Πόσο δυνατή είναι η αγάπη;

Κεφάλαιο 14

→Μεριά Ναταλίας←
Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερις ώρες από τότε που έφυγε ο Ντάνιελ. Είχε πει ότι σε τρεις ώρες θα είναι πίσω και να είμαι έτοιμη. Τι έγινε? Λες να έπαθε τίποτα? Είμαι σίγουρη ότι πήγε να βρει τον Γιώργο δεν είμαι ηλίθια το κατάλαβα αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να τον κρατήσω εδώ. Ελπίζω να μην έκανε καμία βλακία και μπλέξει. Δεν θα το αντέξω τώρα που τον βρήκα και είμαστε μαζί να τον χάσω. Ακούω κάποιον να μπαίνει στο σπίτι και τρέχω στην πόρτα.
Ν. :"Ντάνιελ" λέω και πέφτω στην αγκαλιά του. Με κρατάει σφιχτά και σηκώνει το πρόσωπο μου και με φιλάει απαλά αλλά μετά βαθαίνει το φιλί μας. Μόλις σταματάμε παίρνω το λόγο εγώ
Ν. :"Που ήσουν? "
Ντ. :"Αφού το βλέπω μωρό μου στα μάτια σου ότι ξέρεις που ήμουν γιατί με ρωτάς? "
Ν. :"Μήπως έκανα λάθος. Ήλπιζα να έκανα λάθος. Σε παρακαλώ πες μου ότι δεν έμπλεξες"
Ντ.:"Μην ανησυχείς"
Ν. :"Τον βρήκες? "
Ντ.:"Ναι"
Ν. :"Τι του είπες"
Ντ.:"Δεν του είπα πολλά. Του έδειξα"
Ν. :"Τι έκανες Ντάνιελ?"
Ντ.:"Τίποτα μωρό απλά του έδωσα μια μικρή γεύση για το τι θα πάθει αν τολμήσει να σε ξαναπλησιάσει"
Ν. :"Αν πάει στην αστυνομία θα σε κλείσουν στην φυλακή"
Ντ.:"Στην αστυνομία είπε αυτά που έπρεπε"
Ν. :"Τι λες? Ποια αστυνομία? Που την βρήκε? Δεν το πιστεύω πάει θα σε χάσω . Δεν γίνεται αυτό. " νοιώθω τα πόδια μου να μουδιάζουν.
Ντ.:"Καρδιά μου κοιτάμε , είμαι εδώ . Μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα. Απλά τον χτύπησα τόσο που λιποθύμησε και έπρεπε να τον πάμε στο νοσοκομείο. Όταν ξύπνησε είπαμε τι θα πει στην αστυνομία και το είπε. Υποτίθεται πήγαν να τον ληστέψουν αντιστάθηκε και τον χτύπησαν εμείς τον βρήκαμε και τον φέραμε στο νοσοκομείο. Αυτό ξέρει η αστυνομία και δεν πρόκειται να μάθει τίποτα άλλο, αλλά και να μάθει πίστεψε με ότι δεν πρόκειται κανένας να τολμήσει να έρθει να με συλλάβει εμένα τον Ντάνιελ Πάρκερ. Το θέμα έληξε. Πολύ ασχοληθήκαμε με αυτόν. Σε 5 λεπτά είμαι έτοιμος. Που θέλεις να πάμε? "
Ν.:"εμ στο λούνα παρκ" λέω αυθόρμητα χωρίς να το σκεφτώ
Ντ.:"Τιι? "
Ν.:"Γιατί όχι?
Ντ.:"Ναταλία δεν γίνεται πως με βλέπεις εμένα 28 χρονών να πηγαίνω στο λούνα παρκ σαν κάνα παιδάκι? Όχι."
Ν.:"Ελααα σε παρακαλώ έχω να πάω 3 χρόνια "
Ντ.:"Γαμώτο καλά" λέει και φεύγει για να ετοιμαστεί. Ναιιι!
Ντ.:"Πάμε? "
Ν.:"Ναι!"
Μετά από 20 λεπτά ήμασταν εκεί είμαι πολύ ενθουσιασμένη! Τον τραβάω από το χέρι
Ν.:"Έλα θα ανεβούμε εδώ" λέω και δείχνω το τρενάκι που ανεβαίνει ψηλά και πέφτει γρήγορα.
Ντ.:"Είσαι σίγουρη? "
Ν.:"Ναι! Πάμε! " ανεβαίνουμε και όταν το τρενάκι πέφτει τσιρίζω σε αντίθεση με τον Ντάνιελ που είναι ήρεμος σαν να πάει βόλτα με αυτοκίνητο! Όταν κατεβαίνουμε του λέω
Ν. :"Τελικά είσαι αναίσθητος καθόλου δεν τρόμαξες?"
Ντ.:"Χαχα τι να τρομάξω αυτό δεν ήταν τίποτα" το προσπερνάω και πάμε στα κουρσάκια όπου και τον τρακάρω συνέχεια επίτηδες αλλά το διασκεδάζει. Μόλις τελειώνουμε μου λέει
Ντ.:"Απορώ πως σου δώσανε δίπλωμα οδήγησης. Έτσι οδηγούσες? Μήπως ήταν μεθυσμένοι? Εσύ μπορείς να σκοτώσεις κόσμο" και γελάει εγώ σουφρώνω τα χείλη μου θυμωμένη
Ν.:"Εγώ οδηγώ μια χαρά. Απλά όταν έρχομαι εδώ αφήνω ελεύθερο τον άλλο μου εαυτό και το παιδί που κρύβω μέσα μου. Όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας. Ακόμα και εσύ εδώ άφησες για λίγο τον εαυτό σου ελεύθερο. " έρχεται κοντά μου
