Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 14

"Hoezo zwanger?"vroeg ik. De dokter keek me glimlachend aan. "Al een week", hoorde ik haar zeggen. Een week? Toen waren we bij mijn ouders. Daar hadden we veel ruzie gemaakt, maar er waren ook goede tijden. Eerst was ik verbaasd en wist ik niet wat ik hiervan moest denken, maar toen de realiteit tot me doordrong, kon ik wel huilen van geluk. Ik ben zwanger!! Van Ilyas! Nee, het voelde zo onwerkelijk en toch was het zo. Ilyas had altijd al een kind gewild en nu werd zijn droom realiteit. Ook mijn droom. Niet te geloven dat dit echt gebeurde. Een wonder van Allah. Mijn afspraak bij de dokter zat er op en in plaats van naar huis te gaan, besloot ik om naar het ziekenhuis te gaan waar Ilyas werkte. Ik kon gewoon niet wachten om hem te zien. Bij de ziekenhuis aangekomen, liep ik naar de receptionist. "Ik zoek dokter Ilyas El hamidi", zei ik. "Waarvoor? Hebt u een afspraak? Controle? Operatie?"vroeg ze door en ik schudde lachend mijn hoofd. "Nee, ik ben zijn vrouw." De receptionist keek me opeens schuin aan. Had ik soms wat verkeerds gezegd? "Sorry, u kunt zijn vrouw niet zijn. Zijn vrouw zit momenteel binnen in zijn praktij bij hem", hoorde ik de receptionist zeggen. Mijn hart stopte even met kloppen en het enige wat ik hoorde waren haar woorden.

"Sorry, u kunt zijn vrouw niet zijn. Zijn vrouw zit momenteel binnen in zijn praktij bij hem."

"Dat kan niet, ik ben zijn vrouw", herstelde ik me snel. Automatisch gingen er duizenden programma's door mijn hoofd. Je weet wel, zo van die programma's die waargebeurde verhalen vertellen over hun perfecte man die toch niet zo perfect bleek te zijn. En het enige wat ik kon denken was: dit gebeurde nu bij mij. Net nu we een kind hadden, verdomme!! "Ik kan u onmiddellijk naar hem doorverwijzen, hij zal wel zien wat te doen", zei de receptionist en daar was ik haar eeuwig dankbaar voor. Nu zou ik Ilyas gaan ontmaskeren. Mijn hart klopte razendsnel en bij elke stap richting zijn praktijk werd het erger. Ik trok de deur open, want ik zou echt niet gaan kloppen en daar zag ik... Lamia? "Wat doe jij hier?"was het eerste dat ik vroeg en ik deed niet eens mijn best om aardig te klinken. Ik werd paranoïde. "Lina, wat leuk dat je bent gekomen", zei Lamia. Ik wist alleen niet of ik zo blij was dat zij hier was. "Sorry, maar volgens de receptionist ben je de vrouw van mijn man? Ik snap niet wat hier aan de hand is", kwam ik direct ter sprake. "Oh ja, ik kon anders niet binnen. Ik wilde met Ilyas praten over de trouwfeest van zaterdag waarop ik jou had uitgenodigd. Ik wilde zeker weten dat je zou komen", hoorde ik Lamia zeggen en ik haalde opgelucht adem. Beste antwoord dat ik ooit heb gekregen. Mijn ogen gingen direct naar Ilyas dat vond dat we zijn tijd verspilden. Niet dat hij het zei, maar ik zag het zo. "Wel, Lamia, ik wil niet onbeleefd zijn, maar ik moet mijn man echt dringend spreken." Lamia knikte en liep met een glimlach weg. Even voelde ik me schuldig, maar ik vond het ook niet fijn dat ze iemand had laten denken dat zij de vrouw was van mijn man. Ilyas keek me vragend aan. "Je bent hier nooit gekomen. Het zou wel heel belangrijk moeten zijn", zei Ilyas, maar ik zag dat ik hem een beetje ergerde. Vooral omdat dit zijn plaats was. "Ik moet je inderdaad iets belangrijks vertellen." Ilyas keek me afwachtend aan. Uit ervaring wist ik dat hij niet zo'n persoon was die geduldig was. "Dus ik ben naar de dokter gegaan", begon ik. De gezichtsuitdrukking van Ilyas veranderde van ongeduldig naar bezorgd. "Er is toch niks mis? Want als er iets is, kan ik je de beste hulp geven hier, geloof me", ratelde Ilyas door, maar ik kapte hem af. Gelijk dacht hij dat ik ziek was. "Nee, maar ik heb wel nieuws", zei ik. Ilyas deed zijn hand voor zijn mond. "Oh nee! Je hebt kanker, hé?"vroeg hij ernstig. Boos en geïrriteerd keek ik hem aan. "Nee, dommerik! Ik ben zwanger!" Ilyas' ogen werden groot. Ik glimlachte en keek hem afwachtend aan.