Giftige Jaloezie

Hoofdstuk 8

De avond liep op zijn einde, maar ik vergat zeker niet de blikken van Ilyas die telkens gericht waren naar Latifa. Dat meisje had meskiena niks door. Pas in ons toegewezen kamer, liet ik van me horen. "Waar denk je mee bezig te zijn?"fluisterde ik. Ilyas keek me vreemd aan en vroeg wat ik bedoelde. Die jongen had niks door. "Hou je niet van de domme! Ik zie heus wel hoe je naar dat arme meisje kijkt. Misschien vergeet je dat ze gaat trouwen! Met mijn broer", siste ik. Ilyas zuchtte. "Wat praat je nu zo? Ik ben toch met jou getrouwd!Of ben je dat soms vergeten?"vroeg hij. "Nee, maar soms heb ik het gevoel dat jij dat wel doet." Mijn woorden kwamen er scherp uit. Scherper dan bedoeld. Ilyas pakte me beet bij mijn pols en zijn gezicht was gevaarlijk dichtbij. "Zo praat je niet over mij! Ik ben met je getrouwd, zo mag je niet eens denken." Ik lachte nep. "Dus je bepaalt alles wat ik doe en nu ook nog eens wat ik denk... bravo, jongen, echt waar..", zei ik en trok me uit zijn greep. De rest van de avond negeerde ik Ilyas. Hij probeerde het meerdere keren goed te maken, maar ik was hem gewoon echt beu. De bedoeling was dat het weer beter zou gaan tussen ons, maar we gingen weer bergafwaarts. Ergens vroeg ik me wel af of het slim van me was om alles aan Lamia te hebben gezegd. Ze wist alles. Zelfs van Jawhara had ik verteld, dat ze bij Ilyas werkte en al. Nu schaamde ik me omdat ik tegen Lamia had gezegd dat alles weer goed was tussen mij en Ilyas. Hoe dom was ik wel niet?? Natuurlijk had Lamia gelijk toen ze verbaasd reageerde om de plotselinge wending van ons huwelijk. De irritante wekker maakte me de volgende ochtend wakker. Ik had speciaal de wekker gezet, omdat ik het niet gewend was om vroeg wakker te worden en ik wist dat mijn moeder wel vroeg zou opstaan. Slaperig opende ik mijn ogen en toen ik naast me keek, zag ik Ilyas niet liggen. Vast weer gaan slijmen bij Latifa, mijn broer's toekomstige. Ik sloeg de deken van mij af en ging rechtop zitten. Nog voordat ik zou opstaan om naar de badkamer toe te lopen, keek ik nog even op mijn telefoon. Vier gemiste oproepen van Lamia. Vreemd. Ik dacht er niet verder over na en stond op. Op dat moment kwam Ilyas de kamer binnen. Hij had zich opgefrist en al. Een blik gericht naar mij was voldoende voor hem om te weten dat ik zijn gedrag van gisteravond nog niet vergeten was. Waar deed ik het dan voor?? Als hij toch de hele tijd naar andere vrouwen keek? "Schatteke..", begon Ilyas want hij had er een hekel aan als ik boos werd op hem. Even wist ik niet wat ik moest zeggen. Gewoon normaal en doen alsof het me niet kon schelen? Nee, zo was ik niet. Ik had nog wel zelfrespect. "Ik weet dat je denkt dat ik naar haar kijk om haar schoonheid ofzo, maar ik keek echt niet! Mijn gedachten waren echt niet bij haar", zei hij. Moest ik nu wel zijn woorden geloven? Een uur en vijfentwintig minuten later pas hadden we alles uitgepraat. Nu ik niet meer boos was op Ilyas, zag ik aan hem dat hij vrolijk de dag doorkwam. Samen met mijn moeder zette ik de thee klaar en koffie omdat mijn tante zou komen. Ze had me lang niet gezien en wou dus even op bezoek komen. Ilyas en mijn broer, Rachid verlieten het huis om even naar een café te gaan terwijl wij vrouwen rustig zouden kunnen praten. Eigenlijk wou ik ook even alleen praten met mijn vader, maar helaas moest hij mijn nonkel even ergens mee helpen. "Pak de mooie glazen", hoorde ik mijn moeder zeggen toen ik besloot om even mee te helpen. "Dus toen ik gister aankwam, dachten jullie niet aan mooie glazen", zei ik terwijl ik ze pakte. Latifa lachte. "Toen was je moeder te blij om zelfs maar koffie te zetten", hoorde ik haar zeggen. Ik had wel een leuke schoonzus vond ik. Vroeger was het alleen mijn ouders, ik en Rachid. Nu Latifa er was, leek het alsof we een compleet gezin vormden. Maar toch kon ik de blik van Ilyas maar niet vergeten. Had hij ooit zo naar me gekeken? "Lina, pas op!"hoorde ik mijn moeder zeggen, maar het kwam te laat en alle glazen vielen op de grond. "Awilii, sorryy." "Geeft niks, benti, ga bij de buren vragen, we hebben geen genoeg glazen. Je kent de buren nog van vroeger", zei mijn moeder en ik knikte. Wel lang geleden dat ik hun nog gezien had.