Ντ.:"Έχεις δίκιο μωρό μου. Για πες τι ακολουθεί στην συνέχεια? "
Ν.:"Πάμε στο στοιχειωμένο σπίτι" συμφωνεί και πηγαίνουμε. Είναι ένα σπίτι υποτίθεται και μπαίνεις μέσα , μετά πρέπει να βρεις το δρόμο να βγεις αλλά είναι λίγο σαν λαβύρινθος ενώ ταυτόχρονα όσο προχωράς ακούγονται τρομακτικοί ήχοι ,είναι σκοτεινά, πετάγονται διάφορα μπροστά σου και σε τρομάζουν και διάφορα τέτοια. Μπαίνουμε μέσα μαζί, προχωράμε ενώ είναι σκοτάδι και ακούγονται διάφορα. Ξαφνικά πετάγεται κάτι μπροστά μας σαν φάντασμα και τρομάζω. Τσιρίζω και μπαίνω στην αγκαλιά του Ντάνιελ , ο οποίος γελάει. Μετά από αρκετή ώρα βρίσκουμε την έξοδο.
Ντ.:"Όλα αυτά δεν είναι τρομακτικά για γέλια είναι. Θέλεις πραγματικά να τρομάξεις? Θα μπούμε εδώ. Να διασκεδάσω και εγώ λίγο. " λέει και μου δείχνει το 4G.
Ν. :"Δεν θα είσαι καλά. Εγώ εκεί μέσα δεν μπαίνω. Τι θες να πάθω ανακοπή καρδιάς και να πεθάνω? "
Ντ.:"Χαχα θα είσαι μια χαρά" λέει. Με τραβάει και πριν καλά καλά το καταλάβω ήμουν μέσα. Όταν ξεκινάει βγαίνει από το στόμα μου μια λέξη στην αρχή
Ν. :"Παναγία μου" σαν προσευχή ήταν περισσότερο. Μετά άρχισα να τσιρίζω και να φωνάζω
Ν. :"ΚΑΤΕΒΆΣΤΕ ΜΕ" νομίζα ότι εδώ θα αφήσω την τελευταία μου πνοή. Μόλις τελειώνει και βγαίνουμε είμαι λίγο σοκαρισμένη. Τον ακούω να λέει
Ντ.:"Αυτό ναι ειχε πλάκα τι λες το ξανακάνουμε? " και τότε ξεσπάω
Ν.:"Είσαι τρελός! Δεν πας καλά. Κόντεψα να πεθάνω! Δεν είμαι καλά. Άνθρωπε μου για να το αντέξεις αυτό πρέπει να είσαι τελείως τρελός! Να το ξανακάνουμε λέει! Τον ακούτε? Θέλεις να με πεθάνεις! Εγώ εκεί δεν ξαναμπαίνω που να με πληρώνουν!" Αρχίζει να γελάει δυνατά και με παρασέρνει και γελάμε μαζί. Όταν σταματάμε με φιλάει και ξεχνάω τα πάντα.
Ντ.:"Πάμε στη ρόδα"
Ν.:"Ναι" μόλις φτάνουμε πάω να καθίσω απέναντι του αλλά με τραβάει απότομα και καταλήγω να κάθομαι στα πόδια του με βάζει στην αγκαλιά του
Ντ. :"Εδώ είναι καλύτερα δεν νομίζεις? "
Ν. :"Έχεις δίκιο" του λέω και χαμογελάω ο υπεύθυνος που είναι ένας ηλικιωμένος κύριος γύρω στα 55-60 χρονών στην αρχή μας κοίτα περίεργα αλλά μετά χαμογελάει και δεν λέει τίποτα. Όταν φτάνουμε πάνω η θέα είναι υπέροχη. Σηκώνω λίγο το κεφάλι μου και τον κοιτάω. Πλησιάζω πολύ κοντά στο πρόσωπο του και τον φιλάω. Μετά από λίγη ώρα κατεβαίνουμε και πάμε να φάμε. Πλέον είναι νύχτα για τα καλά. Όσο τρώμε δεν μιλάμε πολύ. Όμως σε κάποια φάση του λέω
Ν. :"Πέρασα πολύ όμορφα. Κρίμα να μην είναι εδώ και η μικρή Δανάη αλλά είναι πολύ μικρή ακόμα." με κοιτάει γλυκά
Ντ.:"Μην ανησυχείς και σας έχω μία έκπληξη αύριο. Θα περάσουμε υπέροχα οι τρεις μας." Τελειώνουμε το φαγητό και φεύγουμε. Φτάσαμε σπίτι , ήταν αργά. Τα πράγματα μου είχαν μεταφερθεί όλα στο δωμάτιό του όπως είχε πει. Πήγα να ετοιμαστώ. Μόλις ετοιμάστηκα τον βλέπω να ξαπλώνει ήδη. Πάω ήσυχα και ξαπλώνω στην άκρη του κρεβατιού. Τον νοιώθω να με τραβάει με το χέρι του κοντά του. Με παίρνει αγκαλιά.
Ντ.:"Δεν δαγκώνω μωρό μου" λέει
Βολεύομαι στην αγκαλιά του και λέω
Ν. :"Καληνύχτα Ντάνιελ"
Ντ.:"Καληνύχτα μικρή μου" κοιμάμαι αμέσως νιώθοντας ευτυχισμένη.

Γειά σας! Τι κάνετε? Άργησα λίγο σήμερα να ανεβάσω κεφάλαιο αλλά ανέβασα μεγάλο! Λοιπόν σχετικά ήρεμο κεφάλαιο με στιγμές από το ζευγάρι. Ποια λέτε να είναι η έκπληξη? Αν σας άρεσε αφήστε το αστεράκι σας και γράψτε μου στα σχόλια την γνώμη σας. Καληνύχτα♥♥♥♥♥♥♥♥