De Grijze Jager, De Leerlinge Uit Gallica (gaat herschreven worden)

Hoofdstuk 3

Karwij, een paar weken eerder...

Gilan werd wakker van de zon die in zijn ogen scheen. Het was zaterdag. De meeste mensen zouden daar blij mee zijn, maar Gilan niet. In plaats van school, en daarna de rest van de dag oefeningen doen op de krijgsschool, moest hij de hele dag op de krijgsschool doorbrengen.
Gilan slingerde zijn benen onder de deken vandaan, en bleef even zo zitten. Hij wist dat hij moest opschieten anders zou hij te laat komen, en te laat komen werd niet getolereerd. Dat was een les die Gilan al jong geleerd had. Dat hij de zoon van de Krijgsmeester was betekende niet dat hij werd voorgetrokken, eerder het tegenovergestelde. Het leek wel of sommige leerlingen en leraren een wedstrijdje deden wie Gilan het minst mocht. Jonker Nezo won die wedstrijd met gemak. Om de een of andere reden had hij altijd al de pest aan Gilan gehad. Hij wist altijd wel een reden te bedenken waarom Gilan strafwerk verdiende. De man vond het geweldig als Gilan dan kwaad werd, want dan had hij een écht goede reden om hem te straffen. Jonker Nezo liet zijn haat jegens Gilan niet openlijk blijken, hij wist wel beter. Als heer David iets zou merken tijdens zijn inspecties, was hij gegarandeerd zijn baan kwijt. Niet dat Gilan dat heel erg zou vinden.
Het was nu echt tijd om uit bed te komen, besloot Gilan.
Snel kleedde hij zich aan, deed zijn haar goed, want het stondrecht overeind door het slapen en gespte zijn zwaard om.
In de keuken was niemand. Hij verwachtte ook niet dat er iemand was. De enige persoon die er zou kunnen zijn, was zijn vader. Maar die was al veel eerder naar de krijgsschool vertrokken. Of hij was helemaal niet thuis gekomen die nacht, maar had hij daar de nacht doorgebracht. Het was Gilan om het even. Waar hij diep vanbinnen wel om hoopte, was een cadeautje of op zijn minst een kaartje. Vandaag was zijn vijftiende verjaardag. Hij vroeg zich af waarom hij daar eigenlijk nog op hoopte. Hij had al lang geleden geleerd dat het werk en het leger op de eerste plaats kwamen voor heer David, en daarna pas zijn bloedeigen en enige zoon. 'Well, happy birthday to me', zei Gilan tegen zichzelf.

