Post Zweinstein: Mortem

25. Missie

Hermelien p.o.v.

Ik deed mijn ogen open, en ik knipperde een paar keer tegen het felle licht. Even sloot de paniek zich als een allesverwoestende tornado om mijn hart, omdat ik niet in mijn eigen bed, thuis lag. Maar daarna herinnerde ik me alles weer, en op slag was ik vrolijk, want vandaag zouden we terug naar "onze tijd" gaan.

Ik rekte me uit, en ik zag dat de jongens nog lagen te snurken. Gelukkig lag er deze keer geen arm over me heen. Ik grinnikte bij de herinnering, ik vergrendelde mijn telefoon om te zien hoe laat het was.

Dat had ik beter niet gedaan...
Ik kreeg de slappe lach bij het zien van mijn achtergrond. Snel sloeg ik mijn hand voor mijn mond, ik mocht de jongens niet wakker maken...

Oe!! Vandaag was het een leuke dag!! Vandaag zou ik de geschiedenis gaan aanpassen, dan zou de oorlog twee jaar eerder gestopt zijn!

Het is 13 maart 1943!!

Yess!! Eindelijk!! Dit wou ik al mijn hele leven doen!! En nu heb ik de kans ervoor!! Ik moest even iemand vinden, en hem een zetje in de goede richting geven.

Ik liet de jongens achter, en ik ging op weg, naar het kamp van de Duitsers. Gelukkig was het nog vroeg, dus was de kans klein dat ik iemand zou tegen komen.

Ik hoopte natuurlijk wel dat ik Günther von Kluge zou tegen komen, want door hem was de hele operatie mislukt. Ik zou hem even bezig houden, waardoor het plan kon doorgaan, en de oorlog binnenkort afgelopen zou zijn.

Yess! Ik werd voor een kwartiertje een spion!! Geef toe, dat wilt iedereen wel eens zijn.

Even logisch nadenken: waar zou een opperbevelhebber uithangen om 7 uur 's ochtends? In de ontbijtruimte?? In ieder geval niet op het slachtveld, daar was het veel te vroeg voor, zolang hij maar niet in de douche stond was alles goed voor mij...

Ik besloot om eerst even een kijkje in de ontbijtruimte te gaan nemen, misschien zou ik dan zelfs een boterham voor mezelf kunnen meesmokkelen, ik had immers nog niet ontbeten.

Ik liep de basis binnen, nou ja, wel onopvallend natuurlijk. Daar ben ik met mijn haar natuurlijk een echte pro in. (Hoor het sarcasme)

Toen ik voetstappen hoorde naderen keek ik koortsachtig rond, en verstopte ik me achter de eerste nis die ik kon berijken.

".... moeten we bij de Joden gaan zien.".

'Nee, daar is het veel te vroeg voor, ze zijn nog steeds knock-out, na hun portie lachgas.... Voor ons toch....', zei de andere.

Mijn maag keerde zich om bij de gedachte aan wat ze hadden gedaan, en hoe luchtig ze erover spraken.

"We zullen het aan Von Kluge vragen.", besloot de ene.

'Maar er is niets leuks aan als ze buiten bewustzijn zijn.', kloeg de andere.

"Er is ook niets leuks aan als wij straks buiten bewustzijn zijn.", snauwde de ene de andere toe.

De andere mopperde nog wat, maar gaf geen weerwoord meer.

Ik had de naam "Von Kluge" gehoord, dus dat was mijn enigste aanknopingspunt. Bij gebrek aan andere, besloot ik de mannen te volgen.

<krak>

'Wat was dat?', vroeg de ene verbaasd, en met een angstige ondertoon.

Ik kon mezelf wel vervloeken, echt typisch ik om op een lege kogelhuls te gaan staan.

"Wie is daar??", vroeg de andere.

Het geluid van het laden van een geweer weergalmde door de gang.

Oh, nee.... Dat was niet goed...

'U hebt me betrapt.', zei een stem achter me.

Ik kon wel zuchten van opluchting, maar dat leek me in deze omstandigheden niet zo'n goed idee.

"Wie bent u en wat doet u hier??", vroeg de ene.

'Ik ben Karel Griffel, en ik denk dat u wel weet wat ik hier doe.', zei hij knarsetandend.

De soldaat werd lijkbleek, en zonder aarzelen haalde hij de trekker over.

De man zakte zonder een kik te geven in elkaar.

Dat was raar, en die naam... Zou dat mijn opa zijn geweest??

'Wat was dat lawaai?!!', vroeg een nors uitziende man bevelend.

"Excuses voor de overlast heer, maar er was een rebel binnen geraakt.", zei de soldaat bevend.

Blijkbaar had deze man veel macht...

'Heer wie??', vroeg de man waarschuwend.

"Heer Von Kluge.", antwoordde de soldaat bevend.

Yess!! Ik had hem gevonden!!

'Zijn er nog andere rebellen gelocaliseerd??', vroeg de man met een frons.

Dat bracht me op een ideetje...

"Ja, hierzo!", antwoordde ik in plaats van de soldaten terwijl ik uit de nis stapte.

De drie mannen keken me verbaasd aan.

De twee soldaten richtten hun geweren op me, en ze keken Von Kluge afwachtend op een bevel aan.

'Ah zo! En wat doe jij hier liefje??', vroeg Von Kluge me met een grote grijns op zijn gezicht terwijl hij me helemaal in zich op nam.

"Eigenlijk wou ik u spreken.", zei ik koeltjes terug.

'Kom dan maar mee naar mijn kantoor, daar ... praat het makkelijker.', zei Von Kluge terwijl hij beduidend naar de twee soldaten keek.

"Maar natuurlijk.", zei ik rustig.

Von Kluge leidde me naar een afgelegen gebouw, waar we samen binnen gingen.

'Dus... Wie ben je, wat kom je hier doen en hoe kwam je hier binnen.', zei Von Kluge terwijl hij me onderzoekend in zich op nam.

"Eeeuhm... Ik ben Marie van Vetsera, en ik kom kijken naar de vorderingen die jullie maken, en ik kwam hier binnen omdat ik zo mijn contacten heb.", zei ik toen ik had besloten dat ik mijn rol van een paar dagen geleden weer zou gebruiken.

'Mijn excuses voor de overlast.', zei hij met grote ogen toen hij doorhad dat ik de gravin was.

"Ja, die kan je beter aanbieden.", zei ik lijzig. Ik moest tijd winnen zodat Hitler seffens dood zou zijn.

"Denkt u dat u de oorlog zult winnen?", vroeg ik dan maar omdat ik geen flauw idee had van wat voor persoon de gravin was.

<KNAL>

Von Kluge keek verschrikt op.

"Dat was een geweerschot! U moet hier weg!!", zei hij in lichte paniek.

Snel stond ik op en liep ik weg, de generaal verbaasd achter latend.

Ik was zo blij, want die knal was waarschijnlijk veroorzaakt door de moord op Hitler, de moord die ik in gang had gezet.

Ik kreeg een triomfantelijk lachje op mijn gezicht.

De oorlog was over....