Sevmeyecek Sus Artık!(1.Kitap)

9.Bölüm

'İnsanların içini görebiliyorum diyelim.'

'Yani?'

'Etrafındaki onlarca kişiye rağmen yalnız,etrafındaki onca kıza rağmen sevgisizsin.'

 Dudaklarını yaladı.Ve güldü.

'Belki de'

 Cümleler kafamda karışırken hangisini söyleyeceğimi bilemiyordum.Ne demeliydim nasıl bir yol çizmeliydim?Nasıl yaklaşmalıydım?Onu tanıdığımı sanıyordum oysa en çokta ben yanılıyordum.O kız için söylerken asıl tanımayan bendim onu.Saçlarını nereye doğru yatırdığını,elmacık kemiklerinin çıkıklığını,ela gözlerinin tonunu,basketbol oynarken kendinden nasıl geçtiğini,topu hangi eliyle attığını,giydiği markaları,kaç saat spor yapıp kaç saat dersanede olduğunu,dişlerinin şeklini,güneş'e çıktığında gözlerinin kısılmasını ve yanında oluşan çizgileri,köpeğine olan bağlılığını biliyordum oysa tek bilmediğim şey bir insana aşık olduğunda nasıl davrandığıydı,birçok tepkisini bilerken bana ne tepki vereceğini bilmiyordum.

'Biraz etrafına bakın,yakınlarındaki insanların içini görmeye çalış gülüşlerinden çok göz yaşlarına bak.Fakat üzülme rezil oldum diye düşünme çünkü tüm okulun beklediği şey buydu.Yaşadıklarından görünen kısım yalnızca ilişkinin olmaması.Kızların hayallerini gerçekleştirebilecek olması.'

'Benim tek kaldıramadığım şey var oda-'

 Lafını böldüm çünkü devamını biliyordum.Aynı zamanda bu cümleninin devamnı ne kadar zor getireceğinide.

'Biliyorum ama bunu yaşayan tek kişi değilsin.En azından sevmeyi öğrendin kendini böyle teselli et.'

'Aşk ve sevgi bu kadar zor olmamalı.'

 Sen buna zor diyorsun be Görkem.Ben ise uzaktan,sensizken sevdim seni.

'Bir daha sevemez misin?'

'Sanmıyorum yeşil göz.'

  Gerçektende aşk bu kadar zor olmamalı...