Post Zweinstein: Mortem

20. Ontdekking

Hermelien p.o.v.

Ik was even bij Draco weg gegaan, ik had wat tijd voor mezelf nodig. "Hoe kunnen Harry en Ron me zomaar laten vallen??", bedacht ik me terwijl ik mijn tranen, die ik onbewust de vrije loop had doen gaan, ruw wegveegde met mijn mouw.

Niemand mocht zien dat ik huilde, want mensen maakten gebruik van mijn zwaktes zonder te merken hoe erg ze me ermee afbraken, hoe erg ze mijn persoonlijke privacy ermee binnendrongen. Dat kon ik er nu echt niet bij hebben.

Ik stond op, en ik stopte mijn handen in mijn broekzakken. Zo slenterde ik een tijdje rond terwijl ik al mijn opgekropte frustraties ermee uit smeet. Letterlijk, ik hoopte echt dat ik geen steen op een persoon had gesmeten...

Nadat ik alles er had uitgesmeten zakte ik in elkaar. Mijn tranen gingen over mijn wangen, ik voelde ze druppen op mijn vingers, maar ik nam de moeite niet meer om ze weg te vegen. Nu ik mijn tranen had laten ontsnappen, brak echt alles uit, mijn dam, die ik mentaal had opgesteld, kon het niet meer houden. Al mijn emoties van de afgelopen dagen raasden door me heen, om er daarna mee uit te stromen.

Ron deed me pijn, en dat mocht hij weten ook. In Harry was ik teleurgesteld, niet als vriend, maar als beste vriend. Ik dacht dat hij er alles aan zou doen om Ron en mij bij elkaar te houden, ik dacht dat hij er alles voor over had om Draco weg te krijgen, maar nee. Ik had het fout. Hij draaide mij de rug toe, om Ron te gaan troosten.

Ik stopte mijn handen terug in mijn zakken, voor ik er mensen mee pijn kon doen.

Ik zuchtte, heel luid, en het maakte me niet uit.

Mijn verkleumde handen stak ik dieper in mijn zakken, zo diep dat ik de naad kon voelen.

Correctie: ik dacht dat ik de naad zou voelen, maar in plaats daarvan stootten mijn vingers op een koel, metalen voorwerp.

Met een frons pakte ik het voorwerp vast en nam ik het uit mijn zak.

Mijn frons was nu nog dieper, waardoor ik er waarschijnlijk nog ouder dan Omber uit zag.

In mijn handpalm lag een gouden ring, met een lichte, heldere blauwe steen erin, die mooi omgeven was door gouden blaadjes.

Ik probeerde me te herinneren van waar ik hem heb. Ik wist in ieder geval honderd procent zeker dat ik hem niet van Ron had gekregen. Aangezien ik van niemand anders een ring kreeg, moest ik hem zelf hebben gekocht.
Maar waar?? En wanneer??...

Ik bestuurde de ring een beetje beter, en ik zag aan de binnenkant twee letters gegraveerd staan, het waren er maar twee, maar het waren er voldoende om het raadsel op te lossen. De gedachte aan die persoon deed mijn adem stokken.

M.A.

Nu ik wist van wie ik hem had gekregen, wist ik ook terug wanneer ik hem had gekregen.

Het was in het tweede jaar geweest, het jaar waarin Ginny bezeten was geweest door Marten Vilijn.

Na deze reeks van gebeurtenissen, die bijna fataal was geworden voor Harry en Ginny, hadden Ginny en ik dezelfde ring gekregen. Deze ring zou ons beschermen voor mensen die bezit over ons wouden nemen, omdat wij het dichtste bij Harry stonden. Ron had ook zo'n steen gekregen, alleen niet in een ring, maar in een ketting die hij sindsdien altijd bij zich droeg.

In gedachten bedankte ik professor Anderling duizendmaal.

Snel deed ik mijn ring terug om, ik had hem in maanden niet meer aangedaan, maanden waarin ik kwetsbaar was geweest. Ik hoopte echt met heel mijn hart dat niemand iets had geprobeerd...

In ieder geval, als iemand al iets had geprobeerd, zou de vloek nu opgeheven moeten zijn.

'Hermelien!!! Ben je hier??!!', hoorde ik iemand schreeuwen.

Nu deed ik wel moeite om mijn betraande gezicht droog te vegen. Verwoed begon ik met de muizen van mijn handen over mijn wangen te wrijven.

Nog geen nanoseconde nadat ik er zeker van was dat mijn gezicht droog was, kwam Draco aan lopen.

'Hier ben je!! Ik loop je al een kwartier te zoeken!!', zei hij opgelucht.

Toen hij mijn betraande gezicht zag kwam hij bezorgd op me af lopen.

'Heey!! Wat is er?? Niet huilen...', zei hij sussend terwijl hij me in een omhelzing trok.

Raar... Sinds wanneer waren Draco en ik zo hecht geworden??

Ik kuchte even, en ik duwde hem van me af.

"Wat doe je nou??!!", riep ik uit terwijl ik hem met grote ogen aankeek.

'Eeeuhm.... Jou troosten??', zei Draco, alleen kwam het er door de aarzeling meer uit als een vraag.

Nu kon ik echt niet meer volgen...

"Sinds wanneer ben ik geen vuil modderbloedje meer??!!", zei ik verbaasd.

'Sinds we samen zijn.', zei Draco niet-begrijpend.

"Wij?? Samen??", bracht ik lachend uit.

'Wat is er gebeurd??!! Hoe heb je mijn vloek verbroken??!!', riep Draco razend uit.

Nu vielen alle puzzelstukjes in elkaar voor mijn ogen....

"Die oen heeft mij betoverd, maar door de ring die ik pas terug heb omgedaan is de vloek verbroken!!", ging er door mijn hoofd heen.

"Wat heb je gedaan??!!", schreeuwde ik uit.

'Plezier gemaakt.', grijnsde hij.

"Je hebt mijn huwelijk geruïneerd!!!", riep ik boos uit.

'Als je het zo bekijkt klinkt alles slecht...', zei Draco terwijl hij met zijn ogen rolde.

"Hoe kon je dat nou doen?!!", riep ik uit.

'Jij hebt alles!! Een goede job, een goed huwelijk, leuke vrienden...
En ik ben door iedereen uitgespuugd terwijl het niet mijn fout was!!', barstte hij uit.

"Maar waarom neem je dat alles van mij weg, terwijl je me ook gewoon om hulp had kunnen vragen??", vroeg ik niet-begrijpend.

'Wat had je nou voor me kunnen doen?? Ik ruïneerde jouw huwelijk, zodat ik een lotgenoot kreeg, iemand die me begreep. Ik wou nooit dat het zover kwam.', zei hij terwijl hij er wat snikken door wierp.

Even stond ik verbijsterd aan de grond genageld.

Daarna zei ik: "Zullen we dit alles even vergeten, en met een propere lei opnieuw beginnen??
Ik ben Hermelien, Hermelien Griffel.", terwijl ik mijn hand naar hem uit stak.

Draco keek er verbaasd naar, en ik hield mijn adem in.