Post Zweinstein: Mortem

26. Lost & found

Ron p.o.v.

*KNAL!*

Opeens zat ik kaarsrecht in mijn slaapzak.

Harry keek me ongerust aan.

"Het is waarschijnlijk kilometers verderop.", probeerde ik hem, en mezelf, gerust te stellen.

'Dat weet ik ook wel, maar Hermelien is hier niet!!', zei hij vol paniek.

"Ooh! Verhekst!! We moeten haar gaan zoeken!!", zei ik ongerust Draco knikte instemmend.

Snel stond ik op, en grabbelde ik mijn rugzak in een vloeiende beweging mee.

Harry keek me raar aan.

"Heb ik iets van je aan of zo??", snauwde ik geambeteerd, ik bedoel maar: er is iemand vermist!!

'Nee, dat niet, maar ik zou toch iets anders aantrekken...', zei hij voorzichtig.

Ik keek naar beneden; waar mijn flanellen pyjama; van mijn favoriete zwerkbalploeg; van het zwerkbalteam van Wales, "de wervelwind"; mijn gezichtsveld tegemoet kwam.

Mijn gezicht kleurde net zo rood als het wapenschild dat centraal op mijn borst geborduurd stond.

'Tenzij je Hermelien zo tegemoet wilt komen als haar redder in nood.', grijnsde Draco. Natuurlijk kon hij de knipoog niet laten.

"Laten we ons gewoon gaan omkleden, zodat we haar kunnen gaan zoeken.", zei ik om van onderwerp te veranderen.

Harry knikte toestemmend, maar ik zag hem vanuit mijn ooghoek triomfantelijk grijnzen.

Dat was weer typisch iets voor hem: hij zit in een gevecht met een tovenaar die blijkbaar zo goed als onsterfelijk is, maar toch zit hij zich te verkneukelen om het feit dat ik een hopeloze romanticus ben waar Hermelien het slachtoffer van is geworden.

Maar ik zou hem terugpakken...

Een duivelse grijns verscheen op mijn gelaat.

"Zou je niet voortmaken?? Want Ginny zit al eeuwen alleen zonder haar redder in nood, met dan nog eens een hoop kinderen rondom haar.", zei ik met die grote grijns nog steeds op mijn gezicht geplakt. Natuurlijk legde ik de nadruk op "eeuwen".

'Nee hoor, nu krijgt Ginny een beetje tijd voor zichzelf, ik denk niet dat ze hard gaat klagen, want nu kan ze rustig alle afleveringen van "Betoverende smaak", dat ene kookprogramma, kijken.', zei Harry met een kleine glimlach rond zijn lippen.

Ik barstte, samen met Draco, in lachen uit.

"Kijkt Ginny daar naar??!! Ik durf erom te wedden dat Smalhart daar ook naar kijkt!!", zei ik tussen mijn lachbuien door.

'Ginny leert ten minste iets wanneer ze televisie kijkt, jij daarentegen zit mensen uit te schelden als ze een doelpunt missen bij het zwerkbal, terwijl er toch niemand is die je kan horen.', kaatste Harry de bal terug.

"Hiermee helpen we Hermelien niet...", zei ik zuchtend.

'Ja, laten we voortmaken.', stemde Draco met me in.

"Accio tent.".
Terwijl ik het zei begon de tent zichzelf op te vouwen en in het tasje van Hermelien te steken.
Soms is magie zo handig...
En Hermelien altijd, want zij is de enige die al de spreuken onthoudt...

Toen we alles hadden opgeruimd keken we elkaar aan.

"Wat nu??", vroeg ik terwijl ik Harry vragend aankeek in de hoop dat hij al een plan had bedacht.

'Eeeuhm... Bestaat er geen spreuk waarmee we iets of iemand kunnen opsporen??', vroeg hij met zijn voorhoofd diep gefronst.