>>>------>  <------<<<

Gilan liep na een snel ontbijt naar de stallen. Het huis waar hij woonde stond relatief dicht bij de krijgsschool, maar wel zo ver er vandaan dat je geen last van de geluiden. Bij de stallen aangekomen, zadelde hij zijn paard Syrup. Hij reed met een regelmatige draf naar de stallen bij de krijgsschool. Nadat hij zijn paard had afgezadeld, liep hij snel naar de hindernisbaan.
Gilan deed alleen na school en op zaterdag mee met de oefeningen en lessen. Daarom had hij doordeweeks privéles. Maar op zaterdag zat hij altijd bij een groep eerstejaars. Dat was ook een van de redenen waarom Gilan eigenlijk geen vrienden had. Hij deed alleen op zaterdag mee, en hij was ook altijd de jongste. En als hij al iemand vond waarmee het klikte sprak hij diegene alleen op zaterdag en heel soms op zondag. Vaak was hij die 'vriend' al na een jaar kwijt, want hij werd een tweedejaars en Gilan bleef samen trainen met de eerstejaars.
De andere reden was zijn vader, want wie wilt er nou geen vrienden worden met zijn zoon om in een goed blaadje te komen bij de krijgsmeester hemzelf? Maar zodra ze doorkregen dat Gilan zijn vader eigenlijk nooit sprak of überhaupt zag, lieten ze hem vallen. En Gilan was, ook al gaf hij het zelf niet graag toe, veel beter met het zwaard dan alle andere jongens, die veel ouder waren. Niet alleen met het zwaard was Gilan geweldig, hij kon heel goed paardrijden, was hij heel atletisch en ook goed in militaire strategieën. Hij was eigenlijk gewoon beter in alles. Voor een deel kwam dat doordat hij al zo jong was begonnen met trainen, maar voor een groot deel kwam het doordat hij gewoon aanleg voor al die dingen. En dat vond hij verschrikkelijk. Hij wilde ook wel een keer niet de beste zijn in alles.
Na de hindernisbaan en andere krachtoefeningen, was het tijd voor de lunch. Niet dat je je daar veel bij moet voorstellen. Het was genoeg om je honger te stillen, maar te weinig om echt te vullen. Gilan at weer, zoals altijd, alleen. Niet dat hij dat heel erg vond, hij was het gewend. 'Liever alleen zonder vrienden, dan samen met neppe vrienden'. Dat was iets wat Gilan al jaren tegen zichzelf zei wanneer hij zich weer eens eenzaam voelde.
De rest van de middag bestond voornamelijk uit driloefeningen. Gilan kreeg er niet veel van mee. Jonker Nezo had tijdens een van zijn onverwachte wapeninspecties een minuscuul vlekje gevonden op de kling van zijn zwaard, en had die gelegenheid aangegrepen om Gilan alle zwaarden van zijn medeleerlingen te laten slijpen en poetsen. Niet dat dat Gilan veel deed, anders zat hij toch alleen thuis. Nu had hij iets om te doen. Nadat elke zwaard zo scherp geslepen was, dat je alleen al van de aanblik zou gaan bloeden, en ze zo goed opgepoetst waren dat je je vijanden er mee kon verblindden, liet de jonker hem gaan.
Eenmaal thuis aangekomen, zette hij zijn paard op stal. Hij was van plan daar zo lang mogelijk te blijven, totdat hij iets zag wat hem heel erg verbaasde. Storm, zijn vaders paard, stond in zijn stal kalm op wat hooi te kauwen. In de stal naast die van Storm, stond een klein ruwharig paardje. Een Jagerspaard, wist Gilan meteen. Dus niet alleen was zijn vader voor de verandering een keer thuis, hij had ook nog eens bezoek. Zo snel als hij kon liep hij naar de voordeur. Aan de kapstok hing, naast de zwarte mantel van de krijgsmeester, de grijsgroene mantel van een Jager. Terwijl Gilan bedacht welke jager hen met een bezoekje vereerde, was hij bij het kantoor van zijn vader aangekomen. Onzeker bleef hij in de deuropening staan. De man zat met zijn rug naar hem toe in een gemakkelijke stoel bij de haard. Heer David keek op naar zijn zoon. 'Goedenavond Gilan.' zei hij.
De Jager had zich omgedraaid zodat hij Gilan aan kon kijken. 'Goedenavond vader, Jager Halt.'
Halt knikte hem toe. Heer David wuifde hem weg. Gilan begreep de hint. Je bent nu niet nodig zoon. Hij knikte beleefd naar de mannen, en draaide zich op zijn hakken om. Hij was al een stuk verwijderd van het kantoor, toen hij de stem van Halt hoorde: 'Gefeliciteerd met je verjaardag, Gilan.'

>>>------>  <------<<<

Nadat hij wat te eten had gepakt uit de keuken, was Gilan naar zijn slaapkamer gelopen. Hij had zijn zwaard afgedaan, en was languit op zijn rug op zijn bed gaan liggen. Er begon zich langzaamaan een plan te vormen in zijn hoofd. Het was een gewaagd plan, met een erg grote kans om te mislukken. Toch wilde hij het erop wagen. Morgenochtend, zei hij tegen zichzelf. Morgenochtend doe ik het. En met die gedachte viel hij in slaap.

Iemand een idee wat Gilan van plan is? Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Als jullie het leuk vinden, kan ik wel vaker vanuit Gilan's oogpunt schrijven, maar ik ben een meisje en ik weet niet echt hoe jongens denken. Maar ik wil het wel proberen. Laat me weten wat jullie vinden.
Oh ja, ik heb besloten om elke maandag een hoofdstuk te plaatsen. Misschien verander ik dat later als ik mijn nieuwe rooster heb, maar dat horen jullie tegen die tijd wel. En als ik veel inspiratie heb, en het niet te warm is in mijn kamer - ik slaap op zolder – komt er misschien op donderdag of vrijdag ook een hoofdstukje online.
Nog één laatste melding: @Tayla2811 en ik gaan samen een fanfic over RA schrijven. Het gaat 'A strange camping trip' heten, en het komt op haar profiel. Zoals de titel al zegt, wordt dat verhaal in het Engels. We zouden het heel erg waarderen als jullie een keertje willen gaan kijken zodra het eerste hoofdstuk online staat.

Dag, dag mijn Jagertjes.

Xx Charlie