Post Zweinstein: Mortem

24. Cuore d'oro

Ron p.o.v.

"Dus ik ben 'de-persoon-met-het-hart-van-goud'??", vroeg ik verbaasd.

"Maar waarom is Draco dat dan niet?? Hij stierf voor mij!", vroeg ik met een frons.

'Draco is het niet, omdat hij het deed uit schuldgevoel, hij dacht dat hij daarmee gelijk zou staan met jou, vanwege mij.', zei Hermelien droefjes.

"Ben ik dan nu onsterfelijk of zo??", vroeg ik hoopvol.

'Nee, natuurlijk niet, Harry is ook niet onsterfelijk, je bent gewoon oppermachtig. En jullie samen zijn zo goed als onoverwinnelijk.', legde Hermelien me uit.

"Zo goed als... Het lijkt alsof hier nog een maar achter komt.", peinsde Harry.

'Als jullie samen zijn, zijn jullie onoverwinnelijk, maar als jullie het tegen elkaar opnemen, zijn jullie beiden hopeloos verloren.', legde Hermelien ons uit.

"Dat zal niet gebeuren.", zei ik lachend, "waarom zou ik Harry willen vermoorden??".

'Als Voldemort jullie tegen elkaar opzet, of als hij bezit van jullie neemt, dan zullen jullie tegen elkaar strijden, tot de dood erop volgt, en als één van jullie sterft, sterft de andere ook.', legde Hermelien ons verder uit.

"Hoe komt het dat je er zoveel vanaf weet??", vroeg Draco verbaasd aan haar.

'Toen ik in het zesde jaar onderzoek deed naar hoe Harry Voldemort zou kunnen verslaan, kwam ik dit tegen. Ik dacht dat het een fabeltje was, net zoals de relieken van de dood, om de mensen te laten geloven dat er nog hoop was.", legde ze uit.

"Later bleek dan dat de relieken echt bestonden, en sindsdien hield ik mijn ogen en oren open om een teken op te vangen van de cuore d'oro, om ons te helpen in de strijd met Voldemort. Blijkbaar was hij al die tijd al veel dichterbij dan ik durfde te dromen...", zei Hermelien terwijl ze me liefdevol aan keek.

'We moeten Ron geheim houden.', zei Draco beslist.

"Waarom??", bracht ik verbaasd uit.

Eindelijk had ik ook eens de kans om in de spotlight te staan...

'Als Voldemort erachter komt, dan wilt hij je vermoorden.', zei Hermelien bezorgd.

"Ja, en nu wilt hij dat echt niet, hoor!", zei ik sarcastisch.

'En nu hebben we een geheim wapen.', zei ze terwijl haar ogen fonkelden.

"Ik?? Een geheim wapen??", vroeg ik verbaasd.

'Ja, jij, een geheim wapen.', zei ze beslist.

'Dit mag echt niemand weten, zelfs de andere leden van de orde niet.', zei Harry peinzend.

"Ja, hoe meer secretie, hoe beter!", moeide Draco zich nu ook in het gesprek.

"Oké, maar wat gaan we nu doen??", zei ik lachend.

'Wat dacht je ervan om naar huis te gaan?? En Voldie een koekje van eigen deeg te geven?!', zei Draco lachend.

"Dat vind ik nou eens een goed plan.", zei Harry nu ook lachend.

'Maar even voor de duidelijkheid, we zijn weer allemaal vrienden, hé??', vroeg Draco hoopvol.

"Ja, tuurlijk!", zei ik.

Ik zag vanuit mijn ooghoek hoe Hermelien heel diep uitademde.

Er kroop een lachje op haar gezicht, dat er volgens mij niet snel afgehaald zou kunnen worden.

Toen ik haar zo zag glimlachen kreeg ik ook een grijns op mijn gezicht.

De spanning van de afgelopen dagen was weer helemaal tot nul gezakt, en ik voelde me veilig, bij mijn vrienden.

"Eigenlijk zou ik nog een paar daagjes hier blijven, want hier is er geen Voldemort, en hier kan ik volop met mijn nieuwe krachten oefenen.", stelde ik voor.

'Nieuwe krachten??', vroeg Hermelien verbaasd.

'Hoelang weet je al dat je ze hebt??', vroeg Harry me op hetzelfde moment.

"Ik merkte het daarjuist, toen ik dood of zo?? was.", zei ik aarzelend.

'Laat dan maar eens zien wat je kunt!', zei Hermelien lachend.

Toen Harry en ik die zin hoorden, schoten we beiden in lachen uit.

"Je bent echt nog geen haar veranderd.", zei ik met een liefdevolle glimlach.

Hermelien stak haar tong naar me uit.

'Oké, kindjes, het speelkwartiertje is voorbij, terug naar de les.', zei Draco 'streng'.

Door zijn gezicht barstten we weer in lachen uit.

"Ik denk dat ik een schild kan oproepen dat over meerdere mensen tegelijk kan.", zei ik met een frons.

'Waarom denk je dat??', vroeg Hermelien me.

"Ik heb het gevoel dat ik over jullie moet waken, en dat ik moet voorkomen dat jullie gewond geraken.", zei ik beschaamd.

'Laten we je theorie dan even testen.', zei Draco met een onheilspellend lachje om zijn lippen.

Voordat ik het wist begon hij spreuken af te voeren op Harry en Hermelien.

Bliksemsnel reageerde ik hierop door me een ondoordringbaar schild voor te stellen, en ik drappeerde deze over Harry en Hermelien heen.

De vloeken die Draco had uitgevoerd weerkaatsten hierop, en ketsten terug naar hemzelf.

Voor hij het doorhad lag hij op de grond.

"Sorry! Ik wist niet dat het zo een grote impact zou hebben!", verontschuldigde ik me terwijl ik hem overeind hielp.

'Gaaf!!', was het enige wat hij, nogal beduuusd, zei toen hij terug rechtop stond.

'Wat kun je nog meer??!', vroeg hij enthousiast.

"Ik kan de tijd stil zetten.", zei ik prompt.

'Hoe ben je daarachter gekomen??', vroeg Harry me verbaasd.

"Toen Draco die vloeken op jullie begon af te vuren, dacht ik van: 'Nee stop!!', en toen stond de tijd opeens stil.", legde ik hem uit.

'Yess!! Deze oorlog gaan we winnen!! Ik voel het!!', zei Draco blij.

"Ja, want wij hebben een geheim wapen, en voldemort heeft nog niet eens een toverstaf, of haar waarmee hij over straat kan lopen!", zei ik grinnikend bij de gedachte.

'We kunnen winnen, als Ron goed traint, en vooral als we dit geheim houden.', bracht Hermelien ons tot rede.

"Ja, mevrouw!!",zei Draco terwijl hij salueerde.

'Dit is een oorlog, jongens! Geen bordspel waarbij je drie levens hebt!', zei ze.

"Ron en ik hebben blijkbaar wel meerdere levens.", zei Harry droogjes.

'Dat kan wel zijn, maar ik niet, en ik zou dit alles heel graag overleven!', zei ze.

"Hermelien! We komen er wel uit! We hebben een geheim wapen, en hij heeft nog niet eens een lichaam!", zei Harry sussend.

'Ja, dat is waar...', grinnikte ze.

"Laten we gaan slapen, het was een lange dag voor iedereen.", zei Draco.

Er klonk wat instemnend gemompel, en niet veel later was iedereen al in slaap gevallen.