Post Zweinstein: Mortem

28. Back to the future

Hermelien p.o.v.

Na een paar seconden, die als eeuwen aanvoelden, voelde ik mijn voeten terug op de grond landen.
Alleen werkte mijn hoofd niet goed meer mee door het teveel aan draaiende objecten.

voor ik het goed en wel doorhad lag ik op de grond.

"Hermelien!", hoorde ik iemand enthousiast schreeuwen.

Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, waarna alle wazige vlekjes samen kwamen tot één voorwerp; een gezicht, bedacht ik me.

'Ginny!!!!!', riep ik net zo enthousiast terug terwijl ik haar om de nek vloog.

"Jullie hebben hem! Jullie hebben de tijdverdrijver gevonden!!!!", zei ze verheugd.

"Harry!!!!!!!!!", schreeuwde Ginny ineens, terwijl ze aar handen voor haar mond deed.

Bezorgd draaide ik me om.

Hij zag lijkbleek, zweetdruppels parelden over zijn gezicht en zijn ogen waren terug gerold in hun kassen.

"Het begint.", is het enige dat hij nog kon uitbrengen voordat hij neerviel op de grond en het bewustzijn verloor.

Ongerust keken we elkaar aan.

"Wat begint er? Harry? Geef antwoord!", schreeuwde ik vol paniek.

Plotseling opende Harry zijn ogen.

Bang deden we een paar stappen achteruit.
Zijn ogen waren niet langer groen, maar bloedrood.

"Jullie kunnen me niets maken! Ik ben terug en sterker dan ooit! Dood je mij, dan dood je ook je grote held, Harry Potter. Het zal nooit voorbij zijn!", zei Harry ineens, maar niet met zijn eigen stem...

Opeens schreeuwde Harry het uit.

"Dood me, Hermelien, doe het! Zolang ik leef, zal hij niet sterven. We moeten beiden dood, alleen zo verbreek ik de bloedlijn met mijn  moeder.", zei hij met zijn ogen vol pijn.

"Maar... Je bent mijn vriend! Er moet een andere manier zijn!", zei ik met tranen in mijn ogen en over mijn hele gezicht.

En opeens zag ik de oplossing...

Ik nam de tijdverdrijver, fluisterde tegen Harry: "Houd vol!", en weg was ik...