Αμαρτωλό Πάθος (Sinful Passion)

22. Να είσαι καλό κορίτσι

Ελένη

"Δεν μπορώ." είπε ο Μιχάλης. Πραγματικά δεν κατάλαβα τι συνέβαινε εκείνη τη στιγμή.

"Τι συμβαίνει Μιχάλη;"

"Ελένη. Σε θέλω πολύ, αλλά δε θέλω να σου το κάνω αυτό, γιατί ξέρω πόσο πολύ θέλεις τον Αλέξη."

"Ναι, αλλά σου είπα ότι είμαι μπερδεμένη..."

"Να σε ξεμπερδέψω εγώ;"

"Τι εννοείς;"

"Ελένη μου, δεν είσαι μπερδεμένη. Τον Αλέξη θέλεις! Ή αλλιώς για εκείνον έχεις αυτό το αμαρτωλό πάθος να σου το πω αλλιώς."

"Μιχάλη δε σε καταλαβαίνω..."

"Και εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί ψεύδεσαι.!"

"Δε λέω ψέματα!"

"Ντύσου σε παρακαλώ τώρα..." Μου είπε. Μπορεί να ήμουν εκείνη τη στιγμή χωρίς το βρακάκι μου, με το αιδοίο μου ακριβώς μπροστά από τον Μιχάλη, αλλά δεν ντρεπόμουν. Δεν ντρεπόμουν τον Μιχάλη. Οποιονδήποτε άλλον εκτός του Μιχάλη και του Αλέξη θα ντρεπόμουν. Και πολύ μάλιστα. Έβαλα το βρακάκι μου και ο Μιχάλης απλώς με κοίταζε. Είδα ότι το πέος του μέσα από το παντελόνι του ήταν φουσκωμένο. Φυσικά δεν είπα τίποτα.

"Ελένη δε θέλω να χάσουμε επαφές πάντως. Απλώς θέλω να είμαστε φίλοι. Καταλαβαίνεις..." μου είπε σχεδόν ψιθυριστά, λες και κάποιος θα μας άκουγε.

"Κολλητοί Μιχάλη... Αδέρφια!" του είπα και τον αγκάλιασα.

"Θέλω να κάνω κάτι τώρα..."

"Ορίστε."

"Θέλω απλώς να... σε φιλήσω. Να σε νιώσω έστω για τελευταία φορά. Ερωτικά..." Μου είπε και τα χείλη μας ήταν σε απόσταση αναπνοής. Ένιωθα τη ζεστή ανάσα του να μπαίνει στο στόμα μου. Τα χείλη του έτρεμαν. Και τα δικά μου μπορώ να πω. Με έπιασε από το πρόσωπο τρυφερά και τα χείλη του άγγιξαν τα δικά μου. Η γλώσσα του μπήκε απαλά μέσα στο στόμα μου και έπαιξε με τη δικιά μου. Ακόμη δεν ήμουν επαγγελματίας στο φιλί, αλλά η δικιά του γλώσσα πήρε το πάνω χέρι και με καθοδήγησε. Ένιωσα λες και ήμουν στον παράδεισο. Λες και με πήρε εκείνος μαζί του στον παράδεισο. Στη νιρβάνα. Το φιλί μας έληξε μετά από αρκετά λεπτά. Τελείωσε με το να δαγκώνει εκείνος το κάτω χείλος μου. Ύστερα απομάκρυνε το πρόσωπο μου από το δικό του χωρίς όμως να αφαιρέσει τα χέρια του, και ιδίως τα μάτια του. Κοίταξε τα χείλη μου και ύστερα τα μάτια μου.

 "Δεν ξέρεις πόσο σε αγαπώ..."

"Μακάρι να ήξερα..."

"Καλύτερα να μην ξέρεις." είπε και απομακρύνθηκε. Ένιωσα ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλό μου. Ένα καυτό δάκρυ. Το σκούπισα κατευθείαν, δεν ήθελα να καταλάβει το οτιδήποτε. Πόσο μου άρεσε αυτό το φιλί του... Ένιωσα να συνδεόμαστε κάπως... Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού του και με ξύπνησε από τις σκέψεις μου. Και από τις δικές του μάλλον, καθώς εκείνος πήγαινε πάνω κάτω. Προφανώς σκεφτόταν. Πήγε ο Μιχάλης να ανοίξει την πόρτα και ήταν η Γεωργία. Θα ήταν μια καλή ευκαιρία για τον Μιχάλη πιστεύω. Είναι τόσο όμορφη, τόσο γλυκιά. Του ταιριάζει.