Post Zweinstein: Mortem

3. Het meesterplan

Peter Pippeling was het altijd al in alle opzichten en meningsverschillen met zijn meester eens geweest, tot nu toe.

Hij dacht dat als hij Harry Potter nu zou ontvoeren, dat het einde van zijn meester zou betekenen. Hij was immers niets meer dan een schim. En Harry Potter was bovendien de minister van toverkunst, hij werd altijd bewaakt door de beste schouwers. Nee, dat zou hij zijn meester nooit aandoen.

Dus hij had zijn eigen plan bedacht, in de hoop dat zijn meester hem dat zou vergeven. En zo kwam het dat Peter Pippeling terugging naar de plaats waar het allemaal begon, en het allemaal ook eindigde: Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus, ook wel simpelweg 'Zweinstein' genoemd.

Hij liep er het Verboden Bos in. Hij gruwelde bij de gedachte dat hij hier ooit bijna vermoord was door Sirius Zwarts en Remus Lupos. Hij kreeg echter weer een glimlach op zijn gelaat toen hij bedacht dat ze beiden dood waren.

"En mij iets zeggen over trouw! Sirius had er zelf vanaf gezien om James te beschermen toen hij vroeg om zijn geheimhouder te worden. Remus was echter wel trouw aan James, maar wat verwacht je anders van een ordinaire hond?!", dacht hij grinnikend.

Hij liep verdiept in zijn (sadistische) gedachten verder het Verboden Bos in.

Hij kwam op de open plek in het Verboden Bos uit. Hij dacht terug aan de tijd dat Harry Potter hier dood op de grond lag. Zijn glimlach maakte plaats voor een woedende grijns toen hij terugdacht aan hoe Narcissa Malfidus hun op deze plek had verraden door te zeggen dat de jongen dood was terwijl ze dondersgoed wist dat hij nog ademde!! Daarna zijn die watjes ertussen uit geknepen!! Zijn stemming sloeg echter weer over toen hij zich bedacht dat die bloedverraders later nog aan de beurt zouden komen.

Hij zag de steen liggen, en hij liep er rattenrap (sorry daarvoor, ik kon het echt niet laten, xxx Hermione24091 😇) heen.

"Jij hebt hier niets te zoeken!", dreigde een stem, die een eeuwenoud schepsel diende.

(Ik weet dat Aragog al van in het zesde boek dood is, maar in dit boek geef ik hem even een gastrolletje!xxx, Hermione24091.)

'Ooh!! Hoe lief!! Die reuzenspin van lief, klein Hagridje komt zich er ook eens mee bemoeien!', spotte Pippeling.

"Ik blijf trouw aan hem én Harry Potter! En daarbij, ik ben een acromantula!! Niet zo maar een miezerig, klein spinnetje.", verkondigde de acromantula trots.

'Ik blijf trouw aan de machtigste!!', zei Pippeling vol overtuiging.

"Alsof we dat nog niet wisten!", zei de spin spottend, terwijl hij met al zijn acht ogen rolde.
Dat zag er best griezelig uit...

"Maar ik zal je eens iets vertellen: ware moed betekent angst voelen en toch je hart volgen. Soms zijn de sterksten onder ons de wezens die door hun pijn heen lachen. Zij zijn diegene die huilen achter gesloten deuren waar ze een strijd met zichzelf leveren die niemand opmerkt.

Dat zijn de magstigste wezens. Ze bezitten een onuitputtelijke bron aan zelfkennis waar ze altijd op kunnen steunen, zelfs wanneer een periode van zwakte optreedt.", deelde de omvangrijke spin voldaan mee.

"Harry Potter!! Dit is belangrijk!! De Heer van het Duister zal terugkeren door middel van de steen van wederkeer !! Wees voorbereid!!", schreeuwde de spin opeens, terwijl hij zijn stem vastlegde in een brulbrief, die hij altijd voor noodgevallen bij zich had. Je wist immers nooit wat de toekomst zou brengen. En al helemaal niet als Sybilla Zwamdrift deze had 'ontrafeld', om het zo te noemen.

Pippeling werd woedend, en hij doodde de spin zonder een kik te geven. Aragog viel ruisloos neer op de bosgrond. Zijn eigen zonen en dochters begonnen van het immense karkas te eten. Daar zouden ze weken mee toekomen.

(R.I.P. Aragog. 😭😭😭😭😭😭
xxx, Hermione24091)

Pippeling begon luidkeels te vloeken toen hij besefte dat zijn meester voor de tweede keer gefaald had in het onderdeel 'secreet herrijzen'.

Hij zag lijkbleek aan hoe de brulbrief steeds verder van hem verwijderd weg vloog.

(Ik weet dat dat normaal gezien door een uil wordt bezorgd, maar in deze situatie... Weet iemand van jullie hoe je dan aan een postuil komt?? Nee, dus ik laat de brief even uit zichzelf vliegen.)

Toen bedacht hij dat die zorgen voor later waren.

Hij liep het schoolterrein af, aangezien hij daar niet kon verschijnselen of verdwijnselen. Hij veranderde zichzelf terug in zijn rattenvorm aangezien hij 'dood' was. Zo liep hij verder tot in Zweinsveld waarna hij terug naar de bergen van het Noorse dorpje Kirkenes verdwijnselde, met de steen van wederkeer stevig in zijn pootjes geklemd.

(Ik heb geen idee of verdwijnselen in faunaatvorm mogelijk is, maar ik neem aan van wel. xxx, Hermione24091)

Hij kreeg het jammerlijke ongeluk over zich heen om recht op een hippogrief terecht te komen. En zoals iedereen die in het derde jaar goed had opgelet wist is dat geen goed teken. Hij sprong er snel af, en hij knielde angstig voor het dier neer, in de hoop dat deze zou bijdraaien en hem vergeven. De hippogrief snoof een keer diep, en hij schraapte met zijn klauwen over de bosbodem. Pippeling, die angstig in elkaar gedoken zat, en de hippogrief niet durfde aan te kijken, hoorde het. Hij dacht dat de hippogrief door zijn knieën was gezakt, en hij stond opgelucht recht.

De hippogrief had immers nooit voor Pippeling gebogen, hij was nog steeds in shock door het voorval. Toen hij zag dat Pippeling zonder zijn goedkeuring was rechtgestaan ging hij door het lint. Hij stootte een luide en schelle kreet uit. Pippeling keek hem verstijfd van angst aan. Hij ging al de gebeurtenissen in zijn hoofd na, maar hij kon zich niet meer herinneren of hij iets beledigend had gezegd of gedaan. Hij steigerde en hij ging op zijn achterpoten staan. Pippeling dook angstig in elkaar, uit angst voor de klap die zou komen. De klap bleef uit. Pippeling hief zijn hoofd voorzichtig op en hij keek de hippogrief met een mix van verwondering en verbaasdheid aan.

Dit was blijkbaar waar de hippogrief op gehoopt had, want zodra Pippeling zijn hoofd liet zien, viel hij genadeloos aan. Hij raakte het hoofd meermaals met zijn klauwen, en zijn rug en buik zagen er ook niet al te best uit. Hij veranderde in een muis, en de hippogrief verloor hem al snel uit het oog.

Pippeling keek opgelucht toe hoe de hippogrief wegvloog, en al snel een onherkenbare stip aan de hemel werd.

Hij scheurde zijn blik los van de hemel, en hij repte zich met de steen dieper het bos in, naar zijn meester.