Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 13

"Je wilt wat?"vroeg Ilyas na de bezoek van Lamia. "Ja, ze nodigde me uit. Het wordt echt geweldig!! Zo lang geleden dat ik wat heb gedaan met een vriendin." Mijn enthousiasme was voelbaar en soms zag ik Ilyas glimlachen, maar toen fronste hij. Weer die verdomde frons. "Ik wil niet dat je gaat." Zijn woorden waren onterecht. Er was geen enkel reden waarom ik zou niet gaan. "Waarom?" Het was een simpele vraag en ik wou er een antwoord op. "Omdat ik dat niet wil, punt. Je bent mijn vrouw en ik wil niet dat je gaat", hoorde ik Ilyas zeggen. Ik lachte(niet omdat ik het grappig vond, maar omdat hij zo belachelijk bezig was). "Jij hebt totaal geen reden om me niet te laten gaan", zei ik dan. "Ik wil het niet." "Waarom niet?" Ilyas was stil. Dat wekte mijn wantrouwen. "Is er soms iets dat je me niet vertelt?"wilde ik weten. Ilyas schudde zijn hoofd en ging op bed liggen. Ik spong naast hem. "Zeg dan", zeurde ik. "Ze waarom ik niet mag gaan." Ilyas keek me van opzij aan en zuchtte. "Ik ben bang dat jou iets vreselijks zou gebeuren." Dat antwoord was zo belachelijk dat ik automatisch moest lachen. Niet alleen voor een tijd lachen, ik kreeg gelijk de slappe lach. "Nee, ff serieus, waarom wil je dat ik niet ga?"vroeg ik. Ilyas zuchtte. "Wat moet ik doen zodat je stopt over die trouw?"vroeg hij. "Simpel. Laat me gaan", antwoordde ik eigenwijs. Ik wist dat Ilyas niet wou lachen, maar de uiteinde van zijn mondhoeken krulden zich langzaam omhoog. Lachend legde ik mijn hoofd op zijn borst en zei: "Je zou dan de liefste man ooit zijn." "Oh, dus nu ben ik dat niet?" Ik haalde mijn schouders op. "Dan zou je nog liever zijn." Ik hoorde Ilyas ademhaling en stelde me voor dat ik op een dag in bed zou liggen, helemaal alleen, en zijn hartslag nooit zou horen. "Goed, je mag gaan, maar pas op met alles. Als je de zaal ingaat veel du'aas doen tegen boze oog, alles", hoorde ik Ilyas bezorgd zeggen. Het was lachwekkend hoe bezorgd hij was. Ilyas was ook de enige man in mijn leven die me echt een schoonheid heeft genoemd. Nog nooit heb ik dat van iemand gehoord, alleen van hem. "Bedankt", fluisterde ik zacht.

"Maar wie ben je dan?" Mijn stem haperde terwijl ik naar deze schoonheid keek met haar lange zwarte haren. "En waarom zie ik je elke keer weer?" Mijn angst was groter dan de oceaan waar we op uit keken. Het meisje, niet ouder dan dertien, keek me lachend aan. "Zie je het dan niet? Hoe kun je me nou niet zien?" Ik begreep er niks van. "Ik zie je", zei ik. "Maar ik weet niet wie je bent." Het meisje keek me met haar grote donkere ogen aan. Ze wees met haar vinger mijn kant op. "Dat weet je wel! Wel, wel wel, jij weet het wel...

Geschrokken werd ik weer wakker. Rotdromen!!!! Wanneer houden ze dan ooit op??? Dat meisje stond gegrift in mijn geheugen. Waarom droomde ik zo belachelijk? Waarom werd ik telkens bang? Bang van een klein meisje. In mijn hoofd hoorde ik de woorden van het meisje weer: "Je bent niet bang van mij, maar om wat er met me gebeurd is." Ik begreep niet wat ze bedoelde, maar wat ik wel wist was dat ik dringend slaappillen moest nemen. Rustig stapte ik uit bed, gaf Ilyas nog een kus omdat hij er zo schattig uitzag en liep naar beneden. Daar vulde ik een glas met water en pakte de pillen. Ik zou het pas boven opdrinken. Bij de trap aangekomen, leek het alsof ik alles wat ik had gegeten terug naar buiten wou komen. Dus ik rende naar de wc en gooide al mijn maaginhoud in de pot. Dit zette me aan het denken. Misschien voelde ik me niet goed. Ik besloot om geen slaappil te nemen en liep zo terug naar mijn bed. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, zag ik Ilyas niet naast me, maar hij had wel de tijd genomen om een ontbijt te maken. Wat lief. Automatisch moest ik glimlachen. Ik had niet eens een hap genomen of ik voelde al dat ik moest overgeven. Hoe kon het nou dat ik zoveel moest overgeven? Snel maakte ik een afspraak bij de dokter.