

"Θα σου έδειχνα που γράφει το όνομα μου..."είπε ψιθυριστά, αλλά εγώ τον άκουσα.

"Ορίστε;"

"Λέω ότι ούτε το δικό σου όνομα γράφει!"

Δεν το πιστευω! Τσακωνόμαστε για ένα μπουκάλι! Εκεί φτάσαμε!

"Καλά οτιδήποτε. Αδιαζε μου τη γωνία, για να κάνω ότι είναι να κάνω με την ησυχία μου!"

"Δεν κατάλαβα καλά. Με διώχνεις;"

"Αυτό εσύ το είπες." Είπα γελώντας ειρωνικά.

"Και εσύ αυτό εννοούσες!"

"Άμα σου έδωσα αυτό να καταλάβεις τότε... Κάνε αυτό που κατάλαβες."

"Ε τότε εδώ θα κάτσω." Το γουρούνι!

"Εσύ αυτό κατάλαβες;"

"Δε μου το διευκρινιζεις για να καταλάβω καλύτερα."

"Ωραία τότε, με το μαλακό... ΞΕΚΟΥΜΠΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ!" Το είπα με ένταση αλλά δε φώναξα.

"Α μπα; σπίτι σου;"

"Ναι γιατί; αμφιβάλλεις; Θες να σου δείξω τα χαρτιά;" Γελάει για κάποιο λόγο! Του φαίνεται αστείο!

"Καλά αν είναι να παίξουμε και με χαρτιά το έχεις χάσει το παιχνίδι." Είπε και συνέχιζε να γελάει.

"Δεν είμαι κλόουν για να γελάς όλη την ώρα."

"Καλά μην παίρνεις και όρκο..." με είπε κλόουν το ρεμάλι!

"Ιιιιι κοίτα θράσος! Βγες έξω ρε!"

"Εδώ θα κάτσω ρε! Για σπάσιμο! Είσαι πολύ όμορφη όταν θυμώνεις..."

"Σου έχουν πει ότι είσαι παρα πολύ σπαστικος;"

"Είχα καλή δασκάλα γι αυτό..." αυτό πήγαινε σπόντα για εμένα αλλά θα το αγνοήσω.

"Ναι, όντως. Η μαμά μου μπορεί να γίνει πολύ σπαστικά ώρες ώρες. Γι αυτό ταιριάζετε."

"Δεν εννοούσα τη Μαρία..." είπε και σηκώθηκε. Κατευθυνόταν προς το μέρος μου.

"Τι κάνεις; φύγε! Θα φωνάξω!"

"Αφού δεν το θέλεις κατά βαθος..."

"Κατά παρααα πολύ βαθος. Δε φαίνεται καν."

"Ας το βρούμε μαζί τότε." Είπε ενώ ήρθε ακόμη πιο κοντά και εγώ σήκωσα το μαχαίρι.

"Αλέξη Δεν πρέπει. Είσαι με την μάνα μου, είμαι με τον Μιχάλη! Κατάλαβε το επιτέλους!"

"Με τον Μιχάλη Δεν ταιριάζετε!"

"Και ταίριαζω μαζί σου;"

"Αμέ!"

"Δεν έχουμε χημεία μεταξύ μας Αλέξη!"

"Καλά άσε τη χημεία για τους χημικούς. Εμείς φυσικά και ταιριαζουμε."

"Και εστίασε τη φυσική για τους φυσικούς." Είπα και σήκωσα το μαχαίρι. Δε θα τον μαχαιρωνα με τίποτα, απλώς ήθελα να τον φοβισω, αλλά μπα...

"Και εσύ άσε κάτω το μαχαίρι!"

"Α φοβάσαι;"

"Θες να σου δείξω τι φοβάμαι;"

"Να μου λείπει! Δε Θέλω να ασχοληθώ άλλο με εσένα." Αυτό είπα, για την ακρίβεια το μισό. Δε προφτασα να ολοκληρώσω με άρπαξε και με φίλησε. Το μαχαίρι έπεσε κάτω στο πάτωμα. Η λογική μου δεν ήθελε το φιλί του, αλλά το κορμί μου είχε διαφορετική άποψη. Δυστυχώς! Το φιλί του ήταν τόσο παθιασμένο... Η καυτή του γλώσσα ήταν μέσα στο στόμα μου και έπαιζε με τη δική μου. Το χέρι του μου σήκωσε το φόρεμα και έτριψε την περιοχή μου με κυκλικές κινήσεις. Πάνω που ένιωθα ωραία σταμάτησε. Έτσι ξαφνικά. Άντε μου στο διάολο! Απομακρύνθηκε από εμενα, έκανε να φύγει.

"Τελικά το να με φιλήσεις φοβίσουν;" του είπα λαχανιασμενη, μετά από αυτό το παθιασμένο φιλί.

"Όχι. Τα συναισθήματα μου όταν είσαι γύρω μου."

"Πολύ ρομαντικός μας βγήκες;"

"Δε φαντάζεσαι πόσο... αλλά πιο πολύ κάτι άλλο."

"Τι άλλο;"

"Αν ενδιαφέρεσαι πραγματικά, πρέπει να το ανακαλύψεις."

"Και πολύ μυστήριος. Αυτό είναι σε όλους γνωστό." Είπε και έφυγε από την κουζίνα.

Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι πάλι με ξελογιασε. Πάλι έπαιξε το παιχνίδι του... άραγε εγώ μπορώ να παίξω το ίδιο παιχνίδι, αλλά με δικούς μου κανόνες; Θα δείξει...

***

Σας παρακαλώ ψηφίστε την ιστορία, για να με βοηθήσετε να ανεβάζω κάθε εβδομάδα.