Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 27

"Wie is Yunus? Vanwaar ken je hem? Je hebt toch niks met hem gehad, hé?" Ilyas bleef maar onnodige vragen stellen en het liefst kon ik hem wel ter plekke vermoorden. Maar omdat hij speciaal voor mij aan de kant ging, hield ik me in. Eenmaal toen de auto stil was, rende ik de auto uit, op weg naar de bosjes. Ilyas stapte ook uit en bleef maar verder gaan met zijn stomme vragen. "Hallo? Yunus? Ben je hier?"vroeg ik in paniek. Het deed me pijn om dit aan te zien. Niet dat ik veel met Yunus had, ik kende hem amper en hij was niet bepaald aardig geweest toen ik hem vroeg over Lamia. Toch wist ik dat dit zijn auto was en dat hij nooit zo dom zou zijn om zo'n ongeluk mee te maken. "He..lp", kwam er moeizaam uit. In paniek zocht ik naar de plek waar ik het geluid hoorde, maar er lag zoveel puinhoop en de auto zou elk moment in brand kunnen vliegen. Zo rook het in elk geval wel. "Waar zit je?" Mijn stem bibberde, het enige geluid dat je hoorde was wanhoop, wat ik juist niet wou laten doorschemeren. "We halen hulp", zei ik snel aangezien ik geen antwoord hoorde. Ik draaide me naar Ilyas om (was waar ook, ik had een echtgenoot) en vroeg hem snel een ambulance te bellen. Een kwartier later arriveerden de ambulance en brandweermannen. Ze vroegen ons te vertrekken, ze zeiden dat ze het wel zouden redden, maar ik kon Yunus toch niet alleen laten hier? "Naar welke ziekenhuis brengen jullie hem?"vroeg ik. Één van de hulpverleners gaven me het adres en ik bedankte hun. Terug in de auto was het stil. Ik keek naar Ilyas, die niet langer verward leek, maar zich iets aan het afvragen was. "Waar denk je aan?"wilde ik weten. Hopelijk zou hij niet weer duizenden vragen op me afvuren, maar ik wist dat ik toch eerlijk zou gaan antwoorden. Niet dat ik iets te verbergen had. "Yunus is de broer van...". "Van de man van Lamia, ik weet het. Ik was op zijn trouw", maakte ik zijn zin af. Ilyas was stil en startte de auto. Iets waar ik een hekel aan had was als Ilyas duizenden vragen stelde, nu hij er geen enkele stelde, werd ik harder geïrriteerd. De rit naar huis was geen succes. Ik wou een lange douche nemen, heerlijk veel chocolade eten, maar nu ik dit zag... nu ik wist dat Yunus wel zou kunnen sterven... het was alsof niks zin meer had. Al wist ik dat ik me daar hard in vergiste, want iemand had Yunus dit aangedaan. Dat wist ik wel zeker! "Zalig, terug thuis", zei ik toen we de oprit opreden. Niet dat ik het echt zalig vond, het was meer de bedoeling geweest van mij om de stilte te verbreken. Ilyas bleef echter stil. "Gaat alles wel echt goed?"vroeg ik weer. Ilyas knikte, stopte de auto en bleef een tijd zwijgend voor zich uit staren. "Ga je nog uitstappen?"vroeg hij deze keer. "En jij dan?" "Ik moet ergens heen", antwoordde Ilyas geheimzinnig. Ergens had ik het gevoel dat hij Lamia zou gaan opzoeken. Zelfs als hij dat zou doen, het waren mijn zaken niet. Hoe jaloers ik ook was op Lamia. Zij had ten slotte ook een man. "Goed", zei ik zacht en stapte uit. "Niet te laat thuis komen." Ik stapte naar binnen en zodra Ilyas wegreed, rende ik naar buiten. Ik belde aan bij mijn rare buur en vroeg hem of ik even zijn auto mocht lenen. De mijne had ik nog steeds niet en ik wilde koste wat het koste Ilyas achtervolgen. "Het wordt al laat", zei mijn buurman. "Dus?" Even vergat ik beleefd te zijn, maar het kon me ook niks schelen. "Wat je ook van plan bent, het lijkt me niet zo slim", ging de buurman door. Hij weigerde echter info prijs te geven, dus geïnteresseerd in wat hij zei was ik niet meer. Had ik al gezegd hoe lief mijn buurman was? Want na lang aandringen, gaf hij me zijn sleutel en deed ik mijn best om hard te rijden zodat ik Ilyas nog kon inhalen. Wat ook lukte. Eenmaal bij hem,reed ik wat trager en zo volgde ik hem. Niet veel later stopte Ilyas opeens voor een huis. Vanuit mijn auto keek ik toe waar hij naartoe ging. Hij belde ergens aan en niet veel later... ja, had ik het niet geweten? Niet veel later zag ik Jawhara naar buiten stappen. De assistent-chirurg van Ilyas liet hem naar binnen. Gekweld in onwetendheid bleef ik wachten en wachten in de auto van mijn buurman. Maar wat voor soort pijn in voelde, was onbeschrijfelijk.