Post Zweinstein: Mortem

13. In de roos!!

Hermelien p.o.v.

De volgende ochtend werd ik vroeg wakker, ik zag dat de jongens nog lagen te slapen, en ik glimlachte onbewust. Ik wou alvast een ontbijtje gaan klaarmaken, maar daarvoor moest ik me uit de greep van de jongens worstelen. Ik wou ze niet wakker maken, dus moest ik mezelf dan maar op een andere manier bevrijden. Ik wriemelde als een gek, maar het haalde niets uit. Oké, dan moest ik het maar op nog een andere manier doen...

Even nadenken...
Aha!! Ik heb het!!

Ik kietelde Ron zijn neus, waardoor hij zijn armen van mij zou afhalen om 'de vlieg' van zijn neus te slaan.

Ron begon opeens als een spast op zijn eigen gezicht te slaan.

Dat was wel grappig. In gedachten grinnikte ik.

Oké! Één gedaan, nog één te gaan!

Bij Draco haalde ik hetzelfde trucje uit, en ook hij begon wild om zich heen te slaan.

Toen beide jongens zichzelf aan het slaan waren, duwde ik me op mijn ellebogen overeind, en stond ik recht. Voorzichtig liep ik om de jongens heen.

MISSIE GESLAAGD!!

Het zicht dat ik nu kreeg was erg lachwekkend, en ik moest dan ook moeite doen om niet in lachen uit te barsten.

Toen de jongens 'de vlieg' hadden weggeslagen, rolden ze terug naar het midden om mij terug te omarmen. Jammer genoeg voor hun lag ik daar niet meer, en dus rolden ze verder, op zoek naar warmte. Ze rolden zo allebei steeds verder naar het midden toe, en na verloop van tijd botsten ze tegen elkaar op. Ze dachten waarschijnlijk dat ik het was, en dus omarmden ze elkaar, en legden ze hun hoofden op elkaars borst.

Dit was gewoon te schattig en te grappig om zomaar te negeren. Ik wou echt dat ik een fototoestel had meegenomen.

Toen bedacht ik me iets: mijn gsm!!

Ik pakte de rugzak op, en ik begon in het voorvak te rommelen. Mijn vingers stootten op iets koel van metaal, en met een blij gevoel omklemde ik het koele metaal.

Ik vergrendelde mijn telefoon, en ik startte mijn camera op. Eerst zette ik de flitsstand wel uit, zo gemeen was ik nou ook weer niet...

3,2,1,... KLIK!!

Ooh!! Het was te schattig voor woorden.

Ik stelde de foto in als mijn achtergrond.

Daarna schreef ik een briefje:
------------------------------------------------------
Jongens,

Ik hoop dat jullie goed geslapen hebben, het zag er in ieder geval heel schattig uit. Ik ben even weg, op zoek naar bessen, noten en andere dingen die we als ontbijt kunnen gebruiken. Wees dus niet ongerust als ik er niet ben, ik kom wel terug.

Liefs,

Lientje

------------------------------------------------------

Grinnikend liep ik verder, met het beeld van Ron en Draco knuffelend op mijn netvlies gebrand.

{KRAK}

Ik hoorde een geluid, maar ik schonk er verder geen aandacht aan. Waarschijnlijk was het een hert dat op een takje was gaan staan. Ik zag een braambessenstruikje staan, ik hoopte alleen dat het een andere was dan degene waarin ik had overgegeven...

Ik ging voorzichtig dichterbij, ik plukte een besje af en ik rook eraan. Er zat geen naar geurtje aan.

Safe!

Ik stak het besje in mijn mond, en ik begon er genietend op te kauwen.

"Zozo... Kijk eens aan... Jij neemt al een vroeg ontbijtje.", klonk het opeens achter me.

Van schrik liet ik de besjes die ik al geplukt had vallen, en draaide ik me om, klaar om in aanval te gaan als dat nodig was.

'Je deed me schrikken!!', riep ik de persoon boos toe.

"Was ons perfecte leerlingetje dan iets fout aan het doen??", vroeg Draco met een glimlach.

'Dat kan ik beter aan jou vragen.', zei ik veel zelfzekerder dan ik me eigenlijk voelde.

"Hoezo??", vroeg Draco verward.

'Ik zag Ron en jij wel liggen, lekker knuffelend.', zei ik met een glimlachje.

"Je hebt toch geen bewijs!", zei Draco met een schamper lachje.

Nu was het mijn beurt om te lachen.

'Ooh??! Denk je dat?', vroeg ik schijnheilig.

"Wat heb je gedaan??", vroeg hij terwijl hij zijn wenkbrauw hoog op trok.

'Ik zag jullie zo gezellig liggen, dus besloot ik een fotootje te maken.', zei ik met een duivels lachje om mijn mond.

"Eigenlijk hoopte ik dat jij daar zou liggen.", biechtte Draco op.

'En waarom heb je mij nodig??', vroeg ik lachend, 'kan je niet zonder me??'.

"Eigenlijk niet, nee.", zei Draco.

Ik voelde mijn gezicht gewoon betrekken.

Opeens was Draco gevaarlijk dichtbij.

Hij pikte een besje uit mijn hand, (ik had ze ondertussen terug op gepakt) en hij zei: "Want jij zorgt voor het eten.".

Een zucht van opluchting ontglipte mijn mond, ik dacht echt dat hij me zou gaan kussen.

Ik tikte hem op zijn vingers, en ik zei: 'Steel mijn eten toch niet!!'.

Draco lachte, en hij zei: "Ik zal het goed maken.".

Voor ik nog maar iets kon doen drukte hij zijn lippen op de mijne.

Ik probeerde hem van me af te duwen, maar hij was te sterk.

Hij pakte mijn handen vast, en hij pinde ze boven mijn hoofd, tegen de boom achter me.

Ik begon te wenen, ik had gewoon geen kans.

Toen bedacht ik me, en maakte ik gebruik van zijn 'zwakke plekje'.

Hij zakte ineen als een gevelde boom, en ik veegde bruut mijn mond af.

'Je zegt hier tegen niemand iets over, of ik maak nog eens gebruik van je 'zwakke plekje'!', siste ik giftig naar hem.

"Dat zou me een eer zijn!", zei Draco sluw. Blijkbaar had hij zijn ego al hersteld.

Nu was hij veel te ver gegaan

'Zoals je wilt.', zei ik met een mierzoet lachje.

Hij keek me verwachtingsvol aan.

Ik keek hem zwoel aan, en daarna sloeg ik genadeloos toe.

Ik schopte hem recht in de roos.

Draco liet een kreun uit zijn mond glippen voor hij voorover viel.

Ik knielde naast hem neer.

'Was dat duidelijk??', vroeg ik.

Ik was alleen te dichtbij gekomen, want hij pakte me vast. Hij trok me voorover zodat ik viel, en daarna rolde hij zodat hij bovenop me lag.

Hardhandig drukte hij zijn lippen op de mijne.

"Uhuuuhm!!", zei iemand opeens achter ons, waardoor we beiden op sprongen.