Post Zweinstein: Mortem

12. De tijdreis

Yess!! Ze zijn eindelijk vertrokken!! Feestje!!
Neem allemaal jullie unicorns mee!!

xxx,
Hermione24091
------------------------------------------------------
Hermelien p.o.v.

Het duizelige gevoel ging maar niet over, maar de mist trok gelijdelijk aan uit mijn hoofd weg.
Raar, in het boek had ik niets over eventuele bijwerkingen opgemerkt...

Nu steeg de duizeling echt naar mijn hoofd. Ik voelde iets opwellen, en ik rende/spurte naar het dichtsbijzijnde struikje. Waar ik mijn longen samen met mijn ontbijt uit mijn lijf kotste.

Ik hoorde iemand achter me aankomen, hij pakte mijn haar vast, en hij hield het achter mijn rug bij elkaar. De persoon wreef sussend over mijn rug, wat mij een schraal gevoel van troost gaf. Het was niet veel, maar genoeg om ervoor te zorgen dat mijn ontbijt weer braafjes naar binnen ging, en daar bleef zitten.

Toen ik er zeker van was dat ik mijn maag weer onder controle had, rechtte ik mijn rug en keek ik dankbaar naar de persoon die mijn haar vasthield.

Het bleek Draco te zijn.

Een bezorgde blik gleed over zijn gezicht.

Ik gaf hem een geruststellend knikje om aan te geven dat alles er nu uit was.

Opgelucht liet hij mijn haar los.

Ik keek weer naar het struikje, dat een braambessenstruikje bleek te zijn.

"Oeps, nou ja, ik hoop dat niemand hier meer van gaat eten.", zei ik met een klein glimlachje terwijl ik naar de bessen wees.

Draco glimlachte naar me, en hij zei tegen Ron en Harry: 'Ze is weer helemaal tip top in orde.', terwijl hij zijn duim opstak.

Harry's gezicht klaarde zichtbaar op, en hij glimlachte naar mij.

Ik glimlachte zwakjes terug.

"Hier, pak maar een pepermuntje.", zei hij terwijl hij het witte snoepje in mijn hand stopte.

Dankbaar keek ik hem aan en stopte ik het bolletje in mijn mond.

Een fris gevoel overspoelde me, heerlijk!!

Ik verbaasde mij over het feit dat hij dat bij zich had, maar ik vroeg er maar niet naar.

"Gaat het weer??", vroeg Ron met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht.

Ik knikte geruststellend, en ik liep verder om aan te geven dat ik door wou gaan met het plan.

Gelukkig begrepen de jongens mijn hint, en volgden ze me.

Ik draaide me om, en ik zag nog net hoe ze een bezorgde blik wisselden. Ik besloot het te negeren.

"Waar was je precies??", vroeg Ron, om het gespreksonderwerp te veranderen.

'Hoezo??', vroeg ik, de duizelingwekkende gevoelens in mijn hoofd negerend.

"Toen je hier overlaatst was, toen je de tijdverdrijver verloor.", verduidelijkte hij zijn vraag.

Ik schudde mijn hoofd, en ik zei: 'Aangezien ik hier de vorige keer rond de middag aankwam zullen we nog even moeten wachten.'.

"Hoe laat is het eigenlijk??", vroeg Ron, terwijl hij de donkere omgeving in zich opnam.

'Ik weet zeker dat het nu 12 uur 's nachts is.', zei ik resoluut.

"Hoe ben je daar zo zeker van??", vroeg Draco argwanend.

'Aangezien we geen specifieke tijd hadden doorgegeven, zendt het drankje ons naar het begin van de dag, 12 uur 's nachts dus.', zei ik knarsetandend.

Dit had ik kunnen voorkomen als ik er een uurwerk met de juiste tijd erbij had gedaan. Knarsetandend schudde ik mijn hoofd.

