De Grijze Jager, De Leerlinge Uit Gallica (gaat herschreven worden)

Hoofdstuk 6

                  

Gilan en ik waren nu al een paar dagen bij Halt. Goed dan, ik een paar dagen, Gilan een paar dagen en een week. Altijd eerlijk zijn tegen jezelf. Ik ben echt te lang alleen geweest. Maar goed, waar was ik. O ja, Gilan en ik kenden elkaar nu een paar dagen. Zo goed?! Ja, zo is het goed. Dit moet echt ophouden. Na onze ochtendklusjes, liep ik naar buiten om te gaan oefenen met boogschieten en messenwerpen. Dat had Halt ons de middag na het boogschieten uitgelegd. Ik glipte van schaduw naar schaduw. De dag na 'wapenles', had Halt het mysterie van de Jagersmagie uitgelegd. Het bleek geen echte magie te zijn, gewoon de kunst om stil te blijven staan en hun mantels hielpen hun om helemaal op te gaan in de achtergrond. Niet dat ik ooit één moment had geloofd dat ze magiërs waren, ik geloof niet in magie.
   Toen ik bijna bij het oefenveldje was, hoorde ik het geluid doffe geluid van staal op hout. Tussen de bomen door bestudeerde ik Gilan, zonder dat hij mij zag. Hij was met zijn zwaard aan het oefenen. Hij was goed, dat moest ik toegeven. Ik liep naar hem toe. 'Hoi.'
'Hey,' zei hij. Hij leek niet eens verbaasd dat ik hier opeens opdook.
'Oefen je daar al lang mee,' zei ik op zijn zwaard doelend.
'Ja, al sinds mijn negende. Dat krijg je als zoon van de krijgsmeester.' Hij glimlachte naar me, en geheel tegen mijn zin, glimlachte ik terug. Wat is er mis met me? Dit is allemaal zijn schuld!
'Mag ik eens?' vroeg ik, mijn hand al uitstekend naar het zwaard.
'Weet je het zeker? Het is best scherp en zwaar, en, nou ja, je bent een meisje.' Dat laatste kwam er nogal hakkelend uit, en aan zijn gezicht te zien voelde hij zich nogal ongemakkelijk.
'Oh, dus omdat ik een meisje ben, kan ik blijkbaar niet zwaardvechten?!' Ik wist dat ik nu rode wangen en rode vlekken in mijn nek had van verontwaardiging. Zulke uitspraken van mannen, dat vrouwen geen dingen konden doen zoals zwaardvechten, maakten me altijd woedend. Dat had me al vaak in de problemen gebracht.
Nogal hardhandig pakte ik Gilan zijn zwaard af. 'ik zal je eens laten zien hoe goed dit 'meisje' kan zwaardvechten!' beet ik hem kwaad toe.
   Het zwaard was op maat gemaakt voor Gilan en zwaarder dan ik gewend was, maar ik zou me niet laten kennen. Ik zorgde dat ik het zwaard stevig in mijn hand had, en na een laatste kwade en uitdagende blik op mijn medeleerling, deelde ik een reeks snelle en rake klappen uit op het stuk hout waar Gilan nog zo kort geleden op aan het oefenen was.
Na een paar minuten stopte ik, zwaar hijgend. Ik zette het zwaard met de punt naar beneden in de grond vast, en maakte een buiging. Applaus bereikte mijn oren, en ik kreeg een triomfantelijk en –ik moet het toegeven- een beetje spottend en zeer tevreden blik in mijn ogen. Maar het was niet alleen Gilan geweest die klapte, het kwam ook van achter me. Snel draaide ik me om.  Daar stond Halt. Ik had hem helemaal niet aan horen komen, en na een blik over mijn schouder, Gilan zo te zien ook niet. 'Halt,' begon ik, proberend mijn stem niet al te verbaasd te laten klinken, 'hoe lang sta je daar al?'
'Lang genoeg. Van wie heb je zo leren vechten?' Ik zag dat hij echt nieuwsgierig was naar het antwoord. En naar Gilan's openhangende mond te oordelen, hij ook. 'Doe je mond dicht, Gilan. Straks stik je nog in een vlieg.' De klap die volgde was duidelijk te horen door het verder doodstille bos. Zelfs de vogels waren opgehouden met zingen. Het voelde alsof elk levend wezen in dit bos me aanstaarde. Ik werd er ongemakkelijk van, en Halt doordringende blik hielp ook niet. Ongemakkelijk schuifelde ik wat met mijn voeten, terwijl ik zei: 'Dat... Dat weet ik niet meer.'
'Oh nee? Dus je weet wel hoe je met een zwaard om moet gaan, maar je weet niet wie het je geleerd heeft?'
Ik knikte, niet in staat de bebaarde Jager voor me aan te kijken. Door de jaren heen heb ik best goed leren liegen, maar Halt hoefde maar één blik op mijn gezicht te werpen om te weten dat ik loog. Want dat deed ik, ik loog tegen hem en tegen Gilan. Ik wist precies wie me zo had leren vechten, Dick. Dick, die naam stuiterde rond in mijn hoofd, en ik was bang dat als ik een van de twee mannen aan zou kijken, ze zijn naam konden aflezen van mijn gezicht. Zijn naam hoefde niet per sé geheim te blijven, maar ik was nogal voorzichtig als het ging over persoonlijke dingen vertellen. Het was als een tweede natuur om daarover te liegen of gewoon niks te zeggen. Dat was beter voor ons allemaal, en ik had met Gilan al meer gedeeld die eerste dag dat ik hier was, dan dat ik iemand in jaren had verteld. Er was iets met die jongen waardoor ik me compleet op mijn gemak voelde bij hem, en hem gewoon alles wilde vertellen. En dat haatte ik. Ik haatte dat gevoel. Ik wist wat er zou gebeuren als ik toe zou geven aan dat gevoel. Er was een grote kans dat als ik Gilan alles vertelde, hij me zou dwingen om Halt alles te vertellen. Of nog erger, één van hen zou zelfs de koning kunnen informeren, en dan kon ik het wel schudden. Konden we het allemaal wel schudden. Zeg dan maar dag met je handje tegen je leven. Ik was denk ik gewoon bij mijn geboorte vervloekt zodat ik elke keer ik iemand in vertrouwen nam, die persoon op drastische wijze om het leven kwam. Dat wilde ik niemand meer aandoen. Helaas had ik dat op de moeilijke en harde manier geleerd.
   Ik werd uit mijn gedachten gerukt door Halt zachtjes iets tegen zichzelf mompelde. Hij leek mijn leugentje te geloven, of deed in ieder geval alsof hij het geloofde. Dat is aardig van hem, om tenminste te doen alsof.
'Dan moeten we maar een zwaard voor je regelen hè? Als we dat hebben gedaan kan Gilan je wel helpen met trainen. Het kan altijd wel eens van pas komen,' zei Halt.
Ik knikte alleen maar, opgelucht. Ik voelde me nog opgeluchter toen Halt knikte en richting zijn huis liep, en ons alleen liet om verder te trainen. 'Carly...,' begon Gilan, maar ik stak mijn hand op om hem zijn mond te laten houden. De blik in mijn ogen zei dat we erover op zouden houden. Gilan begreep de boodschap, gelukkig.