Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 18

Omdat ik misselijk werd van de blik van Yunus, de geur in de zaal, het te luide muziek en het irritante geluid van Lamias lach, besloot ik maar om op te stappen en naar huis te gaan. Lamia probeerde me nog over te brengen om me naar huis te brengen, maar ik sloeg haar aanbod af en nam een taxi. Thuis betaalde Ilyas de taxi en ergens was ik blij hem daar aan te treffen. Vermoeid ging ik op de zetel liggen. "Gaat het?"vroeg Ilyas bezorgd. "Waarom vraag je het ons kind niet?"zei ik kattig. Misschien kattiger dan de bedoeling, maar als hij zich geen zorgen om mij maakte, maar om ons kind, dan begreep ik niet dat ik nog tegen hem praatte. "Ben je jaloers?"hoorde ik Ilyas opeens vragen. Lachend ging ik rechtop zitten, hem recht aankijkend. "Op een ongeboren kind? Dat nog eens van mij is?" Ilyas keek me gefrustreerd aan. "Wat heb jij de laatste tijd?" Zijn woorden kwamen er vijandig uit, alsof hij ook nog eens vies van mij was. "Ik ben het probleem???" vroeg ik boos. "JIJ BENT NOOIT THUISSS!!! EN IK BEN HET PROBLEEM???!! JIJ HEBT GEHEIMEN MET ANDERE VROUWEN EN IK BEN HET PROBLEEM??!!" Schreeuwend en huilend tegelijk keek ik hem aan. Ilyas leek van me te schrikken, dat zag ik in zijn ogen. "Woow, waar heb jij het..". Ik kapte hem af. "Ik heb mijn rust nodig, als je me nodig hebt, ik ben in een hotel", zei ik. Ilyas sperde me de weg. Geirriteerd keek ik hem aan. "Wat is je probleem? Krijg ik mijn ruimte niet eens?" vroeg ik. "Luister, wat het ook is, we kunnen eruit komen." Ilyas zei het zacht, verleidend zelfs. Toch schudde ik mijn hoofd. "Ik heb tijd nodig, in mijn eentje", voegde ik eraan toe. Deze keer liep ik naar onze slaapkamer, pakte mijn grote tas, stopte er een aantal kleren in. In feite wist ik niet wat ik er precies in stopte, door de tranen zag alles er wazig uit. Misschien kwam het doordat ik zwanger was. Wat het ook was, bij Ilyas zijn was zinloos. Bij het verlaten van het huis, zag ik vanuit mijn ooghoeken Ilyas verslagen naar de grond kijken. Maar ik weigerde hem maar een blik waardig te gunnen. Bij het hotel, kreeg ik sleutel en besloot om met kaart te betalen. Ik had niet veel geld voor een week, slechts maar voor deze nacht. Langzaam besefte ik dat het gebrek aan geld kwam omdat ik niet werkte. Vanbinnen vervloekte ik mezelf dat ik naar Ilyas had geluisterd en ook hem vervloekte ik. Dingen die nooit hadden moeten gebeuren. Zelfs als Ilyas werkte, hoe zat het dan met mij? Als hij stierf of als ik zou scheiden? Dit was iets waar ik het met hem zeker over moest hebben. Over Lamia maakte ik me expres zorgen, besefte ik. Wat het ook was met Ilyas, ik overdreef vast. Ik zou haar erover vragen de volgende dag. Zij zou eerlijk zijn en me rustig alles vertellen. Net zoals ze me had geholpen met Ilyas. Lamia gaf me advies om niet naar hem te luisteren, hem niet zijn zin te geven zodra hij dat wou. Maar tegen hem in te gaan wanneer ik dat nodig vond. Want ik was immer zijn vrouw, niet zijn slaaf. Haar advies klonk zo logisch, maar toch leek het ons verder uit elkaar te drijven. Ik liet me vallen op de koude dekbed en staarde naar het plafond. Het hotel had iets vreemds, iets onnatuurlijks. Alsof ik hier niet hoorde te zijn, maar thuis met mijn man. Of wat er dan van over was gebleven. Mijn telefoon had ik expres uitgezet. Nu had ik mijn tijd nodig , tijd om na te denken. Maar ik kon het niet, ik had advies nodig. Ook al was het laat, ik wist dat Lamia niet aan het slapen was, misschien was ze zelfs nog op de trouwfeest. Lamia nam op toen ik haar belde. Na een aantal minuten was ik klaar met mijn verhaal. "En jij bent nu alleen in het hotel?"vroeg ze. "Ja, ik had tijd nodig om na te denken", antwoordde ik. Lamia zei nog iets dat het goed van me was en dat ik misschien niet voor Ilyas was voorbestemd, maar toen ik ophing, schudde ik mijn hoofd. Het was toch onmogelijk dat ik een kind van hem verwachtte als we toch niet voor elkaar waren bestemd? En misschien klopte Lamia's advies niet. Misschien moest ik er niet alleen over nadenken, maar met Ilyas erbij. Wijs stond ik van het bed op en pakte mijn tas op. Tijd om naar huis te gaan. Het was laat en ik was nog maar pas hier, maar ik kon er enkel uit komen als ik met Ilyas een volwassen gesprek zou voeren.