Post Zweinstein: Mortem

21. Vrienden?

Draco p.o.v.

Wou ze nu zeggen dat ze me alles wou vergeven?? Alles dat ik haar zonder enige reden had aangedaan??

Dat kind spoort niet....

Ik keek haar verbaasd aan, en ze hield haar adem in.

Ik bleef haar maar aanstaren, ik kon het echt niet vatten...

Na alles dat ík háár had aangedaan was ze bereid de strijdbijl te begraven, om alles te vergeven, en het strafste was: zij had het initiatief getoond...

Ik glimlachte opgelucht, ik nam haar uitgestoken hand aan, en ik schudde hem.

"Eigenlijk zou ik je op mijn blote knieën om vergeving moeten smeken.", zei ik nog steeds een beetje verbaasd door het aanbod.

'Als je dat echt wilt, houd ik je niet tegen, hoor.', zei ze met een gemene grijns op haar gezicht.

Ik schudde lachend mijn hoofd om haar opmerking.

Ik knielde vlak voor haar neer, en ik nam haar hand vast.

"Lieve Hermelien,
Zou je me alsjeblieft willen vergeven voor het feit dat ik zo'n gemene trol was??".

Ze keek me verbaasd, maar met een klein, ondeugend lachje aan.

'Alleen als we vanaf nu ook besties zijn.', zei ze lachend.

"Ik zit voor eeuwig aan je vast, hé?", kreunde ik.

Ze knikte enthousiast met haar hoofd, en ze kreeg de slappe lach. Vrolijk lachte ik met haar mee, en het voelde geweldig, want het was de eerste echte lach sinds jaren.

Toen we eindelijk uitgelachen waren, zei ik: "Dus.... Wat moeten we nu doen??".

'Ja.... Wat doen besties eigenlijk allemaal??', zei Hermelien fronsend.

"Dat bedoel ik niet.... Ik bedoel wat gaan we nu met Harry en Ron; en de tijdverdrijver doen??", zei ik lachend.

'Ooohw.... Dat.... Harry en Ron negeren we, en we zorgen er gewoon voor dat wij de tijdverdrijver eerst vinden!', zei Hermelien nu ook lachend.

"That's the spirit!!", zei ik met een grijns van oor tot oor.

"En kan je het plan me nu iets concreter uitleggen??", zei ik met een diepe frons.

Ze begon te lachen, en ze zei: 'We lopen gewoon wat rond en we zien of we de tijdverdrijver kunnen vinden, en we moeten oppassen dat we "mezelf" niet tegen komen.'.

"Eeeuhm.... Ik zag je zonet nog. En nu ook...", zei ik verward door het vage antwoord.

'Ik bedoel dat we moeten oppassen voor de Hermelien die hier ook nog rondloopt.', zei ze zuchtend.

"Hoezo?? Zij is toch degene met de tijdverdrijver?? Dan is zij toch degene die we moeten hebben??", vroeg ik haar verbaasd.

'Was het maar zo simpel...', verzuchtte Hermelien.

"Ja.... Nu snap ik het echt, hoor...", zei ik sarcastisch.

'Kijk...', begon Hermelien alles uit te leggen, 'als ze mij ziet raakt ze helemaal in de war, en dat kan voor grote problemen zorgen.'.

"Zoals....", spoorde ik haar aan. Dit vond ik nou echt geen duidelijke uitleg....

'Stel dat ze denkt dat ik een slecht persoon ben met wisseldrank die haar probeert na te doen. Zij flipt helemaal, en ze zal mij willen vermoorden. Als ze "de toekomstige-haar" vermoordt, heeft ze dus ook geen toekomst meer, en dan zijn we dus beiden zo goed als dood.', zei ze allemaal in één grote ademteug.

Dat kind heeft een grote longcapaciteit, zeg....

"Ik snap het...", zei ik.

Ik hoorde geritsel vanachter de struiken komen, voor een seconde bleef ik als verlamd staan. Maar daarna trok ik Hermelien aan haar pols mee achter een boom.

'Wat doe....', begon ze, maar ik legde haar het zwijgen op door haar mond met mijn hand te bedekken. Ze kreeg grote ogen, waaruit ik kon besluiten dat ze de naderende voetstappen ook had gehoord.

"Waar kan dat stomme ding nu toch zijn??!!", hoorde ik een mannenstem zeggen.

'Wees eens rustig, op deze manier komen we nergens.', zei een andere man, zo te horen, sussend.

Toen Hermelien het gesprek had gehoord, kreeg ze grote ogen.
Verward keek ik haar aan.
"Kende ze deze mensen?? Is dat een goed teken of niet?? Zijn we dan al in de buurt??...", en nog een hoop andere vragen spookten door mijn hoofd toen ik Hermelien's gezicht zag.

'Als we Hermelien nu nog bij ons hadden, dan zouden we al lang terug thuis zijn...', zei de tweede stem een tikkeltje droevig.

Bij die woorden zag ik tranen in Hermelien's ogen komen. Voor ze het door had liet ze hen los, en stroomden ze over haar wangen, als regendruppels die na een lange periode eindelijk uit de hemel kwamen, alsof ze haar gevoelens toe liet.

Als in trance stapte Hermelien vanachter de boom vandaan.

"Ik zal jullie altijd willen helpen, rechstreeks of onrechtstreeks.", zei ze terwijl de tranen over haar wangen bleven stromen.

Ron en Harry bleven als versteend staan, net als ik. Dan hebben we toch iets gemeenschappelijk....

Harry bekwam als eerste van de schok. Hij toverde zijn open mond om in een grote glimlach, en hij liep op Hermelien af, alsmaar sneller. Hermelien begon hetzelfde te doen, en binnen een mum van tijd lagen ze beiden in elkaars armen te huilen.

Toen viel mijn blik op Ron...

Hij keek me aan alsof hij mijn gezicht in de drakenmest zou willen duwen.

Ik keek hem ijselijk, en dodelijk koel aan.

Zo stonden we daar een tijdje.

Toen Hermelien en Harry zich uit elkaars omhelzing los maakten, zetten Ron en ik onze beste poker face op.

'Lientje!', zei Ron blij terwijl hij zijn armen wijd open spreidde.

Hermelien keek hem aan met dezelfde blik als ik had gedaan.

Ron liet zijn armen zakken, en hij zei: 'Ik geloof je, ik zat fout, ik moest je geloven. Maar in plaats daarvan duwde ik je weg, en liet ik je bij hem achter.', Ron wees naar mij alsof hij de halfbroer van Hagrid, Groemp, had gezien.

"Dat kan allemaal wel zijn, maar je deed het niet, je liet me vallen omdat je me niet geloofde.", kaatste Hermelien terug, en ergens was ik trots op haar omdat ze zo standvastig was.

Harry keek me dodelijk aan.

'Ik weet wat er allemaal is gebeurd, ik weet hoe dit allemaal is begonnen, ik bedoel, door wie dit allemaal is begonnen.', zei hij met een rood gezicht.