Post Zweinstein: Mortem

27. Terug thuis

Hermelien p.o.v.

Ik maakte mezelf met wat moeite los uit Ron's omhelzing.

"Waaraan heb ik dit te danken??", vroeg ik lachend, niet dat ik het erg vond...

'We waren je kwijt.', zei Ron met een bezorgde blik in zijn ogen.

Ik grinnikte even om zijn bezorgdheid, het zag er zo schattig uit, als een klein jongetje dat na maanden zijn favoriete knuffelbeer heeft teruggevonden.

"Ooh, geloof me maar", zei ik, "zo makkelijk kom je niet meer van me af.".

'Aah, nee??', vroeg Ron met een onheilspellende grijns op zijn gezicht, 'dat zien we nog wel.'.

Zonder enige waarschuwing begon hij me opeens te kietelen.
Ik hapte verbaasd naar adem om hem daarna in één keer weer terug uit te blazen.

Harry stond er hoofdschuddend bij.
Na een tijdje kon ook hij zijn lach niet meer inhouden.

"Ooh, dus ze vinden dit allebei heel erg grappig, hè?? Dat zullen we nog wel eens zien...", dacht ik.

"Als jullie me hier toch niet meer nodig hebben, dan ga ik maar weer.", zei ik terwijl ik me demonstratief omdraaide.

'Nee, Lientje, zo bedoelde ik het helemaal niet....', zei Ron wanhopig.

"Maar je zei het wel.", zei ik terwijl ik stug bleef doorlopen.

'Ik was je al een keer kwijt, en dat wil ik niet nog eens doormaken. Alsjeblieft, blijf bij me.', zei hij trillerig.

Die woorden deden mijn hart ontdooien, ik draaide me om en ik stortte me in zijn armen.

Ron keek me verbaasd aan, en hij mompelde iets dat verdacht veel op "vrouwen..." leek.

Ik gaf hem een speelse tik op zijn arm.

'Begrijp me niet verkeerd, ik vind dit ook heel ontroerend, maar ik zou ook graag terug naar huis gaan.', zei Draco afkeurend terwijl hij met zijn voet op de grond tikte.

Ik zond hem een boze blik toe, waarna hij wijselijk zijn mond hield.

Harry knipoogde naar me, en ik gaf hem ééntje terug.

"Is iedereen klaar??", vroeg ik terwijl ik rondom me keek om te zien of ik niets vergeten was.

'Al eeuwen.', mompelde Draco nors.

"Als jij nog mee terug wilt, zou ik mijn mond maar houden als ik jou was.", zei ik gepikeerd terug terwijl ik hem een verveelde blik toe zond.

Draco stak zijn tong naar me uit, maar toen hij mijn blik zag, stak hij hem terug in zijn mond.

Ik draaide nog een laatste keer om mijn as om te zien of ik niets vergeten was.
Toen dat niet het geval bleek te zijn, pakte ik de tijdverdrijver uit mijn broekzak, en hing ik hem om mijn nek.

Ik gebaarde iedereen dat ze ermee onder moesten gaan staan, en dat we elkaar goed moesten vasthouden.
Daarmee keek ik Draco veelbetekenend aan, het leek me echt iets voor hem om Ron er ergens halverwege uit te schoppen...

Om dat te voorkomen zette ik Harry als buffer tussen hen in.
Ik ging tegenover Harry staan, zodat Draco en Ron niet naast elkaar stonden.
Het enige dat ze nu konden doen waren moordlustige blikken naar elkaar zenden.

Ik hoopte dat ze beiden erg slecht waren in non-verbale spreuken...

Ik ademde diep in, en ik draaide de wijzers een paar keer om hun as.

Het bos begon steeds sneller en sneller te draaien tot het in één wazige kleurenboel oploste.

------------------------------------------------------

Het spijt me dat het zo een kort stukje was, maar ik besefte me dat de kwaliteit van het verhaal afhangt van de betekenis van de woorden, en niet het aantal woorden.

Het spijt me dat ik hierbij mijn belofte breek om 1000 woorden te schrijven in elk hoofdstuk.

Sorry.😘

Hermione24091