Post Zweinstein: Mortem

10. De tijdreissoep

Omdat de tijdverdrijver tijdelijk ergens anders was, moesten ze op een andere manier terug naar het jaar 1943. Hermelien had in een boek genaamd 'Hoe een tijdje naar een andere tijd gaan?' een speciaal recept gevonden. Het tijdreis-toverdrankje had de naam 'tijdreissoep' gekregen. De bereiding duurde (gelukkig) maar twee uurtjes (met het uurtje pruttelen inbegrepen).

Eerst moesten ze een voorwerp uit de tijd waarnaar ze wilden gaan fijn vermalen. Hermelien had van haar opa nog een kogel gevonden uit de oorlog. Of het gezond is of niet om een kogel te consumeren weet ik niet, maar bij gebrek aan andere voorwerpen moesten ze het er maar op wagen. Toen de kogel, na een tijdje stevig malen, tot een korrelig poedertje was vermalen moesten ze een element van de 'vertrekdatum' erin gooien. Na een tijdje zoeken vonden ze het afscheurblaadje van de scheurkalender gelukkig terug. Eerst waren ze aan de ochtendprofeet aan het denken, maar dat was een beetje te groot...

Toen het kalenderblaadje samen met de kogel aan het pruttelen was, moesten ze er ieder een haartje van zichzelf bij doen. De haren van Harry, Draco en Ron gingen er makkelijk in, maar die van Hermelien veerde altijd weer omhoog, waardoor ze hem er maar niet in kregen. Ten einde raad hadden ze het haartje in kleinere stukjes geknipt. De deeltjes trilden nog wat, maar ze sprongen er niet meer uit. Hermelien vervloekte in gedachte al haar krullen. Om een voorspoedige reis te hebben moesten ze er per persoon een klavertje vier in gooien.

Tja, begin er maar aan, vier klavertjes vier vinden. Hermelien had zelfs een sommeerspreuk op het gazon uitgesproken, maar had niet echt goed uitgepakt voor haar...

Alle klavertjes drie hadden hun blaadjes gedeeld, waardoor er één grote hoop van de klavertjes drie was ontstaan. Aangezien Hermelien de sommeerspreuk had uitgesproken waren ze allemaal naar haar toe gekomen. Hermelien was onder de klavertjes bedolven. Ron moest hard lachen, en hij zei lachend: "Ik dacht dat klavertjes vier geluk brachten in de dreuzelwereld.". Hermelien had hem een dodelijke blik toe geworpen, waarna Ron wijselijk zijn mond dicht hield.

Dus moesten ze het zonder magie doen. Toen ze het zoeken na drie uur hadden opgegeven, zei Hermelien: "Misschien kunnen we er vier op de Wegisweg kopen.". Ron was rood geworden, en hij zei: 'Dat kon je drie uur geleden niet zeggen??!!'. Hermelien had haar schouders opgehaald en gezegd: "Als je het zelf vindt is het effect veel beter, omdat het dan echt persoonlijk is.". Nu was Ron echt paars van woede. Harry moest onwillekeurig aan oom Herman denken als hij boos was... Hij rilde bij de gedachte, en hij schudde het afgrijselijke beeld van zich af.

'Dan gaan we naar de Wegisweg.', had Harry gezegd.

Ron knikte, blij dat hij niet langer in de tuin moest zitten zoeken.

Ze pakten elkaars hand vast en ze verschijnselden.

Ze kwamen in de Verdonkeremaansteeg terecht.

Harry had gezucht en gezegd: "Oh, nee!! Niet weer, hé!!".

Ron, Draco en Hermelien hadden hem raar aangekeken.

Harry had hun vragende blikken van zich afgeschud en gezegd dat hij het later nog eens zou uitleggen.

Hij probeerde zich de route te herinneren die hij toen met Hagrid had genomen in het tweede jaar. Dat was al een poosje geleden. Dus nadat hij een beetje dwalend had rondgelopen en een paar verkeerde afslagen had genomen, kwam hij terug op de Wegisweg uit.

Blij riep hij uit: "We zijn weer in de bewoonde wereld!!".

Een paar voorbijgangers keken hem raar aan.

Harry negeerde alle blikken, en hij draaide zich om naar Ron, Draco en Hermelien.

"Oh, nee!!", riep hij uit, "ze zijn me niet gevolgd!!".

Nu keken mensen hem echt raar aan.

'De minister van toverkunst praat in zichzelf.', hoorde hij van overal komen. De mensen mompelden wat en ze schudden hun hoofd.

Harry wierp de starende menigte een geïrriteerde blik toe.

Snel keerde hij zich om om terug naar Ron, Draco en Hermelien te gaan. Alleen botste hij daarbij tegen iemand aan...

Harry begon zich te verontschuldigen.

"Kan je niet uit die vieze bril van je kijken! Snotter!!", had de persoon hem toegesnauwd.

Harry had boos omhoog gekeken.

'Als we daar de fret niet hebben.', had hij geïrriteerd gezegd.

'Malfidus', snauwde hij op hetzelfde moment dat Malfidus "Potter", had gezegd.

De twee keken elkaar vijandig aan.

"Wat moet je??!", had Malfidus gesnauwd.

'Ron en Hermelien, maar hoe komt het dat ik jou hier wel erg letterlijk tegen het lijf loop??', had Harry schamper gevraagd.

"Het 'toeval' is zeker nog altijd niet wetenschappelijk verklaard, hé??", kaatste Malfidus terug.

'Al het gene waar jij mee te maken hebt is nog niet wetenschappelijk verklaard.', had Harry koeltjes gezegd.

'Maar, neem het me niet kwalijk, ik moet mijn vrienden gaan zoeken.', zei Harry terwijl hij Malfidus probeerde te ontwijken.

"Aangezien ik met jullie mee moet gaan, help ik je wel Potter.", had Draco zuchtend gezegd.

"Harry!! Eindelijk!! Ik heb de klavertjes vier al gekocht!! Ik heb er een extra gekocht, met Ron weet je maar nooit!!", zei Hermelien blij.

Ron keek haar gekwetst aan.

'Waarschijnlijk lukt het Ron wel, maar dan kunnen we de extra voor Draco gebruiken!', zei Harry.

"En Ginny dan??", vroeg Draco.

'Die past wel op de kinderen.', zei Harry schouderophalend.

Draco keek hem verbaasd aan, maar hij zei er niks over. Hij ging zich niet in het huishouden van anderen moeien.

"De kinderen zijn toch op Zweinstein??", spookte er door zijn hoofd, maar hij ging zich aan zijn belofte houden: hij zou zich er niet mee moeien.

Samen keerden ze terug naar het hoofdkwartier, waar ze het toverdrankje afmaakten.

Draco was echt irritant naar Hermelien toe. Hij zat haar echt constant op de huid, ze kreeg er bijna een zenuwinzinking van.

Hermelien probeerde dus zo dicht mogelijk bij Harry en Ron in de buurt te blijven, zodat Draco niets kon uithalen. Daar had Ron dan weer problemen mee, omdat ze met z'n tweeën op zijn huid zaten. Door Ron's mokkige humeur werd het gumeur van Harry er niet beter op, in tegendeel. Zo kwam het dus dat ze allemaal zo gespannen als iets waren, en ze waren nog niet eens vertrokken...