Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 19

Het was koud buiten en dom van me om in mijn eentje rond te lopen, maar de bushalte was een eind verder dan waar we woonden, dus ik moest verplicht het laatste stuk te voet lopen. Al snel zag ik ons huis, de lichten waren nog aan. Bij elke stap dat ik dichter zette, voelde iets niet juist. Er zat een auto hier dat me bekend voorkwam. Had Ilyas soms iemand uitgenodigd omdat hij wist dat ik niet zou opdagen? Omdat ik niet het type was om rustig door de voordeur te lopen, sloop ik naar het raam en zag tot mijn verbazing Ilyas met een dame. Ze had iets roods aan of was dat haar haarkleur? Ik stond op mijn tippen en het maakte me duizelig. Maar ik moest zien wat er gaande was. De hand van het meisje streek langzaam langs de wang van Ilyas. Met ingehouden adem bleef ik toekijken. Op een gegeven moment pakte Ilyas het meisje bij haar middel. Was het wel haar middel? Alles werd zo wazig... Ik zag het meisje lachen. En toen ik goed keek, zag ik wie het was. Lamia. Niet te geloven, had Ilyas haar gevraagd te komen? Probeerde mijn man mijn vriendin te verleiden? Met tranen in mijn ogen, besloot ik om te vertrekken. Vertrekken in de eerste plaats was slim van me, maar terugkeren was misschien het domste wat ik ooit had gedaan. Ergens had ik gehoopt dat Ilyas me zou hebben gemist, maar door Lamia's aanwezigheid betwijfelde ik dat. Geschrokken deinsde ik achteruit toen ik de buurman zag. Wat deed hij zo laat nog buiten? Het leek alsof hij de planten water aan het geven was als een excuus om gewoon erachter te komen wat er aan de hand was in haar huis. Of was het nu Ilyas' huis met Lamia? "U liet me schrikken", zei ik. De rare buurman keek me zwijgend aan en omdat ik wist dat hij niet zou antwoorden, wou ik doorlopen tot ik hem iets hoorde zeggen. "Ze is terug", fluisterde hij. Ik keek hem vreemd aan. "Wie is terug? Ik? Ja, maar het was beter voor me als ik niet terug was gekomen", zei ik al wist ik niet of wegblijven me iets zou hebben opgeleverd. "Nee, zij is terug." "Sorry, maar wie bedoelt u?" vroeg ik. "Lamia?"probeerde ik en langzaam knikte mijn buurman. Vreemd keek ik hem aan. "Hoe kent u haar?" wilde ik weten. "Ze was een tijdje weg, maar nu is ze terug", fluisterde de buurman meer tegen zichzelf. "Waarom was ze weg?"wilde ik weer weten, maar de buurman beantwoordde geen enkel vraag van mij. "Dat meisje zit vol haat", hoorde ik hem zeggen. "Wat? Ze is lief, niet te geloven dat ze bij mijn Ilyas is, maar misschien is er een verklaring voor en..." De buurman kapte me af. "Nee, hij had gelijk, je had uit haar buurt moeten blijven. Ze was weg en nu is ze terug om te nemen wat haar toebehoort", zei mijn gekke buurman, maar meer wou hij niet zeggen en voor het eerst zag ik hem naar binnen gaan. Wauw, nog nooit had ik mijn buurman een voet naar binnen zien zetten. Wonderbaarlijk. Maar aan de manier waarop mijn buurman praatte, had ik het gevoel dat er iets aan Lamia was. Maar wat? Tot ik besefte waar ik mee bezig was. Lamia was een vriendin van mij, ze wist dat ik ruzie had met Ilyas. Misschien probeerde ze met Ilyas te praten. En wat mijn buurman ook zei, hoe graag ik ook wilde geloven dat er iets hatelijks aan Lamia was, ik wist zelf ook wel dat het niet waar was. Ik was jaloers. Daar kwam het op uit. Hoe graag ik het ook wilde geloven. Hoe graag ik ook wilde geloven dat Lamia en Ilyas een geheim hadden dat ze me niet hadden verteld, het was er niet. Ik raapte al mijn moed en besloot om terug naar huis te keren. Met mijn sleutel opende ik de deur en zag ik Ilyas me verbaasd aankijken. Even leek het alsof ik Lamia me boos zag aankijken, met een kille geërgerde blik. Maar toen ik met mijn ogen knipperde, was het weg. Lamia schonk me een gulle glimlach. "Ik ben zo blij je weer te zien", hoorde ik Ilyas oprecht zeggen en omhelsde me zo strak dat ik even bang was mijn kind te verliezen. "Dankje", zei ik verbaasd. Lamia zei dat ze weer moest gaan en Ilyas verraste haar door duizenden kussen en omhelzingen. "Wat je ook dwars zit of mij, wij komen er samen uit. Maar ook echt alleen samen", zei Ilyas die mijn handen strak in de zijne vasthield. In zijn ogen zag ik enkel oprechtheid en ik knikte verslagen. "Inderdaad. Samen."