Post Zweinstein: Mortem

23. Geniaal

Ron p.o.v.

"We hoeven toch niet het hele gebied uit te kammen??", vroeg ik lachend toen ik de treurige gezichten van de anderen zag.

Iedereen keek me nijdig aan.

'Heb je misschien een beter idee, dan?!', beet Harry me nijdig toe.

"Toevallig wel, ja.", zei ik terwijl ik mijn armen kruiste.

'Laat maar zien.', zei Draco spottend.

Ik nam een diepe ademteug voordat ik zei: "Accio tandwieltje.".

Vol trots keek ik naar de gezichten van de anderen. Mijn grijns verdween als sneeuw voor de zon van zodra ik hun angstige uitdrukkingen zag.

Opeens hoorde ik van achter mij het geluid van botsend en schurend metaal.

Ik draaide me om, en ik stond als aan de grond genageld...

Dit was zoveel erger dan al die klavertjes drie...

'Ron!! Kijk uit!!', hoorde ik Hermelien wanhopig schreeuwen.

Draco kwam als eerste terug in actie, en hij kwam op me af gerend. Met zijn schouder beukte hij op me in, en duwde hij me aan de kant.

Ik viel door de impact van de kracht naar achteren, waardoor ik niet bedolven werd onder het metaal.

Draco, daarentegen, kreeg de volle lading over zich heen, letterlijk. Een groot tandwiel uit een klok botste daarbij tegen zijn hoofd.

Met een misselijkmakende klap zag ik hoe zijn hoofd in een vreemde hoek terecht kwam.

Daarna zag je alleen nog maar een grote hoop tandwielen. Uit die hoop kwam een kleintje gerold dat vlak voor mijn voeten stopte, ik spendeerde er geen aandacht aan.

Harry en Hermelien hapten verontwaardigd naar adem, en ik stond er als verlamd bij.

"Ik heb iemand.... vermoord....", zei ik terwijl ik mijn handen voor mijn mond sloeg.

"Vlug!! Doe iets!! Graaf hem op!! Misschien leeft hij nog!!", schreeuwde ik wanhopig.

Harry en Hermelien keken me met betraande ogen aan.

'Ik denk niet dat hij na die klap nog te redden valt.', zei Harry hoofdschuddend terwijl de tranen over zijn gezicht liepen.

Treurig staarde ik voor me uit.

Ik zag het tandwieltje aan mijn voeten liggen, en ik kreeg een lach op mijn gezicht.

"Ik denk van wel.", zei ik terwijl ik het tandwieltje terug op de tijdverdrijver plaatste.

Ik draaide er een keer aan, en ik stond daar terug...

"Accio tandwieltje", zei mijn alter ego. Harry, Draco en Hermelien keken me vol rauwe angst aan. Als in slow motion zag ik hoe Draco op me kwam afgerend. In plaats van te vallen, greep ik Draco deze keer ook vast, en trok ik hem mee. Nog geen seconde later kwam de grote hoop op de plaats terecht waar ik daarvoor stond. Ik kwam met mijn hoofd tegen een boomstam terecht, en mijn zicht werd langzaamaan zwart....

-------------------------------------------------------------

'Ron!! Wakker worden!!', schreeuwde iemand wanhopig, het klonk van heel ver weg, de stem kwam me bekend voor, maar ik wist niet meer waar ik hem het eerst had gehoord...

'Waarom doen jullie niets?!!', schreeuwde dezelfde stem wanhopig.

Ik hoorde iemand hartverscheurend huilen, maar ik was al te ver heen om er aandacht aan te schenken.

'Lientje, misschien moeten we hem even met rust laten, geef hem wat tijd. Als hij echt van je hout, dan komt hij terug speciaal voor jou.', hoorde ik nog een stem zeggen, ook deze stem kwam me bekend voor, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen wie het precies was.

'Hij redde mijn leven, en ik kon niet hetzelfde voor hem doen.', zei iemand huilend.

Ik had dus iemand's leven gered, en ik was daarvoor gestorven...

Dat was een dood waarmee ik zou kunnen leven, ik was in een heldendaad gestorven, wie wilt er nou wat anders?

"Vlug!! Spoel alles terug! Dan kunnen we hem nog redden!!", zei dezelfde stem.

'Nee, je kan elke gebeurtenis maar één keer overdoen, omdat je anders de geschiedenis veel te hard zou kunnen manipuleren.', snikte dezelfde stem als in het begin, Lientje blijkbaar.

'Harry!! Jij bent ook eens terug gekeerd uit de dood!! Dus dan lukt het Ron ook.', zei degene waarvan ik het leven had gered.

"Nee, ik keerde terug door middel van de steen van wederkeer. Maar als Ron echt van ons hout, dan komt hij wel terug.", zei 'Harry', wie dat ook mocht zijn.

'Nee! Harry, hij is dood, en een dode kan je niet opeens terug tot leven wekken!!', zei Lientje.

"Ik zei niet dat hij terug tot leven gewekt zou worden, ik zei dat hij altijd bij ons zal blijven, hierzo, in ons hart.", zei Harry huilend.

'Natuurlijk!! Het hart!! Dat ik daar nog niet aan had gedacht!!', bedacht ik me.

Ik verliet mijn positie in de lucht, en ik stoof op mijn doel af, mijn hart.

In mijn hart verdreef ik al de duisternis, tot er alleen nog maar puur goud over bleef.

Door mijn mond kwam alle vuile, zwarte rook naar buiten.

Harry, Hermelien en Draco hapten naar adem, en namen een paar passen terug.

Toen ik alles had verdreven nam ik terug bezit van mijn lichaam, en met veel moeite opende ik mijn ogen.

Hermelien hapte verontwaardigd naar adem, en Harry en Draco deden gezellig mee.

"Ron.... Je leeft.... Maar je ogen....", stamelde Hermelien.

Als in trance kwam ze recht, en kwam ze op me af lopen. Steeds sneller, tot ze op het einde in mijn armen halt hield.

"Wat is er met mijn ogen??", vroeg ik lachend.

'Misschien kijk je beter zelf....', zei Harry.

Hermelien rommelde wat in haar tasje, en ze gaf me een spiegeltje aan.

Ik nam diep adem, en ik deed het spiegeltje open...

Een paar gouden ogen staarden me aan, en ik kon niets anders doen dan terug staren.

"Maar... Hoe??", stamelde ik, terwijl ik Hermelien aan keek voor een verklaring.

'Ik denk dat ik weet wat het is.', zei Draco twijfelend.

"Wat??", zei ik nieuwsgierig.

'Er is een legende, met een persoon met een hart van goud. Deze persoon zou offers brengen voor een ander, zonder er zelf beter uit te worden, gewoon uit liefde. Deze persoon is te vergelijken met de uitverkorene, het zijn zeg maar 'broers' die zij aan zij tegen het kwade vechten, en wanneer deze verenigd zouden worden, zouden ze onoverwinnelijk zijn.', legde Draco uit.

Nou ja, dit was een hele boterham om te verwerken....