Post Zweinstein: Mortem

6. De Orde van de Feniks komt bij elkaar.

In elke uithoek van het Verenigd Koninkrijk, van Thurso tot Truro en van Belfast tot Norwich, en van het ene afgelegen dorpje tot het volgende werden er de volgende ochtend veel brieven ontvangen. 45 om precies te zijn. Ja, 45 brieven mensen!! En dat terwijl Egidius al sowieso niet in topform was. Dus toen iedereen twee weken later (dit kunnen we de arme Egidius niet kwalijk nemen.) zijn brief eindelijk had ontvangen was er een massabijeenkomst op het Grimboudplein nummer 12. Het was zó een erge schok voor mevrouw Zwarts (en haar stembanden inbegrepen) , die in de hal omhoog hing, dat ze haar met de spreuk "bombarda maxima" van de muur af hadden gehaald. Ze was er namelijk met nooit loslatende lijm aan vastgekleefd. Zijzelf was er heelhuids afgekomen, maar de muur dat was een ander verhaal...

Laten we het erop houden dat de muur naar Schotland verhuisd kon worden, en er een prijskaartje aan gekleefd kon worden om naar een 'ruïne' te gaan kijken, om jullie een ideetje te geven. Zo was die een stuk meer waard!! Win-win situatie!! (Eeeuhm, kuch-kuch!)
(Eind van het muurverhaal, back to reality!)

Mevrouw Zwarts was ook verhuisd, naar de gezellige (*kuch-kuch!!) zolder, waar niemand haar kon storen in haar monoloog over bloedverraders en modderbloedjes. En ook (vooral) om de simpele reden dat niemand haar daar kon horen schreeuwen.

Één voor één druppelden alle leden van de Orde van de Feniks het hoofdkwartier binnen. Toen ze dachten dat alle 45 leden aanwezig waren, schraapte Harry zijn keel. Op slag werd het stil, en had hij de volledige aandacht.

"Hallo, allemaal. Eeeuhm..., wat fijn dat jullie hier allemaal konden zijn vandaag. Aangezien we met zo velen zijn, ga ik eerst de namen afroepen. Als je aanwezig bent, dan steek je je toverstaf in de lucht. Eeeuhm... Bedankt voor jullie aandacht.

Eerst roep ik alle leden die er de vorige keer ook bij waren af. Dat zijn volgende mensen:
- Harry Potter
- Ron Wemel
- Hermelien Griffel
- Ginny Wemel
- Romeo Wolkenveldt
- Disederius Perkamentus
- Lies Lubbermans
- Frank Lubbermans
- Arabella Vaals
- Dedalus Diggel
- Engelbert Dop
- Minerva Anderling
- Rubeus Hagrid
- Severijn Zonderland
- Arthur Wemel
- Molly Wemel
- Bill Wemel
- Fleur Delacour
- Charlie Wemel
- George Wemel
- Angelique Jansen
- Hecuba Jacobs

Wat fijn dat iedereen er weer bij is.", zei Harry terwijl hij hun allemaal een oprechte glimlach schonk. Iedereen had bij het horen van zijn/haar naam zijn/haar toverstaf in de lucht gestoken, waaruit Harry kon opmaken dat iedereen aanwezig was.

"Dan wil ik nu onze 23 nieuwe leden welkom heten. Dat zijn dus:
- Teddy Lupos
- Audrey Lupos
- Albus Potter
- James Potter (junior)
- Lilly Potter (junior)
- Roos Wemel
- Hugo Wemel
- Victoire Wemel
- Domenique Wemel
- Louis Wemel
- Lucy Wemel
- Fred Wemel (junior)
- Roxanne Wemel
- Marcel Lubbermans
- Loena Leeflang
- Cho Chang
- Simon Filister
- Narcissa Malfidus
- Lucius Malfidus
- Draco Malfidus
- Daan Simons
- Patty Park
- Scorpius Malfidus.", zei Harry terwijl hij iedereen één voor één aankeek. Ook bij deze groep had iedereen de toverstaf opgestoken.

"Ik vind het fijn dat we een nieuwe generatie strijders hebben, maar ook zou ik graag eer willen betonen door één minuut stilte aan alle overledenen van de eerste twee oorlogen. Er werden 19 leden en ontelbare andere mensen van hun leven beroofd. Onze 19 onvervangbare vrienden waren:
- Albus Perkamentus
- Alastor Dolleman
- Bennie Fijnwijk
- Diederik Deemster
- Clara Obscura
- Edgar Bonkel
- Emmeline Vonk
- Fabian Protser
- Gideon Protser
- James Potter
- Lilly Potter
- Marlène Magister
- Remus Lupos
- Nymphadora Tops
- Severus Sneep
- Sirius Zwarts
- Fred Wemel
- Hedwig
- Dobby.", zei Harry met tranen in zijn ogen. Bij deze lijst werden er jammer genoeg geen staffen ten teken van aanwezigheid in de lucht gestoken.

