Πόσο δυνατή είναι η αγάπη;

Κεφάλαιο 7

Σήμερα η μέρα είναι πολύ ωραία. Έτσι είπα να βγω με την μικρή στον κήπο. Είμαστε έξω και περπατάω με το μωρό αγκαλιά μέσα στα λουλούδια είναι τόσο όμορφα! Ο κήπος είναι πολύ μεγάλος! Την ώρα που περπατάω με το μωρό βλέπω ξαφνικά τον Ντάνιελ να μας κοιτάζει από το παράθυρο. Μόλις κατάλαβε ότι τον είδα έφυγε. Μου λείπει παρόλο που όταν τον συναντάω συνήθως βάζει τις φωνές είναι τρελό αυτό.

→Μεριά Ντάνιελ←
Την κοιτάζω από το παράθυρο που κάνει βόλτα με το μωρό στην αγκαλιά. Είναι πανέμορφη! Δεν έχω νοιώσει πότε έτσι για καμιά γυναίκα. Όλες τις είχα μόνο για να περνάω καλά και όταν τις βαριόμουνα ή ήθελαν κάτι σοβαρό το τελείωνα χωρίς δεύτερη σκέψη και δεν με ένοιαζε. Αυτή όμως είναι διαφορετική. Όσο περνάει ο καιρός την θέλω πιο πολύ. Είναι τόσο καλή, γλυκιά, τρυφερή, ανέμελη αλλά και ατίθαση και αντιδραστική. Όταν μου είπε ότι θέλει κάποιος να έρθει να την δει ζήλεψα πάρα πολύ νόμιζα ότι θα ήθελε το αγόρι της , μετά που έμαθα πως ήταν η κολλητή της έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Αλλά δεν γίνεται να κάνω τίποτα δεν πρέπει. Είναι πολλά που δεν ξέρει. Για αυτό πρέπει να συνεχίσω να μένω μακριά της και να την βλέπω όσο το δυνατόν πιο λίγο.

→Μεριά Ναταλίας←
Ήρθε κι όλας απόγευμα. Πήρα τηλέφωνο τον ξάδερφο μου.
Ν.:"Έλα τι κάνεις?"
Τ.:"Καλά μικρή εσύ? "
Ν.:"Καλά κι εγώ. Σε πήρα γιατί θα βγω το βράδυ θες να έρθεις? "
Τ.:"Ναι εννοείται μικρή θα πω και σε κάτι φίλους μου"
Ν.:"Τέλεια τα λέμε"
Τ.:"Γειά" το κλείνω.
Άρχισα να ετοιμάζομαι. Φόρεσα ένα κόκκινο φόρεμα μέχρι το γόνατο και βάφτηκα πολύ λίγο. Έβαλα το μωρό για ύπνο και έφυγα για το μπαρ. Μόλις έφτασα μπήκα μέσα βρήκα τα παιδιά. Ήταν η Μελίνα , το αγόρι της και ένας φίλος του και μετά ήρθε και ο ξάδερφος μου με τέσσερις φίλους του και τρεις κοπέλες. Περνούσαμε πολύ όμορφα χορεύαμε , διασκεδάζαμε και ξεχάστηκα. Ο φίλος του αγοριού της Μελίνας με φλέρταρε αλλά δεν έδειξα ενδιαφέρον εγώ είμαι αλλού. Κάποια στιγμή κοιτάω την ώρα και είναι 4:15 αμάν την έβαψα. Δεν το πιστεύω ελπίζω να μην ξύπνησε το μωρό. Λέω ότι φεύγω και πάω σπίτι. Ανοίγω την πόρτα, είναι σκοτάδι και έχει ησυχία. Περπατάω αθόρυβα, την ώρα που ανεβαίνω τις σκάλες ακούω κάποιον και τρομάζω.
?:"Που ήσουν? "

Καλημέρα σας! Τι κάνετε? Λοιπόν είδαμε κάποιες σκέψεις του Ντάνιελ! Ποιο λέτε να είναι το μυστικό? Στο επόμενο θα γίνουν διάφορα ανάμεσα σε Ναταλία- Ντάνιελ . Ελπίζω να σας άρεσε! Αν σας άρεσε αφήστε το αστεράκι σας και γράψτε μου στα σχόλια την γνώμη σας! ♥♥♥♥♥♥♥♥