Αμαρτωλό Πάθος (Sinful Passion)

4. Τυχαία συνάντηση

Ελένη POV

Εγώ γενικότερα έχω πολύ δυνατή διαίσθηση, αισθάνθηκα μάτια καρφωμένα πάνω μου, αλλά όχι του Αλέξη. Κάτι πιο απόμακρο, πιο απόμερο από την πλευρά μας. Ύστερα πλησιάζει το μέρος μας ένας άνδρας και μου χαμογελάει. Τον βλέπει και ο Αλέξης φανερά ενοχλημένος. Ύστερα κατάλαβα ποιος ήταν αυτός ο γοητευτικός άνδρας. Ήταν ο περσινός μου καθηγητής. Ο κύριος Μιχάλης. Ο άνδρας που με έκανε να μη κοιμάμαι τις νύχτες. Ο άνδρας που είχα στη σκέψη μου. Ο άνδρας τον οποίο με ζόρι τον ξεπέρασα. Αλλά το να τον βλέπω μπροστά μου να με κοιτάζει χαμογελώντας με κάνει να αναθεωρώ αν τον ξέχασα σίγουρα.

"Ελένη; Με θυμάσαι; Τι ευχάριστη έκπληξη που σε βλέπω!" είπε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

"Φυσικά σας θυμάμαι Κύριε Μιχάλη. Επίσης" του είπα κοιτάζοντας τον Αλέξη.

"Μα αν είναι δυνατόν να με φωνάζεις ακόμη Κύριε Μιχάλη. Άλλωστε δεν είμαι πλέον καθηγητής" μου είπε ενώ διαπίστωσα ότι ενοχλήθηκε από το 'Κύριε'. Όπως την φορά που μίλησα στον Αλέξη στον πληθυντικό. Είχε ενοχληθεί και εκείνος.

Ο Αλέξης μας κοίταζε. Επίμονα θα έλεγα. Έβηξε ίσα-ίσα για να τον προσέξει ο Μιχάλης. Επίτηδες πιστεύω. Παρόλα αυτά εγώ τον κοίταξα. Ο Μιχάλης δεν πήρε τα μάτια του από πάνω μου.

"Είναι λίγο δύσκολο να σας φωνάζω με το μικρό σας. Αν επιτρέπεται γιατί δεν είστε πλέον καθηγητής;" τον ρώτησα με απορία.

"Παραιτήθηκα. Κάνω κάτι τελείως διαφορετικό τώρα. Κάτι το οποίο αγαπάω περισσότερο. Είμαι Ψυχίατρος-Ψυχολόγος. Εκεί είχα πάρει και το πτυχίο μου άλλωστε" μου είπε ειλικρινά. Εντυπωσιάστηκα να πω την αλήθεια, καθώς το μυαλό μου τον είχε συνδέσει με ρόλο καθηγητή.

"Μη μου μιλάς στον πληθυντικό Ελενίτσα μου. Να με φωνάζεις Μιχάλη. Επιμένω" συνέχισε.

"Αφού επιμένετε" είπα χωρίς να τραυλίσω. Παράξενο, γιατί ντρεπόμουν, και όταν ντρέπομαι λέω ασυναρτησίες, τραυλίζω και κοκκινίζω. Τίποτα από αυτά δε συνέβη όμως.

Μου χαμογελάει και ύστερα γυρνάει να κοιτάξει τον Αλέξη.

"Εσείς πρέπει να είστε...Μεγάλος αδερφός, ξάδερφος, θείος;" ρώτησε ευγενικά τον Αλέξη. Ο θυμός του Αλέξη διακρίνονταν όλη την ώρα, μόνο που τώρα λίγο περισσότερο. Προσπάθησε να παραμείνει ψύχραιμος.

"Όχι, είμαι ο πατριός της" απάντησε ξερά, αλλά όχι αδιάφορα.

"Αα... Μάλιστα. Μπορώ να απασχολήσω για ένα λεπτό την Ελένη; Αν δε σας πειράζει" είπε ακόμη πιο ευγενικά, καθώς διέκρινε τον θυμό του Αλέξη.