Post Zweinstein: Mortem

17. De metamorfose

Draco p.o.v.

"Oké, we worden dus voor een uurtje graaf Jozef Hoyos en barones Marie van Vetsera. Wat moeten we over hen weten??", vroeg ik aan Hermelien toen ze het plan had uitgelegd.

'Niet veel, we moeten gewoon weten dat het geliefden waren en dat de barones zeventien jaar is, en de graaf dertig jaar.', zei ze schouder ophalend.

"Wat zei je??! Is iemand van dertig jaar samen met iemand van zeventien jaar?!!", vroeg ik haar verbaasd.

'Ja, maar terug naar het plan. We moeten ons geen zorgen maken over hoe we eruit zien, want ze leefden heel geïssoleerd. Niemand had ze ooit in levende lijven gezien. Maar toch moet jij er dertig jaar uit zien, en ik zeventien. Die roddels verspreiden zich natuurlijk heel snel. Hoe kunnen we dat voor elkaar krijgen??', vroeg ze me pijnzend.

Ik denk eigenlijk eerlijk gezegd niet dat de vraag naar mij bedoeld was, maar dat ze gewoon haar gedachten aan het ordenen was.

Bij deze opgave kon ik haar niet helpen, dus ging ik gewoon zwijgend tegen een boom zitten, en zou ik wachten tot er een appel op mijn hoofd viel, waardoor ik het concept van zwaartekracht bedacht.

'Ik heb het!!', zei Hermelien opeens.

"Oké, leg het me maar uit...", spoorde ik haar aan.

De zwaartekracht zou nog even op mij moeten wachten...

'Dus ik moet er zeventien uit zien, dat kan ik gemakkelijk doen aan de hand van make-up. In die tijd stonden ze daar toen nog niet zo ver mee, dus het zal wel meevallen. Bij jou gaan we je schattige babyface iets mannelijker maken door je een stoppelbaardje te geven. Misschien kunnen we ook een bril overwegen, dat komt wat volwassener over. Ik ga ook platte schoenen onder mijn jurk dragen, dat valt niet op, en ik ben dan een stuk kleiner dan jij.', zei ze terwijl ze verheugd in haar handen wreef.

"Yeeei!! Make-over time!!", zei ik met een stem waarvan je het sarcasme op honderden kilometers afstand kon horen.

'Ja! En we beginnen met ... jou!!!!!!!!!!!!!', zei Hermelien alsof ze net te horen had gekregen dat ze directeur van de bibliotheek was geworden.

"Wat heb ik een geluk, zeg...", zei ik alsof ik net te horen had gekregen dat ik nog een week zou leven.

Nee, om eerlijk te zijn had ik dan al een stuk enthousiaster geklonken...

'Oké, voor jou hebben we dus gewoon een bril nodig en een stoppelbaardje...
Oké, dat lukt me wel!', zei Hermelien vrolijk.

'Densaugeo.... Diminuendo.... En een hele hoop andere bezweringen die ik niet ga opnoemen....'

'Klaar!!', zei Hermelien na een tijdje.

Ze bekeek me vanop een afstandje en ze wierp me onderzoekende blikken toe.

"Nu gaan we met jou beginnen!!", zei ik met een grote grijns.

Ze keek me waarschuwend aan.

Ik haalde mijn schouders op, seffens was ik de baas over haar...

Wat zou ik allemaal met haar gaan doen als ik de macht over haar had??

Een suf deel van mijn brein beval mijn mond om zich tot een grijns te vervormen.

Ze keek me verward aan toen ze mijn blik zag.

Ik herstelde me al gauw, en ik zei: "Waar wacht je nog op?? Ik wil mijn Marie hebben!!".

'Uw wens is mijn bevel, Jozef.', zei ze spottend.

'En je mag niet praten, want je kent geen Duits! Probeer kost wat kost een gesprek of een ander geluid uit je strot te vermijden!! Heb je me begrepen??', vroeg ze me waarschuwend.

"Ja, mevrouw!!", zei ik terwijl ik salueerde.

Ze keek me met een overwegende blik aan. Ik keek uitdagend terug.

Toen wende ze zich af, en ze zei: 'Ik ga me 'klaarmaken'.'.

Ik knikte haar toe. Daarna wende ik me ook af, aangezien ze zich nog moest omkleden.

....

Na een paar minuten klonk het van achter me: 'Jozef?? Zou jij mijn jurk willen sluiten??'.

"Natuurlijk, mijn liefste Marie.", zei ik lachend.

Ik ging naar haar toe.

Ze stond met haar rug naar me toe gedraaid.

Ik sloop stilletjes dichterbij. Dit was mijn moment! Nu of nooit!

Ik ademde diep in, maar toch probeerde ik het stilletjes te doen. Vraag me niet hoe je dat voor elkaar krijgt, ik deed het gewoon.

Ik stond nu recht achter haar. Ik voelde de hitte van haar rug op me branden, en het verschroeide al mijn zintuigen. Toch was het een aangenaam gevoel. Opeens pakte ik haar onverwachts bij haar heupen vast en draaide ik haar om. Ze slaakte een klein kreetje, maar dat smoorde ik direct door mijn lippen op die van haar te plaatsen. Ze hapte even verbaasd naar adem, maar daarna kuste ze me vurig terug, waarbij ze haar armen rond mijn nek slingerde. Mijn armen lagen nog steeds om haar heupen geslagen. Daar bracht ik snel verandering in...

Op de tast ging ik op zoek naar de rits, die ergens ter hoogte van haar onderrug zweefde.

Ik dwaalde (heel misschien met wat opzet) verder naar beneden tot ik bij haar bibs aankwam. Ik kneep er zachtjes in. Verontwaardigd hapte ze naar adem. En ze haalde haar arm uit mijn nek om een tikje op mijn arm te geven. Ik gromde tegen haar lippen aan, en mijn hand ging wat naar boven. Toen ik de ritssluiting had gevonden, ritste ik hem in één keer dicht. Met mijn handen ging ik wat hoger, naar haar haren, en ik woelde er wild door heen. Ondertussen was zij ook bezig met mijn kapsel te ruïneren. Dat maakte me op dit moment niet zoveel uit, haar lippen en mijn lippen waren de enige dingen die bestonden. Er mocht naast ons een bom ontploffen, en ik zou het niet merken. Zo hard had dat meisje me in haar greep. En ik wist niet of dat goed of slecht was, maar zoals ik al zei: Het kan me niet veel schelen. Na een minuut, het konden er ook vijf zijn, trok ik terug.

Ze grinnikte.

Ik keek haar aan.

"Wat is er?? Heb ik iets van je aan??", vroeg ik haar.

'Ja, mijn lipstick, er is wat afgekomen. Hierzo.', zei ze terwijl ze met haar hand over mijn mond ging om het weg te vegen. Een gebaar dat me helemaal gek maakte.
'En je hebt je broek niet dicht geritst.', zei ze lachend.

Beschaamd keek ik naar beneden. Mijn wangen werden rood terwijl ik aan de broek prutste.

"Het lukt me niet...", zei ik terwijl ik de hitte door mijn wangen heen voelde branden.

'Kom eens hier.', beval ze me.

Ik stapte dichter naar haar toe.

Nu begon zij ook aan de rits te prutsen.

Kon het nog gênanter??

'Klaar!', zei ze na een tijdje met een triomfantelijke grijns.

Ik zei niks, en ik trok haar aan haar arm mee naar het kamp.