Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 29

Zodra ik thuis kwam, pakte ik mijn spullen. Ik had aan Lamia gevraagd of ik even bij haar mocht logeren, maar ze zei dat haar man dat liever niet had. Natuurlijk vond ik het erg, maar ik toonde respect. Omdat ik toch nergens heen kon, besloot ik om langs het ziekenhuis te gaan waar Yunus lag. Ik had geen idee welke kamer en of het wel goed ging met hem, maar daar kon ik terecht voor de avond. De bus bracht me er snel heen en toen ik naar Yunus vroeg, gaven ze me de kamer. Om eerlijk te zijn, ik mocht niet naar binnen, want bezoekuren waren zogezegd gedaan of niet eens begonnen, maar ik loog. Zoals iedereen wel zou hebben gedaan in mijn situatie, zei ik dat Yunus mijn echtgenoot was en dat ik de nachten liever met hem doorbracht. In het begin was ik bang dat ze zouden zeggen dat zijn vrouw al bij hem was of net vertrokken, maar dat was niet zo. Eenmaal bij zijn kamer, wist ik niet wat ik moest doen. Aankloppen? Gewoon binnenstormen? De laatste keer dat ik hem had gezien en gesproken, leek het niet zo goed te zijn afgelopen. Misschien dacht hij wel dat ik hem stalkte. Nu ik hier stond, leek het er harder op. Ik verzamelde al mijn moed en klopte zachtjes aan. Omdat er niet werd gereageerd, opende ik de deur. Eerst dacht ik dat hij stond te slapen, aangezien hij niet had gereageerd. Maar toen ik binnen stapte, zag ik hem gewoon kijken. "Stoor ik?"vroeg ik. Het was een domme vraag en dat leek Yunus ook te vinden, want zelfs daarop reageerde hij niet. Ergens voelde ik me ook erg ongemakkelijk, maar ik wilde er vooral normaal uitzien. "Ik stalk je niet ofzo", begon ik, want ik wou dat dat vooral duidelik zou zijn. Yunus knikte. "Weet ik, bedankt voor je hulp. Zonder jou zat ik hier niet eens", hoorde ik hem zeggen. Hij schonk me een pijnlijke glimlach en ik glimlachte terug. "Dus je weet het nog?"vroeg ik. Weer zo'n domme vraag. "Hoe is het ongeluk gebeurd?? Ik meen het, niemand kan zo dom zijn.. nee, sorry, ik bedoel alleen dat...", Yunus onderbrak me. "Je hebt gelijk, niemand kan zo dom zijn. Dit was ook geen ongeluk, Lina. Iemand heeft me dit express aangedaan", klonken Yunus' woorden en de volgende woorden van hem, shockeerden me nog harder.

"Dat kan niet, het kan gewoon niet", zei ik. Yunus' blik werd harder. "Ik kreeg een bericht, het was van jou, over jou, hoe kon je me zoiets aandoen?" vroeg hij. Eerst dacht ik dat hij een grapje maakte toen hij zei dat ik zijn auto had gesaboteerd, maar hij leek het ook oprecht te geloven. "Hoe komt het dat iedereen berichten krijgt van mij en ik ze niet eens verstuur????" Wanhopig leek ik hem aan, maar hij ontweek mijn blik. "Misschien lijd je aan geheugenverlies", opperde hij. Misschien, maar ik wist zeker dat dat niet zo was. Iemand saboteerde me, iemand wilde me verdacht laten lijken bij wat dan ook. Iemand, maar wie? "Ik weet niet eens waar je woont, de hele week was ik niet eens waar jij was!" verdedigde ik mezelf. "Weet ik, dus hoe kan het dat jij mij dit hebt aangedaan?" Yunus bleef me maar ondervragen en ik werd er gek van. Nee, ik wist niet hoe hij was verongelukt. Nee, ik wist niet eens wie mij zou willen verdacht maken. Het enige dat ik wist, was dat ik het in ieder geval nooit zou doen. "Als jij denkt dat ik je dood wou door het ongeluk, waarom kwam ik je dan helpen? Zou het dan niet dom van me zijn om zo ver te gaan, met berichten en al , en opeens jou helpen?"vroeg ik. Yunus knikte en glimlachte. "Je hebt het niet door hé", vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. "Draai je dan eens om", beval hij. Toen ik me omdraaide, zag ik twee sterke kerels. Twee politieagenten. Ze pakten me bij mijn handen vast en boeiden me. Gekweld keek ik naar Yunus. "Denk je nu echt dat ik je dit heb aangedaan?? Waarom zou ik?"vroeg ik. Diep vanbinnen wou ik hun smeken om me te laten gaan. Ik was zwanger en al helemaal niet in staat om zoiets te doen. Yunus gaf me een dodelijke blik. Het enige dat ik nog hoorde, voordat die twee agenten me mee sleurden,was Yunus die zei: "Je bent ten slotte bevriend met Lamia Lamhiri."