Αμαρτωλό Πάθος (Sinful Passion)

2. Το δείπνο

Ελένη POV

Σε λίγο φτάνει η στιγμή...Οι ώρες γίνονται λεπτά, τα λεπτά δευτερόλεπτα και τα δευτερόλεπτα παρελθόν. Χτυπάει το κουδούνι, η μητέρα μου αγχωμένη πηγαίνει να ανοίξει την πόρτα, κάνει καλού κακού την προσευχή της για την εξέλιξη της βραδιάς. Τελικά ανοίγει η πόρτα και αντικρίζω έναν πολύ γοητευτικό άνδρα, ίσως τον πιο γοητευτικό άνδρα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Μαζί με τον Αλέξη βλέπω και βαλίτσες, πράγμα που με προβληματίζει στην αρχή. Έχω μείνει γενικότερα άφωνη, είναι μυστήριος, γοητευτικός, όχι απλώς όμορφος. Έχει καστανά μαλλιά με γένι, γκρίζα άγρια μάτια γεμάτα μυστήριο, τα χείλη του είναι σαρκώδη και φοράει ένα μαύρο απλό, αλλά ακριβό κοστούμι. 

Μπαίνει μέσα, τις αποσκευές του τις κρατάει ένας άνθρωπος υπό τη δούλεψή του υποθέτω. Κοιτάζει τη μητέρα μου δίνοντάς της ένα παθιασμένο φιλί, κάνοντάς με να αισθανθώ λίγο άβολα, και ύστερα κοιτάζει εμένα. Με κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο απορία, αλλά συνάμα γοητευμένος. Μου φιλάει το χέρι κάνοντας με να νιώσω για λίγα δευτερόλεπτα πριγκίπισσα. Ντρέπομαι...πάλι. Αισθάνομαι ότι το καταλαβαίνει και επιχειρεί να μιλήσει.

"Γεια σου κοριτσάκι μου." είπε με ευγενικό ύφος.

"Γεια σας του λέω." ευγενική μεν, ντροπαλή δε.

"Ονομάζομαι Αλέξης, εσύ πρέπει να είσαι η Ελένη."

"Ναι σωστά, χάρηκα." είπα τραυλίζοντας.

"Επίσης." μου απαντάει.

Η μητέρα μου μας κοιτάζει με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

"Πάμε να καθίσουμε στο τραπέζι. Ετοίμασα κάτι πολύ νόστιμο, είμαι σίγουρη πως θα σου αρέσει Αλέξη μου." Είπε η μητέρα μου, ενώ εγώ σκέφτομαι πόσο ψεύτρα είναι καθώς όλα εγώ τα ετοίμασα και εκείνη μόνο βόλτες, αλλά δεν λέω τίποτα, απλώς αφουγκράζομαι την κάθε της λέξη. Έχει πολύ θράσος, καθώς εγώ και ο Αλέξης μόνοι μας συστηθήκαμε και δεν μπήκε καν στον κόπο να μας γνωρίσει, ενώ ξέρει πόσο πολύ ντρέπομαι. Ξέρει; λέμε τώρα...

***

Καθίσαμε στο τραπέζι και για αρχή ήπιαμε λίγο κόκκινο κρασί. Ήπιαμε; Μάλλον ήπιαν, εγώ δεν πίνω αλκοόλ, και ενώ έβλεπα μέλια μεταξύ των δύο τους επιχείρησα μη συνειδητά να ρωτήσω κάτι τη μητέρα μου.

"Μαμά, δεν έχουμε κάτι να πιω και εγώ; ξεράθηκε ο λαιμός μου." της είπα νιώθοντας πολύ παράξενα που το έκανα αυτό, καθώς δε μου έχει ξανασυμβεί ποτέ.