Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 9

Zenuwachtig stond ik voor de deur van de buren. Het leek wel een eeuwigheid geleden dat ik hun nog gezien had. Niet dat ik er een vriendin bij had, maar de vrouw die er woonde was heel erg lief. Soms was ze meer familie dan buur. Toen de deur openvloog, keek een jonge vrouw me minachtend aan. Geen idee waar die haat vandaan kwam of wie die vrouw was, maar ik had het gevoel dat ik verkeerd was. "Gelti Zohra, er staat hier iemand voor de deur", riep de jonge vrouw. Op dat moment zag ik Zohra. Ze was nog niks veranderd. Ze leek niet eens ouder. Toen ze mij zag, was ze zo verbaasd en blij tegelijk dat ik me afvroeg of ze zou huilen of lachen. Direct vloog ik haar om de armen. "Wat lang geleden!" Nadat ik had uitgelegd dat ik op bezoek was bij mijn moeder, begreep ze dat ik niet was gekomen om terug weg te gaan . "Gelti, ik heb echt iets doms gedaan net", begon ik. "Ik was dus bezig met de glazen al klaar te leggen, is wel lang geleden dat ik mijn moeder heb geholpen in die kleine keuken. Maar ik was op de één of andere manier zo in gedachten bezig dat ik al die glazen heb laten vallen." Zohra moest lachen en stelde zelf voor om haar nieuwe set te pakken. "Choukran, ik beloof dat ik ze deze keer niet laat vallen", zei ik lachend. "Anders", zei ze, "Betalen." De jonge meid was niet bij ons komen zitten. In plaats daarvan, ging ze helemaal in de andere woonkamer zitten druk op haar gsm. Pas toen ik alle moed had verzameld, durfde ik het te vragen. "Wie is zij?" "Dat is de vrouw van Imran. Haar naam is Nihad", antwoordde Zohra. Ik was Imran zelfs al helemaal vergeten. "Ik wist niet dat hij was getrouwd. Miskien, ik was hem zelfs al helemaal vergeten ahaha", zei ik. "Als je hem wilt zien, hij komt straks terug dus als je tijd hebt, kom gerust terug", hoorde ik gelti Zohra zeggen. Zo was ze, echt een schat van een vrouw. "Ewa, In Scha Allah, als ik tijd heb kom ik wel terug", zei ik. Terug bij mijn moeder, kon ik niet stoppen met vertellen hoe hard ik Zohra gemist had. "Ja, ik vind haar ook een schat van een vrouw", hoorde ik Latifa zeggen. "Dat is ze gewoon, maar die Nihad slaagt nergens op. Sorry dat ik het zo zeg, maar ze is niet eens beleefd genoeg om bij ons te komen zitten", zei ik naar waarheid. "Shtt, straks horen ze je nog." Mijn moeder knikte naar de dunne muren, maar het kon me gestolen worden of die NIhad me zou horen of niet. Na de bezoek van mijn tante, was het al erg laat, maar ik had tijd genoeg voor een klein bezoekje aan Imran. Vroeger speelden we nooit samen ofzo, hij was vier jaar ouder dan mij en zei altijd: "Tfoee, ga weg, ben allergisch aan kleuters." En gelijk had hij, ik was echt een vervelend kind. Maar toen ik naar het middelbaar ging, was hij degene die me dingen leerde. Vooral als ik iets moeilijk vond ofzo, hij was er altijd. Rachid was te jong, hij zat toen nog in de lagere school, dus ik had iemand nodig. Snel bond ik een hoofddoek om mijn hoofd en nam snelle afscheid. Rachid en Ilyas waren nog steeds niet thuis gekomen en voor even vermoedde ik niks slecht. Vooral omdat Rachid erbij was ahahha. Na drie keer geklopt te hebben bij de buren, werd er open gedaan door Imran. "Sorry ik moest kloppen, want de bel deed het niet", zei ik bij het zien van zijn vertrouwde gezicht. Dat was de zin die ik vroeger altijd gebruikte als hij me weer eens bijles ging geven. Imran glimlachte verrast. "Jij bent feshkel, je verschijnt altijd en gelijk irriteer je mij", hoorde ik hem lachend zeggen. Ik moest lachen. "Tja, iemand moet die taak toch op zich nemen. We kunnen je moeilijk gelukkig laten." Imran schudde lachend met zijn hoofd nadat ik het zei. Hij liet me binnen. Die Nihad zat rustig in de woonkamer tv te kijken en toen ze mij lachend zag binnenkomen met Imran gaf ze me wahed dodelijke blik. Wat ik natuurlijk ook wel begreep, zelf vond ik het ook niet leuk als mensen close begonnen te doen met Ilyas. Maar Imran kende ik wel al mijn leve lang. Kon hem moeilijk laten stikken. Hij was net een broer. "Waar is gelti Zohra?"vroeg ik. "Ze is weg, misschien ook iets voor jou?"vroeg die Nihad. Ongemakkelijk keek ik van haar naar Imran die haar een woeste blik gunde. "Kom zitten", hoorde ik Imran zeggen en ik schudde mijn hoofd. "Wou alleen zien of het nog met je ging, maar ik moet snel door." Na die woorden, verliet ik hun huis.