Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 12

Een week ging voorbij en Rachid's trouw ging perfect. Dat betekende ook dat ik afscheid moest nemen van mijn ouders. Na het hele incident met Imran had ik Ilyas nauwelijks gesproken. Ik wou wel praten, maar hij antwoordde altijd kortaf. Na een tijd hoefde het voor mij niet. In onze oude grote huis, nam ik een lange bad. Ilyas hoorde ik nog op de deur bonken. "Waarom doe je de deur dicht?? Vergeet je soms dat we getrouwd zijn?"riep hij. "Ja!" riep ik terug, "Soms vergeet ik dat inderdaad!" Na mijn bad, ging ik bidden. "Lina", hoorde ik Ilyas zeggen toen ik klaar was met bidden. "Wat?" Ik deed expres droog, want hij deed dat ook. "Luister, misschien had ik die arme jongen niet moeten slaan, maar toen ik jullie zo zag..", begon hij, maar ik kapte hem af. "Dat was verkeerd, maar waarom kun je gewoon niet onthouden dat ik met jou getrouwd ben!! En dat ik de grenzen ken?" Ilyas was stil. "Ik was jaloers", hoorde ik hem na een tijd zeggen. "Oh, dan is het niet erg om Imran te slaan", zei ik sarcastisch. Daar had Ilyas natuurlijk ook een hekel aan. "Excuseer me, ik heb iemand uitgenodigd vanavond, dus gelieve te gaan werken of dit huis te verlaten", zei ik. Geen idee waar ik het lef vandaag haalde. Ilyas liep op me af. "Onthoud dat dit mijn huis is! Ik woonde hier veel eerder dan jou. En beter is jouw gast een vrouw want anders..." "Want anders wat?" Ik daagde hem uit en ik wist dat het niet slim was. Mijn werk had ik al voor hem moeten opgeven, mijn familie, mijn vrienden, mijn oude huis, mijn oude buren, maar ik zou de enige vriendin die ik nog had niet opgeven voor hem. Niet meer. Ilyas reageerde niet en liep hoofdschuddend weg. Hij liet zijn hoofd hangen alsof hij net werd verslagen in een moeilijke debat. Yes, 1-0! Mijn gast was uiteraard Lamia. Leek me leuk om even vrouwen onder elkaar koffie te gaan drinken. Deed ik wel graag plus was lang geleden. Ilyas vertrok en niet veel later zag ik via de veranda de auto van Lamia de oprit inrijden. Onze oude buurman zag ik ook kijken. Toen Lamia uit de auto stapte, leek hij haar precies te herkennen. Zijn ogen bleven op haar gericht. Maar het kon natuurlijk ook zo zijn dat hij haar knap vond. Ze leek niet op de typische Marokkaanse dame. Ze droeg altijd rokken tot aan haar knieën en bloesje waar je alles doorzag. Even vroeg ik me af of haar man het wel goed vond dat ze zich zo kleedde. Automatisch sprongen mijn gedachten ook naar Yunus. Waarom was hij zo kwaad op Lamia? Ze was hartstikke lief. Toen Lamia merkte dat ik naar haar keek, zwaaide ze en ik liep terug naar binnen. Ik opende de deur voor haar en het eerste wat ze zei was: "Raad eens wat er zo anders aan me is." Ik keek lange tijd naar haar, maar ik zag niet dat er iets anders was. "Ik heb nieuwe schoenen!"zei ze blij. We gaven elkaar twee kussen en ik liet haar naar binnen. "En is de man thuis? Of moet ik me geen zorgen maken?"vroeg ze. Ik schudde lachend mijn hoofd. "Nee, heb hem het huis uitgejaagd", antwoordde ik. Niet dat ik loog. Ergens had ik hem ook weggejaagd. In de keuken zocht ik naar kopjes en zette alles klaar. "Hoe was de trouw?"vroeg Lamia. Ik moest eerst nadenken voordat ik antwoordde. Trouw? Welke trouw? Die van mij en Ilyas of... Oh ja, Rachid!! Was hem nu al vergeten hahaah "Geweldig, Latifa is ook een schat van een meisje, mijn broer mag echt van geluk spreken", antwoordde ik. Lamia glimlachte. "Ik heb aanstaande zaterdag een trouw, wil je anders met me mee? Jou een beetje voorstellen aan mijn familie", stelde Lamia voor. Even wist ik niet wat ik moest zeggen. "Meen je dit?"vroeg ik. Lamia knikte lachend. "Dat zou echt leuk zijn, stuur je me het adres door?"vroeg ik. "Ik kom je wel ophalen", hoorde ik haar zeggen. Ik bedankte haar en dronk een slok uit mijn koffie. Aanstaande zaterdag, kon nu al niet wachten. Natuurlijk moest ik eerst toestemming vragen aan Ilyas, maar ik wist gewoon nu al dat hij ja zou zeggen.