Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 7

Lachend knikte ik voor de duizendste keer. "Hoe denk je dat dat komt?"vroeg Lamia die het verassend vond dat ik en Ilyas weer goed waren. "Ik denk omdat hij nu meer beseft dat hij van me houdt", antwoordde ik. Aan Lamia's gezicht kon ik niks aflezen. "En er was een meisje bij hem?"vroeg ze. Weer knikte ik. "Dat zit me eerlijk gezegd nog steeds dwars", gaf ik eerlijk toe. "Ja, dat is ook logisch! Sommige mannen denken dat ze alles mogen doen. Ze denken het dan weer goed te maken door weer lief te reageren en cadeaus te geven, maar soms moeten wij vrouwen gewoon sterker zijn", hoorde ik Lamia zeggen en aandachtig luisterde ik. Ze was nu eerder een vriendin dan mijn psychologe en wie kon me beter raad geven bij een huwelijk dan iemand die al getrouwd was? "Hoe is het dan bij jou?"vroeg ik nieuwsgierig. Lamia's ogen gingen langzaam naar haar fotokader. "Hamza was altijd al een moeilijke persoon. Maar ik ... ahahah, ik had een stem niet voor niets", zei Lamia. "Na een tijd besefte hij dat wel. Dat hij me beter mijn gang kon laten gaan aangezien hij dat zelf ook deed." Was dat wel slim? Stel dat Ilyas zijn gang mocht gaan... Nou ja, dat doet hij nu ook. Dit gesprek nam een wending die ik niet wou. "Ik denk dat ik moet gaan. Ilyas wacht nog op me", zei ik. "Dus? Laat hem wachten! Hij laat jou ook altijd wachten, soms moet je meer voor jezelf opkomen. Je bevind je niet in een gezonde huwelijk." De woorden van Lamia kwamen hard aan. Natuurlijk wist ik dat het niet zo goed ging met Ilyas de laatste tijd, maar toch deed het pijn om dat te horen. "Ik zeg dit als psychologe, maar vooral als vriendin: wees Ilyas' vrouw, niet zijn slavin." Lamia keek me recht aan terwijl ze haar hand sterk om mijn pols vast had. Ze had gelijk. Mijn man had zoveel fouten gemaakt, maakte ik er één werd hij gelijk boos, maar ik maakte het altijd weer goed met hem. Nooit liet ik wat van me horen. Ik was afhankelijk van hem, vooral omdat ik niet meer werkte. "Dankje." Lamia glimlachte en zo verliet ik haar kantoor. Buiten stond Ilyas op me te wachten in zijn auto. Toen hij me zag, glimlachte hij, maar ik was niet in staat om terug te glimlachen. "Zullen we?"vroeg ik toen ik instapte en hij vroeg niet eens wat er mis was met me, waarom ik zo deed. Nee, hij knikte en reed door. Het duurde twee uur voordat we aankwamen in het huis van mijn moeder. Mijn broer, Rachid zou dit weekend trouwen en we zouden een week blijven. Natuurlijk was ik Ilyas dankbaar hiervoor, maar lamia's woorden galmden door mijn hoofd. Toen we aanbelden, verwelkomde mijn moeder me met open armen. Mijn vader verwelkomde ILyas gek genoeg ook met open armen. Niet dat ik anders gewend was, want mijn vader was een schat van een man. Toen we de woonkamer instapten, zag ik Rachid. Hij was langer geworden, had een mooie baardje en zijn haar deftig in model. Lachend keek ik hem aan. "Ohlaa, mooiboyy", zei ik plagend. Bij het horen van mijn stem, draaide Rachid zich om en keek me lachend aan. "Jij weer, kleine", hoorde ik hem zeggen en pas later omhelsde hij me. Een slanke meid kwam op me af om me te begroeten. Ze droeg hoofddoek, net als mij, wat haar prachtig stond, maar wat me echt aan haar opviel, waren haar goudbruine ogen. "Ik ben Latifa", hoorde ik haar zeggen en geen seconde later keek ze naar Rachid, dus daardoor begreep ik dat zij mijn toekomstige schoonzus zou worden. "Dus jij bent mijn broers slachtoffer?"vroeg ik en ze moest lachen. Terwijl Ilyas onze bagage naar boven bracht, ging ik rustig aan tafel zitten met mijn familie. Toen Ilyas erbij kwam zitten, gingen zijn ogen direct naar Latifa. Mijn hart begon sneller te kloppen en ook al leek Latifa me een lief meisje, ik kreeg zo'n haat gevoel jegens haar omdat mijn man het nodig vond om naar haar te kijken. "En hoe gaat het? Met je werk, je man? Nog geen kinderen?" Allemaal vragen die uit het niets leken te komen. Zenuwachtig keek ik naar Ilyas, maar hij keek terug alsof alles normaal was. Misschien vergat hij dat ik door hem moest stoppen met werken. Misschien vergat hij dat ons huwelijk niet zo rooskleurig verliet. Misschien vergat hij dat ik me alles behalve gelukkig voelde. Maar nee, hij vergat het niet, hij wist het gewoon niet. Gewoon omdat het hem koud liet.

Z#p