Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 17

De zaal was prachtig versierd, het kostte me moeite om mijn ogen van de versiering af te wenden. "Mooi, hé", hoorde ik Lamia naast me zeggen, maar na vanavond moest ik veel moeite doen om vriendelijk te klinken. Er was iets gaande wat zowel Ilyas als Lamia me niet wilden vertellen. En dat zat me dwars. Hoe kon Ilyas me niet vertrouwen? Ik was zijn vrouw! En Lamia... ik vertrouwde haar alles toe! "Kom, laten we bij één van mijn vriendinnen zitten." Het was geen voorstel, meer een soort van bevel. Ik gehoorzaamde maar, want verder wou ik niet alleen aan een tafel zitten. Lamia stelde me aan hun voor, maar ik deed geen moeite om één van die namen te onthouden. Onder tafel checkte ik stiekem mijn telefoon, in de hoop dat Ilyas me een bericht zou sturen. Dat hij me miste of zo. Maar niks. Geen enkel bericht. Waarom wilde Ilyas dat ik uit de buurt van Lamia bleef? En sinds wanneer had Lamia een dochter?? Toen we de bruid te zien kregen, na langer dan twee uur, kwam ze me ergens bekend voor. Maar ik had deze jongedame nergens gezien, waarom kwam ze me dan zo bekend voor? Er werden foto's gemaakt en Lamia vroeg of ik ook niet op de foto wou, maar ik was zo lui en zat vol vragen, dat ik geen moeite deed om op te staan. Toen mijn gsm afging, terwijl iedereen al van tafel was, stond ik op en liep naar uiten. Het was Ilyas. "Hallo?"vroeg ik. "Lina? Waar ben je?" "Op de trouwfeest, wat is dat voor domme vraag?" "Sorry, ik ehm.. ben je nog steeds boos op me?" Die vraag kwam zo onverwacht dat ik er zelfs om moest nadenken. Maar natuurlijk was ik kwaad! Hij en Lamia hadden een geheim. Wat die geheim ook inhield, ik zou er nooit achterkomen. En erover vragen was het laatste dat ik zou doen. "Misschien moeten we het er nu niet over hebben", zei ik zacht. "Het spijt me, wat ik ook heb gedaan! Ik wil gewoon niet dat je boosheid invloed zal hebben op ons kind", zei Ilyas. Dus hier draaide het om?? Om het kind dat ik droeg en niet om onze relatie goed te doen. "Ik moet gaan", loog ik. "Lina?"vroeg Ilyas voor ik op ging hangen. "Wat?"vroeg ik geërgerd. "Ik hou van je." Die woorden waren zo onverwacht dat ik er stil van werd. Op het moment dat ik het terug wou zeggen, had Ilyas al opgehangen. "Ik hou ook van jou", fluisterde ik. "Jij stuk stront", voegde ik eraan toe. Toen ik besefte dat ik helemaal in mijn eentje, buiten tegen mezelf aan het praten was, bedacht ik me hoe griezelig dit wel niet moest zijn. Op het moment dat ik terug naar de zaal wou, zag ik Lamia naar buiten rennen. "Hier ben je",zei ze opgelucht. "Ik dacht dat je weg was." Langzaam schudde ik mijn hoofd en plakte een nep glimlach op mijn gezicht. Samen liepen we terug de zaal in, tot ik na een tijd te veel water had gedronken en naar de wc moest. "Sorry, excuseer me", zei ik en liep naar het toilet. Daar deed ik mijn ding en na afloop, waste ik mijn handen af. Toen ik net het toilet wou verlaten, zag ik dat naast de toilet de plaats was waar de bruid werd opgemaakt. "Hoezo is ze uitgenodigd??"hoorde ik een bekende stem. "Nee, ik heb haar niet uitgenodigd! Die vrouw heeft mijn leven verpest en nu wordt ze ook nog eens uitgenodigd op de mooiste dag van mijn leven?" Het leek alsof die man aan het praten was aan de telefoon. Geschrokken dat ik dat gesprek had opgevangen, liep ik snel naar ons tafeltje in de zaal. Niet veel later kwam de bruid weer met de voorlaatste jurk. Ze was prachtig, met verrassend mooie bruine haar dat mooi opgestoken was. De kleur die ze nu droeg was appelblauw zeegroen en het stond als gegoten. "Ze is prachtig", zei ik. "Ja, maar jij ook. En als ze niet oppast kan ze haar man verliezen." Ik begreep niet waarom Lamia dat zei. Ik begreep het niet tot ik de bruidegom de zaal opkwam om een foto te maken met zijn kersverse vrouw. Hij hield mijn blik gevangen en even stond ik versteld. Vandaar dat die vrouw me bekend voor kwam. Had ik haar niet in de auto gezien met hem? Jaa! Ik was op de trouwfeest van Yunus. En de stem die ik hoorde in de wc kwam van hem. Iemand werd hier uitgenodigd die hier zou mogen zijn. Toen Yunus' kille, woedende ogen gleed naar Lamia besefte ik dat Lamia het probleem was. Maar hoezo had zij zijn leven verpest?