De langste minuut van de eeuw brak aan. Toen deze afgelopen was viel iedereen elkaar huilend in de armen.

"Ik heb jullie bij elkaar geroepen", ging Harry na de uitgerokken minuut verder, "omdat mij ter ore is gekomen dat een zekere duistere tovenaar weer herreisd zou zijn.".

Die woorden hadden een diepe en grote indruk op de andere leden gemaakt, want na deze woorden begon iedereen door elkaar heen te praten.

'Maar hóé dan??', vroeg een persoon die achteraan stond. Harry kon de stem niet goed identificeren.

"Ik heb zo mijn theorieën.", antwoordde Harry droogjes.

'En die zijn??', vroeg iemand anders die tegen de muur stond aangeleund geïnteresseerd.

Harry zuchtte, en hij antwoordde de vraag eerlijk.

"Ik en Heer Voldemort hebben hetzelfde bloed in ons. Toen hij in mijn vierde jaar herrees heeft hij mijn bloed daarvoor gebruikt. Dus aangezien ik het beschermende bloed van mijn moeder door mijn aderen heb stromen, heeft hij dat ook.".

'Maar hij was toch dood??', klonk het van ergens vanachter.

"Toen ik bij de slag om Zweinstein stierf, stierf ik voor iedereen daar. Daardoor hebben zij ook allemaal beschermend bloed door hun aderen stromen.
Voldemort had door dat hij dezelfde fout weeral gemaakt had, en daarom vluchtte hij. Hij kon niets of niemand meer iets aandoen, dus hij deed alsof hij stierf.", zuchtte Harry.

'Maar hoe ben je daar zo zeker van??', vroeg iemand in het midden van de groep, waardoor Harry het gezicht niet kon zien.

"Ik heb bericht gehad van iemand op Zweinstein. Hij zag Hem terugkeren, hij kon het nog juist in een brulbrief vastleggen voor hij stierf. Het eerste slachtoffer van de derde oorlog is dus al gesneuveld.", zei Harry verdrietig.

'Wie was het??', vroeg Teddy Lupos meelevend.

Harry keek Hagrid gepijnigd aan voor hij antwoord gaf.

"Het spijt me zo Hagrid, maar het was Aragog. Dat wist je al, maar ik wou dat ik hem had kunnen helpen.", zei hij met tranen in zijn ogen.

Hagrid kreeg het zichtbaar moeilijk, en hij plofte in de fluwelen zetel neer, die waarschuwend kraakte.

'Ik kan het nog steeds niet geloven..... M'n maatje??.... Zo'n vriendelijk beestie!! (snik) Waarom moest ie zo aan zijn einde kome??', snikte hij. Hij snoot zijn neus aan een grote, vieze gele zakdoek met rode stippen.

Toen Ron het woord 'vriendelijk' hoorde snoof hij schamper. Hermelien gaf hem een por, en ze keek hem boos aan. Ron haalde nonchalant zijn schouders op. Gelukkig werd het gesnoof gesmoord door de snikken van Hagrid, die duidelijk overheersten.

Hagrid was niet de enige die het moeilijk kreeg, want de zetel had al genoeg waarschuwingen gegeven. Met een laatste oorverdovende waarschuwing legde hij het loodje, en zakte hij door. Hagrid belande op de grond en begon daardoor nog harder te wenen.

"Ssht! Hagrid!", zei Harry troostend, "Aragog stierf op het strijdveld en door hem zijn we gewaarschuwd. Hij is bij een nobele daad gestorven. Niemand zal hem ooit vergeten.", troostte Harry hem.

'Dat is waar. Ik zal hem nooit vergeten! Ik zie die acht witte ogen nog steeds in mijn nachtmerries. ', zei Ron verbitterd.

Hermelien gaf hem (nog) een stomp.

Gelukkig had Hagrid niets gehoord omdat hij te hard aan het snotteren was.

Hij keek Harry aan en hij zei met een waterig glimlachje: 'Dat is waar, ik zal hem nooit vergeten.'.

"Zie je wel.", zei Harry, "Aragog leeft verder in ons, hierzo.", zei hij terwijl hij het hart van Hagrid aanwees.

'Je hebt gelijk! Nu is 'ie gezellig samen met je ouders in de hemel rijstpap aan het eten met een gouden lepel.', zei Hagrid terwijl de tranen over zijn wangen stroomden.

Harry gruwelde bij die gedachte, Ron en Hermelien zo te zien ook.

"Ja, Hagrid! Je hebt gelijk!! Ze zijn nu samen gelukkig!", zei Harry droogjes.

"Maar laten we nu met het echte werk beginnen.", zei Ron een beetje opdringerig, aangezien hij niet langer aan de spin herinnerd wou worden.

'Je hebt gelijk!', zei Hagrid, 'met treuren kom je nergens. Dus, wat is het plan??', vroeg hij terwijl hij Harry vragend aankeek.