Sevmeyecek Sus Artık!(1.Kitap)

2.Bölüm

Yeni bir sabaha gözlerimi açarken yine onu düşünmüştüm.Kendimi duşa atarken onu neden bu denli sevdiğimi düşündüm.Beni görmeyen tanımayan ve sevgilisi olan birisine niye aşıktım hemde ölümüne?Çektiğim acı anlatılmazken ben yaşıyordum.Kimse anlayamazdı anlamasınıda beklemiyordum o gerçekten çok yakışıklıdı bana neden o diye soruyorlardı.Onda gördüğümü onlar görse onlar aşık olmazmıydı zaten?

 Okula adımımı atar atmaz sakarlığımın tutmamasını umdum.Çok sakardım ve yerli yersiz sakarlık yapardım.Gözlerim onu ararken aynı zamanda sınıfıma doğru yürüyordum.Tam iki merdivenlik yüksekteydimki onu görmemle kafam oraya gitti ve ben kaydım.Ne mi oldu yerdeyim!Hızla toparlanıp çevreme bakarken o düşüşümü umursamamış hatta kalkana kadar gözden kaybolmuştu.Lanet ettim kendime aşkıma!Neden onu seviyordum ki o başkasını severken neden ben onu seviyordum?Onca erkek içinde onu seçmiştim.Aşkı saçma diye adlandırılan ben beş yıldır onun aşkıyla tutuşmuştum.

 Şimdi soruyorum.Beş yıldır karşılıksız olduğu halde onu seviyordum.O beni bilmesede ben gizlide olsa seviyordum.Kendimden çok önem veriyordum.Dokunmasamda özlüyordum.Kokusunu bilmesemde arıyordum kokusunu.Fark etmesede her gece ağlıyordum.Soruyorum şimdi ben onu kendi olduğu için severken o sürtüğün onun yanında olması haksızlık değil miydi?Bence çok büyük bir haksızlıktı.

 Müzik sınıfının önünden geçerken derin bir of çektim.Müziği seviyordum dinlemeyi ve söylemeyi çok seviyordum.Tüm aşk şarkılarını ezbere biliyordum.Hepsi onun sayesindeydi onun için bir değeri varmıydı yoktu işte.Tam kapının önüne gelmiştim ki cadının sesinin duydum.İyice yaklaşırken gülüşüyordu Arzu ile.Kulağımı iyice onlara verirken sesi net duyuyordum.

'Onu sevmiyorum yalnızca popilerliğimi arttırıyor yanıma yaklaşıyor ve geleceğim hazır.'

 Sarı kafalı cadı!