Post Zweinstein: Mortem

14. Betrapt!!

Hermelien p.o.v.

Ik kon wel huilen van geluk toen iemand ons 'intieme momentje' onderbrak. Ik rukte me los uit Draco's greep, die hij had laten verslappen door de schrik. Ik stond recht en ik rende recht op degene af. "Harry!!", zei ik opgelucht, "hij rande me aan!!". Hij schonk me een walgende blik, en hij zei: 'Ik dacht dat je van Ron hield.'. Zijn gezicht stond boos, maar in zijn ogen zag ik iets anders: teleurstelling.

Dat deed me meer pijn dan zijn woedende blik.

"Maar ik hou van Ron! Draco was degene die...", stamelde ik geschrokken, maar hij liet me niet uitspreken.

'Natuurlijk!! Je bent verliefd op Ron!! Maar ondertussen kus je die broekschijter!!', barstte Harry's woede als een storm op mij los.

"Ik hoorde mijn naam??", kwam iemand er vrolijk fluitend bij staan.

"Fijn!! Kan het nog beter??!!", ging het door mijn hoofd.

Harry schudde zijn hoofd.

'Vertel jij het hem?? Of moet ik het doen??', snauwde Harry me toe.

'Ron...', was het enige dat er (nogal gebroken) uit mijn mond kwam.

"Stop toch met dat gezeik!!", zei Harry rood van woede.

'Het was niet haar fout, maar de mijne!', kwam nu ook Draco mee in de discussie.

"Het was Draco's fout...", zei Ron fronsend. Hij begreep er waarschijnlijk helemaal niets van.

"Heeft hij Hermelien aangerand??!!", schreeuwde hij rood van woede, wat vreselijk bij zijn haar vloekte.

'Ja, en nee...', zei Harry al even rood, 'het leek er meer op dat ze elkaar hadden aangerand.'.

Ron's gezicht ging van rood naar paars en groen, om bij lijkbleek te eindigen.

Dat groene vloekte pas echt bij zijn haar... In een andere situatie zou het grappig geweest zijn.

"Wat??", stamelde hij terwijl zijn ogen zich vulden met tranen.

'Ron, het ging anders, geloof me nou.', zei ik wanhopig.

"En waarom zou ik?? Als je toch met een ander loopt te flikflooien!!", zei hij trillend van woede.

Wat heeft die gast toch?? Eerst wordt hij rood, dan trilt hij...
Zou er straks een vulkaanuitbarsting komen??!!

"Luister nu toch eens!!", zei ik boos. Daar was de uitbarsting al. Alleen had ik niet verwacht dat die van mijn kant zou komen...

'Ik denk niet dat je je hieruit nog kunt redden!', zei Ron nijdig. Aha!! Hij was ook uitgebarst.

Daarna werd hij alsmaar waziger tot hij helemaal verdwijnseld was.

"Harry??", snikte ik terwijl ik hem smekend aankeek.

Hij schudde zijn hoofd, en niet veel later was ook hij in het niets opgelost.

Nu was het mijn beurt voor een uitbarsting. Niet van woede, maar van verdriet.

Ik keek ze met waterige ogen na tot ik het niet meer kon houden.

Mijn zicht werd wazig, en ik zakte door mijn knieën.

Ik voelde nog net hoe iemand me opving voor ik in een diep, bodemloos, zwart gat viel...

------------------------------------------------------

(Nog steeds Hermelien p.o.v.)

Ik opende mijn ogen. Mijn eerste gedachte was dat alles een droom was. "Ik en Ron zijn nog gelukkig samen. Draco is een stomme heikneuter. Mijn leven is perfect.".

Iemand snoof achter me.

'Had ik dat hardop gezegd??', spookte er door mijn hoofd.

"Sorry dat ik je uit je droom pluk, maar jij en Ron zijn niet gelukkig samen. Ik denk niet dat ik een heikneuter ben, wat dat überhaupt ook mag betekenen, dus neem ik aan dat je leven niet perfect is.", fluisterde iemand geamusseerd in mijn oor.

'Je deed me schrikken!!', zei ik terwijl ik angstig recht sprong.

'En daarbij een heikneuter is een lompe, onbeschaafde, onnozele, onbeleefde en opvliegende pummel. Er is ook een synoniem voor... laat me even denken.... aah! Ja!! Het was Draco Malfidus!'

"Dan ben ik dus wel een heikneuter! En sta ik officieel in het woordenboek!!", zei Draco alsof hij net de prijs voor 'de tovenaar met de charmantste glimlach' had gewonnen.

'Ja! Het is echt iets waar je trots op mag zijn als je onder de term 'heikneuter' valt!', zei ik spottend.

"Liever een heikneuter dan een nerd!", zei Draco met een grijns van oor tot oor.

'Doe mij dan toch maar de nerd, die mensen doen ten minste iets met hun leven, ze hebben een doel voor ogen.', zei ik nu ook grijnzend.

"Ik heb ook een doel voor ogen!", zei Draco quasi-gekwetst.

'Aaah, ja??! Iets zoals plan "De - Relatie - Van - Hermelien - En - Ron - Naar - De - Knoppen - Helpen"?? Want dan ben je heel goed op weg!!', zei ik spottend.

"Nee!! Natuurlijk niet!! Ik ben alleen maar met jullie mee gegaan omdat ik de naam 'Malfidus' wou zuiveren van alles dat mijn vader er heeft opgekleefd!", zei hij serieus.

'Draco.', zei ik met een toon die ik niet goed kon thuisbrengen - medelijden??, 'Het gaat er niet om wat jouw vader deed, maar wat jij deed. Jij bent Draco, niet "de zoon van"!', sprak ik hem moed in.

"Zo kijk jij naar me. -en ik ben je daar heel dankbaar voor- maar de rest ziet me als 'de zoon van de dooddoener'.", zei hij met een klein triest glimlachje.

'Ik zal je helpen met het zuiveren van je naam, maar het hangt voor het grootste gedeelte van jou en jouw keuzes af, en daar kan ik je niet bij helpen. Jouw keuzes zijn de jouwe, en niet die van mij.', zei ik terwijl ik hem een bemoedigend kneepje in de hand gaf.

Dankbaar nam hij mijn hand vast, en ook hij kneep erin.

"Het spijt me dat ik je zomaar ineens zoende. Ik weet niet wat me bezielde.", bracht hij hakkelend uit.

'Dat was inderdaad een grote fout.', stemde ik met zijn woorden in.

"Daarom ga ik proberen om hem ongedaan te maken.", zei hij terwijl hij zuchtend door zijn haar wreef.

'Hoe dan?? Ron denkt dat ik een... dat ik een...<slik> dat ik een ... slet ben.', bracht ik met een opgezwollen keel uit. De woorden deden zoveel pijn, zelfs bij mijn eigen stem.

"Als Ron echt van je houdt, dan vergeeft hij het je wel. Anders is hij je niet waard. Maar tijd is de beste genezing voor alle wonden, gun hem die dan ook.", zei Draco met een scheef glimlachje.

Toen stond hij op, en liet hij me achter met voldoende stof tot nadenken...