Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 1

Ze was op een gruwelijke plek, een plek waar ze niet wou zijn, een plek die herinneringen opriep. "Het is koud, kom laten we naar binnen gaan", probeerde ze nog, maar aan zijn vijandige blik kon ze zien dat wat ze ook zou zeggen, ze hem nergens van kon overtuigen. "Het was op deze plek, weet je wel?" Zijn stem klonk mijlenver van haar vandaan en toch kon ze hem maar al te duidelijk horen. Ze had geen idee wat ze moest zeggen. "Doe dit nou niet", fluisterde ze. Haar stem sloeg over. Iets dat ze probeerde te verbergen door verder te praten, maar tevergeefs. "Laten we maar naar binnen gaan." Zijn hoofd ging langzaam naar rechts en dan weer naar links. Teken dat hij nog niet klaar was met praten. Nog niet klaar met haar...

"Mevrouw Saffra?"hoorde ik mijn naam. Nou ja, mijn achternaam. Ik stond langzaam op, glimlachte naar de receptioniste en ging achter de dokter aan naar binnen. Naar zijn praktijk. "Gaat u zitten." "Dank u." Ik liep door zijn grote praktijk naar de twee stoelen voor het bureau. Rood trok me meteen aan, dat was de kleur die ik altijd wel moest dragen. Al was het maar een ring bestaande uit een rode diamant. "Vertel het eens, waarmee kan ik u helpen?"vroeg de dokter. Het was een oude man, ik schat hem rond de vijftig. Door zijn grote groene bril vroeg ik me wel af of hij me kon zien. Zijn grijze haren gingen alle kanten op, wat hem er verstrooid liet uitzien, maar dan op een schattige manier. "Ik heb nogal last van vermoeidheid", vertelde ik hem naar waarheid. Wat deed ik hier anders als ik de dag zou beginnen met leugens? "Vermoeidheid?"vroeg de dokter en bekeek me aandachtig wat me zenuwachtig maakte. "Ja, ik ehm, kan niet slapen waardoor ik overdag moe ben en ik heb vooral last van die nachtmerries, ze blijven komen en..". De dokter onderbrak me. "Sorry, jongedame, maar ik vrees dat ik daar niks aan kan veranderen. Daarvoor raad ik je aan om langs een psycholoog te gaan en tegen je slaap te kort kan ik je eventueel slaap pillen voorschrijven." Ik knikte ook al was ik het totaal niet met hem eens. Naar een psycholoog?? Ik had geen gestoorde geest. Toen de dokter me het voorschrift gaf, bedankte ik hem. "Mevrouw Lina Saffra?"vroeg de dokter toen ik al bij de deur stond. "Ja?" "Fijne dag nog." Ik bedankte hem en opende de deur. Buiten was het iets warmer dan ik me kon herinneren. Bij mijn auto aangekomen, besefte ik dat iemand op mijn auto had zitten prutsen. In mezelf vervloekte ik die persoon. Zo snel als ik kon, reed ik naar huis. Het viel niet mee om met een chirurg getrouwd te zijn. Ik zag hem amper. Ilyas vond dat ik overdreef, maar wat kon ik er aan doen als ik mijn man wat vaker wou zien? We hadden een grote huis en ik parkeerde net voor de garage. Ik stapte mijn auto uit en gek genoeg zag ik aan de overkant de buurman kijken. Als begroeting hief ik mijn hand omhoog. De buurman echter groette niet terug. Ja, er woonden rare mensen in deze wijk. Ik woonde hier amper een jaar, maar ik had al direct door dat deze mensen anders waren dan de mensen die ik gewend was in de stad. Mijn moeder, haar mis ik elke dag nog. Helaas vond Ilyas dat ik mijn moeder niet elke dag hoefde te zien. Onzin, wat weet hij er nou van? Zijn ouders woonden hier vlakbij. Toen ik de deur opende, zag ik Ilyas al binnen druk op zijn gsm bezig. "Hallo, schat", zei ik. Ilyas keek één keer op en knikte ter begroeting. Met een harde klap gooide ik de deur achter me dicht. "Hoe was je dag?"vroeg ik. Ik gooide mijn hakken op de grond en mijn hoofddoek legde ik even op tafel. Ilyas stond op, gaf me een kus op mijn voorhoofd en zei: "Druk, moet nu terug en vergeet je rommel niet op te ruimen." Zijn ogen gingen langzaam streng naar mijn schoenen en hoofddoek en gaf me nog een strenge blik. Zuchtend negeerde ik die opmerking en liep naar de badkamer voor een lange douche. Daar wou ik het liefst een bad nemen of een dutje. Ik was kapot, ik kon niet meer. Na het douchen, ging ik liggen en mijn ogen sloten zich langzaam.

"Weet je wat het is?" Zijn stem klonk kalm en langzaam schudde ze haar hoofd. "Mensen zullen pas tevreden zijn... wanneer zij zich gelukkig voelen. Maar hoe zit het dan met de rest? De rest die we dan ongelukkig maken bij het streven naar ons eigen geluk?" Hierop wist ze niets te zeggen. Alleen dat het koud was buiten en dat ze beter naar binnen konden. Voor er ongelukken zouden gebeuren.