'Dan stel ik voor dat we ergens een soort van kamp maken, waarin we veilig zijn voor bomaanslagen en nieuwsgierige gluurders.', zei Harry met een tikkeltje vermoeidheid in zijn stem. Een buitenstaander zou het niet kunnen thuisbrengen, maar ik was ondertussen al zo lang met hem bevriend dat ik alles over hem wist. Zoals het feit dat hij nog steeds nachtmerries had over Carlo, en dat hij zich schuldig voelt dat hij hem niet had kunnen redden.

Ik knikte om aan te geven dat ik het met hem eens was, en vanuit mijn ooghoek zag ik Ron hetzelfde doen, zelfs Draco maakte een instemmend geluid.

"We zullen dan ook weer alle beschermende spreuken erop afvuren.", zei ik bedenkzaam, mijn spreukenboeken had ik niet meegenomen, want ik kende ze ondertussen al allemaal vanbuiten.

Ron en Harry knikten naar me. Draco keek alleen maar verward, maar ik schonk er geen aandacht aan.

"Eerst een goede plek vinden, liefst een beetje van het slachtveld verwijderd.", zei Ron.

Ik knikte zwijgend.

'Even nadenken, we zitten dichtbij het front, in België dus.', constateerde Harry.

'Waar in België zijn er bossen, of andere overdekte plaatsen??', ging Harry verder met zijn gedachtes.

"In Brugge heb je het Tillegembos, dat is dichtbij de strijd om de Ijzer in Nieuwpoort en Diksmuide.", opperde ik.

Draco knikte goedkeurend naar me.

Ron had geen flauw idee waar we het over hadden, en hij staarde wat voor zich uit.

"Kun je verschijnselen in het verleden?? Of moeten we lopen??", vroeg Ron met een frons.

'Ik denk dat het veiliger is om te lopen, want we kennen de streek niet echt goed.', zei ik.

Ik haalde mijn gsm uit mijn zakken om te kijken hoe ver het lopen was, ik had hem maar meegenomen voor in noodgevallen. Ik berekende de route via één of andere gps-app.

Ik keek waar we zaten, we waren blijkbaar in 'Leuven' beland.

'Het is zo'n 110 kilometer vanuit Leuven naar Brugge.', zei ik, mijn ogen vergroten, ik had altijd gehoord dat België zo'n klein landje was, blijkbaar niet dus...

"Zeg me alsjeblieft dat er een spreuk is waardoor we sneller kunnen gaan.", smeekte Draco me.

Ik knikte, en ik wees met mijn staf naar onze benen en ik sprak de spreuk uit: 'currere citium' ('snel lopen' in het Latijn).

Onze benen deden opeens het werk, en wij voelden geen vermoeidheid meer.

Gelukkig gingen we zo snel dat we met het blote oog niet waarneembaar waren, en dat we voor de mensen die we tegen kwamen niet meer dan een tochtvlaag waren.

110 kilometer en tien minuten verder waren we in het Tillegembos in Brugge aanbeland. (Ze liepen dus aan 660 km/h.)

Ik trok een cirkel met mijn staf, en ik begon alle beschermende spreuken op te noemen die me te binnen schoten.

'Cave inimicum ... repello dreuzelandus ... murmelio ... protego ... protego totalum ... salvio hexia ...'.

Er ontstond een koepel van een stevige onzichtbare substantie, die ons voor de blikken van anderen verborg.

"Ik stel voor dat we hier vanacht slapen, en dat we morgen de tijdverdrijver gaan zoeken.", zei ik terwijl ik een gaap moest onderdrukken.

De jongens knikten instemmend, en we gingen tegen elkaar aan liggen om niet onderkoeld te geraken.

Ik moest in het midden, naast Draco liggen, omdat ik een meisje ben. Wat een discriminatie...

Uiteindelijk legde ik me erbij neer, en viel ik tergend langzaam in slaap.

De geluiden van de bossen stelden me gerust, en dat was het enige dat ik nog kon waarnemen voor ik te ver in dromenland zat...