Ενώ κοιμάμαι νιώθω τον Ντάνιελ να σηκώνεται. Δεν ανοίγω τα μάτια μου και κάνω ότι κοιμάμαι. Έρχεται κοντά μου , αφήνει ένα απαλό φιλί στα χείλη μου και φεύγει. Ανοίγω τα μάτια μου , νιώθω ένα κενό θέλω να έμενε μαζί μου και να με είχε στην αγκαλιά του. Δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου. Χθες είπε ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί γιατί υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρω. Τι να είναι? Σηκώνομαι , κάνω ένα μπάνιο και κατεβαίνω κάτω στην κουζίνα. Εκεί βλέπω τον Ντάνιελ και την κυρία Νίκη την μαγείρισσα.
Ν.:"Καλημέρα" λέω σιγανά.
Κ.Κ.:"Καλημέρα Ναταλία μου. Τι να σου βάλω να φας"
Ν.:"Τίποτα κυρία Νίκη θα πιω λίγο χυμό μόνο"
Νιώθω τόση ώρα το βλέμμα του Ντάνιελ πάνω μου. Τον κοιτάω για λίγο στα μάτια και φεύγω από την κουζίνα. Δεν θα κλάψω. Πρέπει να τον ξεχάσω. Αφού δεν γίνεται να είμαστε μαζί πρέπει να το πάρω απόφαση τέλος. Η υπόλοιπη μέρα πέρασε σχετικά ήσυχα με εμένα να είμαι με το μωρό , ήρθε και η Μελίνα για λίγο ξεχάστηκα κάπως.
→Μεριά Ντάνιελ←
Μπήκε στην κουζίνα. Την παρατηρώ ώρα μέχρι που με κοιτά στα μάτια και φεύγει. Γαμότο πάλι έκλαιγε τα μάτια της ήταν κόκκινα. Την πλήγωσα. Θα μείνω μακριά της. Όπως όλο αυτό τον καιρό που την απέφυγα μέχρι και το μωρό το έβλεπα όταν κοιμόταν για να μην την πετύχω. Αυτό θα κάνω και τώρα. Όσο και να την θέλω πρέπει να το πάρω απόφαση ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί τέλος. Η υπόλοιπη μέρα πέρασε ήσυχα και εγώ δούλευα στο γραφείο μου.
Γειά σας! Τι κάνετε? Είναι μικρό κεφάλαιο αλλά έπρεπε να σταματήσει εδώ. Το επόμενο θα είναι μεγαλύτερο. Αν σας άρεσε αφήστε το αστεράκι σας και γράψτε μου στα σχόλια την γνώμη σας.♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
ESTÁS LEYENDO
Πόσο δυνατή είναι η αγάπη;
FanficΝαταλία , ευγενική , καλόκαρδη, γλυκιά, ανέμελη, ατίθαση, ανεξάρτητη, σπούδασε για να γίνει νταντά αλλά δουλεύει σε μία καφετέρια προσωρινά μέχρι να βρει δουλειά ως νταντά. Ντάνιελ, απόμακρος, ψυχρός, μυστήριος, αυταρχικός, καταβάθος κρύβει μια μεγ...
