Πόσο δυνατή είναι η αγάπη;

Κεφάλαιο 41

→Μεριά Ντάνιελ←
Ξυπνάω από το πρωινό φως του ήλιου και κοιτάω δίπλα μου την Ναταλία. Είναι πανέμορφη! Έτσι όπως πέφτουν οι ακτίνες του ήλιου πάνω της και την φωτίζουν είναι σαν άγγελος! Την χαζεύω για λίγη ώρα και μετά παίρνω τηλέφωνο στη ρεσεψιόν για να μας φέρουν πρωινό στο δωμάτιο. Μέχρι να έρθει συνεχίζω να κοιτάω την Ναταλία. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι γυναίκα μου και περιμένει το μωρό μας, έχει μέσα της τον καρπό του έρωτα μας. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα παντρευτώ και θα κάνω οικογένεια. Ούτε ότι θα αγαπούσα τόσο δυνατά κάποια γυναίκα κι ότι θα έδινα και την ζωή μου για αυτή. Της χαϊδεύω τα μαλλιά και την φιλάω απαλά. Αναδεβεται και ανοίγει τα μάτια της.

→Μεριά Ναταλίας←
Νιώθω τον Ντάνιελ να με χαϊδεύει και να με φιλάει. Ανοίγω τα μάτια μου και μου χαμογελάει.
Ν. : " Καλημέρα"
Ντ.:"Καλημέρα" μου λέει και με φιλάει.
Σηκώνεται και παίρνει έναν δίσκο από το τραπεζάκι που έχει πρωινό. Οι όμορφες μυρωδιές από τα ζεστά κρουασάν, το κέικ, τις φρυγανιές και τα μπισκότα μου ανοίγουν την όρεξη. Έχει επίσης φρέσκο χυμό πορτοκάλι και γάλα. Πάνω στον δίσκο υπάρχει ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Το παίρνει από τον δίσκο και μου το προσφέρει.
Ντ.:"Στην πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου, την γυναίκα μου! " μου το δίνει και με φιλάει με πάθος.
Ν. :"Σε ευχαριστώ πολύ αγάπη μου είναι πανέμορφο! "
Τρώμε μαζί πρωινό στο κρεβάτι και μόλις τελειώνουμε ετοιμαζόμαστε για να φύγουμε.
Ντ.:"Έτοιμη να φύγουμε? "
Ν. :"Ναι. Ντάνιελ, που θα πάμε ταξίδι του μέλιτος? Γιατί δεν μου λες?"
Ντ.:"Θα δεις μην είσαι ανυπόμονη."
Ν. :" Έλα ρε Ντάνιελ μου πες μου. "
Ντ. :" Πάμε να φύγουμε. "
Ν. :"Δεν θα μου πεις έτσι? "
Ντ. :" Όχι" τα νεύρα μου με αυτόν τον άνδρα! Έχει ένα μοναδικό τρόπο να με εκνευρίζει!
Ξεκινάμε και φεύγουμε από το ξενοδοχείο. Μέσα σε λίγα λεπτά είμαστε μέσα στο ιδιωτικό αεροπλάνο του Ντάνιελ και απογειωνόμαστε.
Έχουν περάσει πολλές ώρες και ακόμα δεν φτάσαμε. Δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα και ο Ντάνιελ δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διαβάζει ένα πολύ βαρετό βιβλίο.
Ν.:" Φτάνουμε επιτέλους? "
Ντ.:"Ηρέμησε. Σε λίγο μάλλον θα φτάσουμε. "
Ν. :"Όχι σε λίγο! Μη μου λες σε λίγο! Δεν μπορώ άλλο και εσύ ασχολήσε συνέχεια με το χαζό βιβλίο σου! Τόσες ώρες εδώ πέρα χωρίς να κάνω τίποτα θα τρελαθώ! Η υπομονή μου εξαντλήθηκε! " ξεσπάω. Οι ορμόνες μου και τα νεύρα μου τώρα με την εγκυμοσύνη έχουν τρελαθεί! Ώρες ώρες τον λυπάμαι τον Ντάνιελ που ξεσπάω πάνω του όλη την ώρα αλλά δεν λέει τίποτα και δεν μου χαλάει χατήρι.
Ντ.:"Εντάξει αγάπη μου ορίστε το αφήνω το βιβλίο. Τι θέλεις να κάνουμε πες μου. "
Ν. :" Δεν ξέρω. Πάμε μέσα να κάνουμε αγκαλίτσες? "
Ντ.:"Ναι μωρό μου πάμε. "
Τελικά μετά από ώρα φτάσαμε επιτέλους. Προσγειωνομαστε και κατεβαιβουμε. Μόλις βγαίνω από το αεροπλάνο αυτό που αντικρίζω με μαγεύει! Είμαστε σε ένα υπέροχο μέρος! Είναι ένα ερημικό νησί! Σαν παράδεισος!
Ν.:" Είναι τέλειο! Που είμαστε? "
Ντ. :"Σε ένα μικρό νησί στην Καραϊβική. "
Ν. :"Αλήθεια?! Και πόσο καιρό θα μείνουμε? "
Ντ.:"Όσο θέλεις. Μέχρι να βρεθούμε."
Ν. :" Κι αν δεν βαρεθούμε? "
Ντ.:"Τότε θα μείνουμε εδώ για πάντα" μου λέει και χαμογελάω ενώ με πλησιάζει και με φιλάει.
Ντ.:"Πάμε μέσα να δούμε το σπίτι? "
Ν. :"Ναι, πάμε. "
Προχωράμε προς το σπίτι και ανοίγει την πόρτα. Είναι πολύ φωτεινό και όμορφο. Έχει απαλά και ανοιχτά χρώματα και πολλά παράθυρα. Δεν είναι πολύ μεγάλο αλλά είναι υπέροχο. Στο σαλόνι έχει μια μπαλκονοπορτα που βγαίνεις στη βεράντα που είναι μεγάλη και έχει ένα μονοπάτι που οδηγεί σε μια ερημική παραλία. Νιώθω σαν να είμαι σε όνειρο!