Post Zweinstein: Mortem

18. In het kamp

Sorry dat ik nu pas weer een hoofdstukje online zet, maar ik had het wat druk met school.

xxx,
Hermione24091

------------------------------------------------------

Hermelien p.o.v.

Draco koos ervoor om niet op mijn uitspraak in te gaan. Wat hij wilt, maar eigenlijk betekent dat dus dat ik de discussie?? had gewonnen.

In plaats daarvan nam hij me opeens bij mijn arm en trok hij me mee naar het legerkamp. Ik siste hem nog rap toe dat hij tegen niemand mocht praten, want die albino fret spreekt geen enkel woord Duits. Aan jongens heb je toch helemaal niets...

Ik snap van deze jongen al helemaal niets, want het ene moment staat hij me doodleuk te zoenen, en het andere moment trekt hij me nijdig mee, recht het hol van de leeuw in. Ik had toch niets verkeerds gezegd??
En ik denk ook dat Draco transgender is, en dat hij/zij nu zijn/haar "weekje" heeft, of zoiets... Dat zou ten minste een wetenschappelijke verklaring zijn voor al het gene dat die jongen voor heeft...

Maar dat is net het probleem: die jongen valt gewoon niet op een wetenschappelijke manier te verklaren, dus ik houd het op twee woorden: 'albino fret'.

Lees: 'drie woorden', namelijk 'ongestelde albino fret'.

Ik dwaal een beetje af, hé??
Oké, terug verder over het kamp.

Nadat meneertje Chagrijn me hardhandig mee trok liet hij me net zo plotseling als hij me had vastgepakt weer los. Ik voelde hoe het bloed weer op een normale manier door mijn arm kon stromen, en geloof me, het raasde er aan honderd kilometer per uur door. Nu mijn bloed weer op zijn normale plaats zat voelde ik mijn arm bonken. Ik rolde mijn mouw een beetje omhoog om naar mijn bovenarm te kunnen kijken. Het zag rood, dat wordt weer een nieuwe blauwe plek....

Ik scheurde mijn blik van mijn arm los om de omgeving in me op te kunnen nemen. Ik wou dat ik dat niet had gedaan...

We zaten in de loopgraven, en het zag er niet echt charmant uit:
Je zag overal soldaten die schuchter om zich heen keken, om te horen of de vijand dichterbij sloop. Ze krompen in elkaar bij elk schot, of kanonsgeluid dat ze hoorden, hopend dat het niet het laatste was dat ze zouden horen. Hier en daar zag je wat mensen op de grond liggen kermen van pijn, of zels mensen die zelfs tot dat niet meer in staat waren. Iedereen liep hen gewoon voorbij, de boodschap was duidelijk: voor deze mensen kwam alle hulp te laat. Bij die aanblik haatte ik mezelf enorm. Ik vond mijn leven erg als ik een negen in plaats van een tien had gehaald, terwijl deze mensen blij waren als ze de avond hadden gehaald.

Dit was een beeld dat ik nooit van mijn netvlies zou krijgen. Hoe hard ik me ook op eenhoorns zou focussen, ik zal altijd een eenhoorn zien die iemand aan zijn hoorn had gerijgd, en het bloed.... Ik zou het nooit kunnen vergeten. Misschien zou ik mezelf uit mijn leiden verlossen door "amnesia" nog eens boven te halen, ook al had ik het mezelf strikt verboden. Maar langs de andere kant wou ik de waarheid niet verdoezelen, en als dit was hoe de oorlog werkelijk was, dan moest ik er maar mee leren leven.
...

Ik was hier al een keer eerder geweest, maar het was een beeld waar ik nooit gewend aan zou kunnen geraken. Koortsachtig greep ik Draco's hand vast voor steun. Toen ik zijn warme hand in de mijne voelde wist ik dat we hier levend uit zouden geraken en terug naar huis zouden gaan. Daar zou ik mijn gewone leven weer opnemen, en het zou lijken alsof dit nooit was gebeurd.

Nu denken jullie waarschijnlijk "Waarom zat je in godsnaam bij de Duitsers in plaats van bij de Engelsen??". Het antwoord is simpel. In de geschiedenis heb je altijd twee kanten van het verhaal, en wij hebben maar één kant grondig tijdens de lessen bestudeerd. Daarom kwam ik naar hier, ik wou het verhaal langs de twee kanten horen, zodat ik geen foute conclusies zou trekken. Voor de Duitsers was dit ook een oorlog, zij hebben net hetzelfde als ons moeten doorstaan, dus ik vond dat ik ze een kans moest geven. Dat deed ik ook door de oorlog langs de twee kanten te observeren. Mijn conclusie??

De Duitse burgers hadden helemaal niets met de oorlog te maken, het was gewoon één idioot geweest die de touwtjes in handen had genomen. Door zijn daden moest iedereen leiden.

Ik was te hard in gedachten verzonken geweest waardoor ik bijna een hartaanval kreeg toen Draco bruut stopte en mij achter zich trok. Verlamd van angst greep ik me aan hem vast. Nu pas zag ik waarom we gestopt waren, op nog geen vijf meter afstand stonden twee mensen tegenover elkaar. Ze wendden hun blik niet van elkaar af, dit was een kwestie van leven of dood. Met ingehouden adem gluurde ik over Draco's schouder mee.

We hadden geluk gehad dat die mannen elkaar eerder vonden dan dat ze ons vonden. Een onaangename rilling liep over mijn rug bij de gedachte wat er dan was gebeurd...

De mannen leken zonder woorden een strijd te voeren. Ze hielden hun geweren op elkaar gericht, en ze wachtten af.

Wie zou het initiatief nemen?? Wie pleegde een moord?? En voor wie zou deze hel eindelijk afgelopen zijn?? Deze vragen stelden de soldaten zich waarschijnlijk dagelijks, en het is moordend om niet te weten wat het volgende moment zou brengen.

Wat er toen gebeurde verbaasde me op een aangename manier.

Ze keken eerst even rond om te zien of er niemand in de buurt was, ze knikten even kil naar elkaar om vervolgens door te lopen alsof dit nooit had plaats gevonden.

Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik Draco aan.

Hij haalde zijn schouders op en zei: 'Bij de slag om Zweinstein had ik geen enkele leerling, docent of eerder wie vermoord. Ik kon het niet. Ik ben niet zoals Hem, ik heb wel een hart.'.

Ik trok hem in een knuffel, ik streek het haar bij zijn oor vandaan en ik fluisterde in zijn oor: "Ik weet dat je een hart hebt, anders had je me zonet niet gered.".

Hij slikte. En ik keek hem bewonderend aan.

Dit was een mooie kant van Draco die hij voor iedereen verstopte, en dat was zonde. Harry had me alles verteld van de avond dat Sneep Perkamtus had vermoord, hoe Draco gek werd van zijn eigen geweten. Dat was de dag dat ik compassie voor de jongen kreeg, de dag die mijn leven veranderde.