De Grijze Jager, De Leerlinge Uit Gallica (gaat herschreven worden)

Hoofdstuk 27

'Dit kunnen ze niet maken!' Carly smeet de deur achter haar dicht.

Gilan keek langzaam op van zijn zwaard dat hij aan het slijpen was. Ze was de afgelopen dagen de hele tijd al prikkelbaar geweest, maar zo boos had hij haar nog nooit gezien.

Hij wisselde een snelle blik met Halt, die hem met zijn blik vertelde dat hij de vraag moest stellen.

'Wat kunnen ze niet maken?' Hij deed zijn best om zijn gezicht neutraal te houden.
'Ze willen dat ik hier blijf. In Gallica.'
'Waarom?' Gilan voelde een steekje op de plek waar zijn hart hoort te zitten. Hij had zoveel moeite gedaan om haar te vinden, en nu leek ze hem weer afgenomen te worden.

Carly liet zich in een stoel tegenover hem vallen. 'Aangezien ik de enige van hun kinderen ben die nog leeft, ben ik automatisch de troonopvolgster. Ze willen dat ik hier blijf om me voor te bereiden op het regeren van het land.'

Gilan wist niet wat hij moest zeggen. Hij had diep van binnen wel geweten dat dit ging gebeuren, maar toch had hij gehoopt dat ze met zijn drieën weer terug naar het hutje in het bos terug zouden gaan.

'Dat kunnen ze wel maken,' mengde Halt zich in het gesprek. 'Het zijn tenslotte nog steeds je ouders.'
'Nee, dat zijn ze niet. Dat recht hebben ze jaren geleden al verspeeld toen ze me dumpten!' Ze was opgesprongen toen ze dit zei, en ze liep nu naar het raam.

'Het is gewoon niet eerlijk,' zei ze zachtjes.
Gilan kon haar gezicht niet zien, omdat ze met haar rug naar hem toe stond, maar haar afhangende schouders spraken boekdelen.

Zo zachtjes als alleen Jagers dat konden, liep Halt naar haar toe en legde een arm om haar schouders.

Niemand zei een woord, en allen dachten na over een manier om de koning en koningin over te halen om een andere opvolger te kiezen.

>>>------>                                            <------<<<

Hoe hard ze ook smeekten, Carly moest nog steeds in Gallica blijven. Ze hadden alle mogelijke dingen geprobeerd, maar niets werkte. Halt had zelfs een urenlang gesprek met koning Hendrik, maar het was tevergeefs.

Daarom waren ze nu met z'n allen bij elkaar gekomen op de binnenplaats om afscheid te nemen van Halt en Gilan.

De koning en koningin namen als eerste afscheid. Het duurde maar kort, en Gilan was blij dat ze daarna een stukje wegliepen om hen wat privacy te geven.

Carly en Gilan stonden er een beetje ongemakkelijk bij, maar Halt leek net zo onbewogen als altijd.

Het was dan ook de oudere Jager die de stilte verbrak door zijn keel te schrapen, maar voor hij wat kon zeggen, had Carly haar armen al om hem heen geslagen.

Verbaasd knuffelde hij haar terug, en streek met één hand een beetje onhandig over haar haar. Zachtjes fluisterde ze een bedankje en een vaarwel in zijn oor.

Halt mompelde wat onverstaanbaars, en klopte haar een paar keer op haar rug. Maar toen ze zich van hem losmaakte, zag Gilan dat hij wat moest wegslikken en zijn mentor draaide zijn hoofd opzij zodat niemand zijn opkomende tranen zag.

Zo stevig als hij maar kon sloeg Gilan zijn armen om zijn vriendin. Zij knuffelde hem net zo stevig terug.

Zo bleven ze een lange tijd in stilte staan. Geen van beiden durfde de ander los te laten, dus probeerden ze het moment zo lang mogelijk te rekken.

Uiteindelijk was het Carly die als eerste losliet. Ze greep zijn hand, en keek hem diep in de ogen.

Gilan zag zijn eigen verdriet weerspiegeld in haar ogen. 'We zien elkaar vast snel weer,' probeerde hij haar op te beuren.

Ze glimlachte, zo'n glimlach die iemand je geeft als je weet dat wat de ander zegt niet waar is. 'Nee, dat gaat niet gebeuren,' zei ze verdrietig en Gilan wist dat ze gelijk had. Hij geloofde zichzelf ook niet, hij probeerde haar alleen een beetje op te vrolijken.

Ze keken elkaar weer in de ogen, en naast al dat verdriet zag Gilan iets wat ervoor zorgde dat zijn hart een sprongetje maakte.

'Carly, ...' begon hij, maar ze legde hem met haar blik het zwijgen op. Ze had een vermoeden wat hij ging zeggen, en dat zou het afscheid des te pijnlijker maken.

'Vaarwel, Gilan,' zei ze zachtjes terwijl ze langzaam achteruit liep. Haar vingertoppen bleven even achter de zijne haken, en toen had ze hem helemaal losgelaten.

De wind voelde koud aan tegen zijn blote hand. Hij had handschoenen in zijn bagage zitten, maar die zou hij later wel pakken. Nu wilde hij alleen nog maar zo lang mogelijk naar de jonge vrouw tegenover hem blijven kijken.

Een klein kuchje van Halt vertelde hem dat het nu echt tijd was om te gaan. Nog één keer omhelsden ze elkaar, voordat Gilan zich omdraaide om op Bles te gaan zitten.

Gilan's ogen werden vochtig, maar hij deed geen moeite om ze weg te knipperen. Nog één keer keken ze elkaar aan, en toen draaide Gilan Bles om. Stapvoets reed hij naast Halt naar de poort.

Ze reden over de ophaalbrug en daarna in draf over de weg naar de haven. Geen één keer keek Gilan meer om. Dat deed te veel pijn.

Terwijl ze in stilte gestaag verder reden, dacht Gilan na over zijn uitspraak dat ze elkaar weer snel zouden zien. Dat was een leugen, en dat wisten ze allebei. Gilan zou de hele tijd druk bezig zijn met zijn opleiding tot Grijze Jager, en hij kon geen maand of meer vrij krijgen om naar Gallica te gaan.

Carly zou vanaf nu elk mogelijk moment van de dag leren over etiquette, politiek en wat ze allemaal nog meer moest weten om een land te regeren.

Misschien zouden ze elkaar ooit een keer toevallig tegenkomen als Carly met haar ouders op staatsbezoek zou komen, maar die kans achtte Gilan niet erg groot.

Een eenzame traan rolde over zijn wang. Zachtjes zei hij: 'Vaarwel, Carly.'

Vrolijk kerstfeest allemaal! Ik weet dat ik een beetje laat ben, maar ja. Hebben jullie een leuke kerst gehad? En nog veel leuke dingen gekregen?

Ik moet jullie helaas mededelen dat dit mijn laatste hoofdstuk is. Hierna komt nog een epiloog, maar dat was het. Waarschijnlijk komt die epiloog maandag online, maar het kan ook eerder.

Dag, dag mijn Jagertjes.

Xx Charlie