"Waarschijnlijk heeft Hermelien wel een paar boeken in de tas gedaan, we zullen eens kijken of we daarin wat vinden.", bedacht ik me, Hermelien kennende.

'Accio boek!!', zei Harry terwijl hij met zijn toverstaf naar de tas wees.

Nadat hij die woorden had uitgesproken kwamen er een stuk of twintig boeken uit de tas die als een beuker op Harry afkwamen.

Ik lachte bij het beeld van mijn vriend bedolven onder de boeken, Draco deed hartelijk met me mee.

'Hermelien kennende, had ik dit ook moeten zien aankomen.', zei Harry beduusd terwijl hij over zijn neus wreef.

'Kan je me mijn bril even aangeven??', vroeg hij terwijl hij met zijn handen tastend over de grond ging.

"Natuurlijk!!", zei ik lachend.
Ik pakte de bril van de grond en gaf hem aan mijn vriend.

'Hoe vaak heb ik die bril al niet moeten repareren??', verzuchtte Harry terwijl hij met zijn vingers over de gebroken neusbrug gleed om te schatten hoeveel schade er was.

'Bestaan er misschien brillen van titanium??', vroeg hij brommend.

"Toevallig wel, ja.", zei ik lachend.

'Dan weet je bij deze al wat je me voor Kerstmis kan geven.', verzuchtte hij.

Ik lachte om zijn droge opmerking.

"Harry.", zei ik serieus.

'Ja??', zei hij een tikkeltje onzeker terug.

"Ben je niet goed wijs of zo??! Die brillen kosten 500 euro of zo!! En wij hebben magie waardoor we de jouwe altijd kunnen herstellen!", zei ik lachend.

'Oké, ik geef me over!!', zei hij nu ook lachend.

Ik keek hem hoofdschuddend aan.

'Natuurlijk maak je me ook blij met contactlenzen, daar kan ik ook nog mee leven.', zei hij grijnzend.

"Mij maak je blij als je een spreuk vindt waarmee we Hermelien kunnen vinden.", zei ik droogjes.

'Eeeuhm... Toen je in het zevende jaar bij ons weg ging, kwam je toch terug omdat je Hermelien hoorde. Misschien lukt dat...', zei hij twijfelend.

"Toen had ik dat aansteker ding van Perkamentus bij me, en hoorde ik jullie ruziën. Nu zijn we haar kwijt, en heb ik de aansteker niet bij me.", zei ik moedeloos.

'Ware liefde overwint toch alles??', zei Harry.

"Soms wel, maar in dit geval heeft Voldemort nooit liefde gekend, en toch lijkt hij steeds terug te keren uit de dood.", zei ik sipjes.

'Ron, jij bent de cuore d'oro, dus als er hier iemand is die iets van liefde af weet, ben jij het wel.', zei Harry bemoedigend.

"Maar natuurlijk!!", schreeuwde ik euforisch, "ik kan haar gewoon opsporen!!".

Harry keek me hoopvol aan.

Ik sloot mijn ogen en alles buiten. Ik concentreerde me met mijn hele wezen op Hermelien en al haar mooie krullen.

Opeens zag ik in de verte een stralend wit licht. Het was oogverblindend, maar toch bleef ik ernaar staren. Opeens nam het licht vorm aan, en zag ik Hermelien lopen.

Zonder me ook maar iets van Harry en Draco aan te trekken begon ik te lopen, alsmaar verder van hen, dichter naar haar.

Ik had er geen controle over, het was de kracht van liefde, hiertegen kon niemand strijden, zelfs Voldemort niet.

Toen ik Hermelien weer veilig in mijn armen had zwakte haar gloed af, maar ze bleef stralen en mijn hart met haar licht vullen.

"Dit was de kracht van liefde, en zij was de oorzaak ervan.", bedacht ik me verwonderd.

Ik grijnsde, hier kon zelfs Voldemort niet tegen op. We zouden deze oorlog winnen, en we zouden er samen uitkomen, daarvan was ik overtuigd.