Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 32

Ilyas kwam me laat in de avond ophalen. Het was koud buiten en daarom had ik iets extra aangedaan. "Ben je met de auto?"vroeg ik. "Nee, het is niet zo ver hiervandaan waar ik je naartoe wil brengen", hoorde ik hem zeggen. Ik kon aan hem zien dat hij kwaad was, of verdrietig. Hoe dan ook, hij zag er niet gelukkig uit. Meer uitgeput. Eenmaal onderweg, herkende ik elke pad. Ik wist waar hij me naartoe bracht, maar dat deel van mijn hersenen wilden het niet tot me door laten dringen. Op de plek aangekomen, sprongen de tranen in mijn ogen. Ik was op een gruwelijke plek, een plek waar ik niet wou zijn, een plek die herinneringen opriep. "Het is koud, kom laten we naar binnen gaan", probeerde ik nog, maar aan zijn vijandige blik kon ik zien dat wat ik ook zou zeggen, ik hem nergens van kon overtuigen. "Het was op deze plek, weet je wel?" Zijn stem klonk mijlenver van mij vandaan en toch kon ik hem maar al te duidelijk horen. Ik had geen idee wat ik moest zeggen. "Doe dit nou niet", fluisterde ik. Mijn stem sloeg over. Iets dat ik probeerde te verbergen door verder te praten, maar tevergeefs. "Laten we maar naar binnen gaan." Zijn hoofd ging langzaam naar rechts en dan weer naar links. Teken dat hij nog niet klaar was met praten. Nog niet klaar met mij...

Een paar jaar geleden had hij hier zijn dierbare zusje verloren. Het was zijn halfzus, toch hadden zij een sterkere band dan de meeste broers en zussen. En dit was ook de plek waar ik hem had ontmoet. Mijn man Ilyas. Het was op een winteravond en door mijn studies raakte ik in de knoop. Ik wist dat ik wat frisse lucht had en kwam op deze plek terecht. Natuurlijk schrok ik toen ik in een jongeman in de bosjes zag, maar wat me harder frustreerde was dat hij er zo ongelukkig uitzag. We raakten aan de praat en zo bleek het dat we het best met elkaar konden vinden. Niet dat we direct een relatie namen, want dat vond hij maar niks. En dat was wat ik zo in hem bewonderde.

Ilyas keek me aan. "Dus je wilde praten? Hier?"vroeg ik zacht. Bang dat wat ik ook zou zeggen, hem langzaam kapot zou maken. "Weet je wat het is?" Zijn stem klonk kalm en langzaam schudde ik mijn hoofd. "Mensen zullen pas tevreden zijn... wanneer zij zich gelukkig voelen. Maar hoe zit het dan met de rest? De rest die we dan ongelukkig maken bij het streven naar ons eigen geluk?" Hierop wist ik niets te zeggen. Alleen dat het koud was buiten en dat we beter naar binnen konden. Voor er ongelukken zouden gebeuren. Ilyas liep naar een gevallen boomstronk en ik volgde hem. Hij toonde even een glimlach voordat die glimlach langzaam versmolt in een gekwelde blik. "Herinner je je dit nog? Elk kind zou springen van geluk door deze plek", klonk zijn koude stem. "Maar sinds wanneer... vertel het me, sinds wanneer heeft deze plek zo'n akelige betekenis gekregen?" De stilte die volgde door mij, was pijnlijk. Ik was ook sprakeloos. Het deed me pijn om Ilyas zo te zien. Maar ik kon geen huwelijk aan met hem als het ten koste van mij ging. Voor het eerst die avond keek Ilyas me recht aan. Hij pakte mijn hoofd met zijn handen. Een gebaar dat hij altijd deed om me te laten zien dat het enige dat hem echt gelukkig maakte, hij in zijn handen had. "Ik ben mijn zusje hier kwijtgeraakt en heb een prachtige dame ervoor gekregen. Niet alleen ben je prachtig, maar niemand bezit een hart van goud zoals die van jou. Jij maakte me aan het lachen toen ik niet eens in staat was om te glimlachen. Lina, ik ben mijn zusje al kwijtgeraakt, maar jou wil ik nooit kwijt raken!" De woorden die uit Ilyas' mond kwamen ontroerden me en langzaam gleed er een traan over mijn wang. Ik schudde zachtjes met mijn hoofd en sloot mijn ogen terwijl ik mijn voorhoofd op die van hem plaatste. "Nee, Ilyas, je zult me nooit kwijtraken", fluisterde ik.