Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 11

Nerveus liep ik de praktijk van Lamia in. "Hoe heet hij?"vroeg ik totaal onverwacht. "Yunus", antwoordde Lamia. "Vertel eens, wat brengt je hier?" Hier moest ik even over nadenken. Geen idee. Eigenlijk was ik gewoon op zoek naar een persoon die ik kon vertrouwen, naar een vriendin. Maar dat durfde ik nooit toe te geven. "Ik snap het al." Lamia schonk me een warme glimlach. Ergens betwijfelde ik wel of ze wist wat ik dacht. "Zullen we anders hier even weg gaan? Even wat drinken?"stelde ze voor en dat leek me veel geschikter. In een dicht bijzijnde café bestelden we wat koffie. Het was een tijd stil tot Lamia de stilte doorbrak. "Het is echt normaal dat je gevoelens voor een ander krijgt, ook al ben je getrouwd. Ik zal eerlijk met je zijn, Yunus is een knappe kerel. Maar meng je niet met dat soort mensen. Hij is slecht", ging ze door. Geschrokken keek ik haar aan. Dacht ze nu echt dat ik weer problemen had met Ilyas? Wat logisch was, maar wat ik niet kon begrijpen was dat ze zoiets van mij dacht! Ik zou nooit op een ander vallen dan voor Ilyas. Yunus was knap, dat wist iedereen en aan de manier waarop hij daarstraks had gereageerd tegen Lamia leek hij me niet echt een goede persoon. Dus in plaats van me te verdedigen, knikte ik. "Yunus is knap, maar niks voor mij." Het stuk dat het goed ging met mij en Ilyas liet ik achterwege. Ergens velde ik me schuldig dat ik altijd zeurde bij Lamia over mijn problemen met Ilyas. Nu wou ik me even focussen op een leuk gesprek. We praatten een uur en toen gingen we weer onze eigen kant op. Terug in het huis van mijn moeder, trof ik iedereen lachend in de woonkamer aan. "Je bent terug", hoorde ik Ilyas zeggen en ik schonk hem een glimlach. De rest van de dag waren we beide druk met de voorbereidingen van de trouw. "Zus, er is hier iemand voor je", hoorde ik Rachid zeggen en ik volgde hem. Ilyas vroeg nog aan me wie het was, maar ik had geen idee. Bij de voordeur zag ik de vriendelijke gezicht van Imran. De buurjongen. "Jij daar", zei ik met een glimlach. "Wat brengt jou hier?" Imran had een beige jellaba aan en zag er netjes uit. "We vertrekken morgen naar Marokko, paar dingen regelen, dus ik kom afscheid van je nemen. Vooral omdat ik je al zo lang niet heb gezien en Allahu A3lam wanneer ik je weer zie." Hij zei dit zo oprecht dat ik er van smolt. Hoe was het mogelijk dat zo'n prachtig persoon, zowel vanbinnen als vanbuiten, met zo'n bitch getrouwd was? Ik deed bedankte hem voor het feit dat hij zoveel moeite had gedaan en deed nog veel du'aas voor hem voor onderweg. "Kom hier, kleine irritant kind", zei Imran en omhelsde me strak. Ik wist niet wat me overkwam, want ik was getrouwd, net als hij. Dit was niet normaal. En als Ilyas dit zou zien... "Wat moet dit voorstellen??"hoorde ik iemand achter me vragen en hard werd ik naar achteren getrokken. Imran keek me verontschuldigend aan en ik schudde met mijn hoofd als teken dat het niet erg was. Ilyas keek razend van mij naar Imran en aan zijn gezicht was te lezen dat hij jaloers was. Voordat Imran nog problemen zou krijgen met Ilyas, zei hij dat hij zou vertrekken omdat hij nog dingen te doen had. "Nee nee, jij gaat nergens naartoe", hoorden we opeens Ilyas zeggen. Ik dacht: misschien maakt hij het goed? Maar Ilyas liep kalm op Imran af en verkocht hem een dreun tegen zijn neus. Geschrokken zette ik een stap naar achteren met een hand voor mijn mond. Rachid hield Ilyas tegen voordat hij door zou gaan en Imran verliet ons gezelschap zonder maar een woord aan ons vuil te maken. Boos en geïrriteerd en vol medelijden keek ik naar Ilyas. "Is dat wat jou wou?? BEN JE NOU TEVREDEN?" Ilyas keek me kalm aan en het leek alsof mijn woorden niet tot hem doordrongen. "Ja, nu ben ik wel tevreden." Hij passeerde me en raakte me lichtjes aan toen zijn schouder de mijne raakte. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat zijn aanraking me niks deed, want hij was ten slotte mijn man. Maar dat gevoel vergat ik toen ik mezelf herinnerde aan de manier waarop hij de lieve Imran had behandelt. Onze ouders waren te druk om deze hele tafereel te hebben meegemaakt. Rachid keek me met medelijden aan en ik glimlachte. "Vergeet dit, jij gaat ten slotte trouwen", probeerde ik blij over te brengen. Tevergeefs.